"Moje tak zwane życie..."

Odcinek 4-,,Spotkanie i przeprosiny''


Te ostatnie dni z mamą tak szybko minęły, że nie zdążyłam się odwrócić. Sobotnie spotkanie rodzinne skończyło kłótnią pomiędzy mamą, a babcią. Jak zwykle babcia pogniewała się na mamę, wzięła tego wstrętnego kota i wyszła… A mama? Mama nie przejmowała się tym. Obie dobrze wiedziałyśmy, że babcia wróci z tym kotem, bo nie będzie miała z kim porozmawiać i będzie narzekać jaka jest samotna.
Niedzielna impreza pożegnalna… Mogło być lepiej. Mama pozapraszała tylko swoich znajomych i nauczycieli, z którymi nie chciałam rozmawiać. Posiedziałam z godzinę i wyrwałam się z domu… Na samotny spacer po parku. Rozmyślałam. Jakie będę miała życie w nowym domu. Jaka będzie dla mnie Clara, tata i Rose? Będę tam miała dobrze, a może źle? Przekonam się już jutro o godzinie 08:00, kiedy to tata zajedzie swoim Fordem pod nasz dom i pomoże nam wpakować mase walizek do bagażnika i odjedziemy…


Usiadłam na ławeczce. Para leciała mi z ust, ale to mi nie przeszkadzało. Nie chciałam tam wracać. Wolałam spędzić ten dzień z mamą i Dominickiem. Najpierw byśmy poszli do kościoła, potem na lody do cukierni, do parku i wrócili do domu na obiad. Tak sobie wyobrażałam ten dzień. Moje przemyślenia przerwał Victor.
-Cześć… Kurczę zapomniałem twojego imienia.- zawstydził się chłopak.
-Cześć Victor. Donna.- przywitałam się z nim.
-Co robisz o tej porze, samotna w parku?
-Eh… A ty?
-Ja wyszedłem na spacer. Z nudów, a ty?
-Ja… A tak sobie.- uśmiechnęłam się w jego stronę. Oh… On ma takie piękne oczy.
-Coś cię gnębi.- spojrzał mi prosto w oczy chłopak.
-Nie… Wydaje ci się.- natychmiast spojrzałam na coś innego. Victor złapał mnie za rękę. Poczułam się dziwnie.
-Donna. Możesz mi zaufać.- posłał mi ciepły uśmiech.
-Ale u mnie w porządku.- odwzajemniłam mu uśmiech.
-No cóż, ale pamiętaj, że możesz na mnie liczyć.
-Victor ja nie mogę ci tak od razu zaufać, znamy się za krótko.- spojrzałam na jego ręce. Drżały.
-Szkoda…- odpowiedział… Tak smutno.
-Victor jak poznamy się bliżej…to…-nie wiedziałam co mam powiedzieć.
-To…?- ponaglił mnie chłopak.
-To…- zaczęłam szukać odpowiedzi pomiędzy drzewami.- Nic, nieważne.
Zaczęło się milczenie.
-Powiedz mi coś o sobie.- spojrzałam na niego, a on na mnie.
-No, więc…- zawahał się chłopak- Wiesz może kiedy indziej teraz mi się śpieszy.- wstał z ławki i już miał pobiegnąć kiedy…
-Idziesz, bo…Nie chciałam ci powiedzieć co mnie gryzie?- spytałam.
Milczenie. Victor stał… Nieruchomy. Cóż miałam robić? Wstałam z ławki i poszłam do domu. Tak to zdarzenie było bardzo dziwne. Dziwnie się czułam.


-Dziecko? Gdzieś ty była?!- krzyknęła mama gdy pojawiłam się w przedsionku.
-Byłam na spacerze.- odparłam sucho.- Źle się czuje. Idę się położyć.
Dotarłam do pokoju. Tak to moja ostatnia noc w domu. Zapewne z nerwów nie będę mogła usnąć. Nagle z mojego stolika nocnego wydobyła się melodyjka. Szybko zajrzałam do szafki i wyjęłam komórkę.
-Halo?
-Donna?
-Tak, a kto mówi?
-Tutaj Tom. Słyszałem, że się przeprowadzasz.
-Nagle sobie o mnie przypomniałeś?- spytałam z ironią. Tom był moim chłopakiem. Byliśmy razem 3 lata do czasu kiedy pojawiła się Claudie i zepsuła nasz związek.
-Nie tak dzwonie, bo może pójdziemy jutro do kina?- spytał.
-Nie… Wydawało mi się, że nasza znajomość jest skończona.
-Donna, czekaj nie rozłączaj się.
-Co chcesz?
-Spotkać się.
-Ahhh… Widziałeś mnie w parku i stałeś się zazdrosny. Przykro mi, ale nie mam miejsce dla ciebie.- rozłączyłam się i włożyłam komórkę do szafki. Dzwoniła kilka razy, dostawałam tysiące SMS’ów, na które nie zwracałam uwagi.


Nadszedł poniedziałek. Zdążyłam się jeszcze pożegnać z mamą. O godzinie 07:00 pod naszym domem stała żółta taksówka. Spoglądałam z okna jak kierowca pomaga mamie wkładać walizki do bagażnika, a potem mama wsiada. I Koniec! Zobaczę ją dopiero za miesiąc.
-Donna… Ktoś do ciebie przyszedł.- w drzwiach pojawił się Dominick.
-Kto to?-spytałam.
-Idź zobacz.- powiedział i uciekł.
Założyłam szlafrok i zeszłam na dół. Otworzyłam drzwi, a tam… Tom stał z kwiatami.
-Donna weź mi wybacz.- uklęknął i podał mi kwiaty.
-Nie wiem co mam powiedzieć.- chwyciłam z kwiaty rozczarowana.
-Wybaczysz mi zdradę?- spytał.
-Wybaczam, ale… Możesz liczyć tylko na przyjaźń z mojej strony i na nic więcej, bo ja już cię nie kocham i nie ma sensu abyśmy byli parą.
-Dobre i to… Cieszę się, że mi wybaczyłaś.- uśmiechnął się Tom.-To cześć.
-Cześć.- podaliśmy sobie ręce i poszedł… Było zimno, a ja stałam na dworze w szlafroku trzymając kwiaty.

Mam nadzieje, że na długość nie będziecie narzekać. Tekst pisałam bardzo długo. Na 99,9 % pisze, że dzisiaj dam odcinek jak mi coś nie wypadnie. Proszę o ocenki

[Liv]

Dobra, dobra, nie spiesz się tak
Kurczę, świetny ten odcinek. I widzę, że są opisy uczuć. Ni zwracałam wcześniej n to uwagi w komentarzach, ale i tak fajnie, że są.
Bardzo polepszyło to odcinek. Widać, że jest dość przemyślany, tylko...
W tej prawie perfekcji brakuje Ci przecinków. A i jeszcze co do opisów uczuć: widzę, że dopiero zaczynasz z nimi nie masz jeszcze wprawy w opisywaniu. Znalazłam bodajże jeden, który wg mnie nie pasuje.
"Chwyciłam za kwiaty rozczarowana."
Rozczarowała się? Chyba bardziej pasowałoby zdziwiona, albo zaskoczona, nie uważasz?
9/10- należy Ci się.

I mam pytanko: czemu Ty się tak boisz moich komentarzy?
@down: Jeśli już daję niską ocenę za FS, to tylko po to, żeby pomóc pisarzowi, zwrócić mu uwagę na błędy.
Ale przecież jeśli autor czyni postępy, stosuje się do kryty i ma dobre podejście do czytelnika, a poza tym, FS jest fajne, to naprawdę należy mu się nawet te 9/10.
I wcale nie mam takiego wysokiego systemu oceniania, naprawdę. U mnie każdy dostaje to, na co zasłużył. I broń Boże nie porównuję czyichś FS z moimi, bo to byłoby z leksza niesprawiedliwe.
Mam jednak nadzieję, że może za jakiś czas i Twoje dzieła dorównają poziomowi moich FS, bo jesteś na dobrej drodze

Oh dzięki Liv nie spodziewałam się takiej pozytywnej oceny
Naprawdę dziękuje. Błędu nie poprawiam, niech inni go zobaczą
Kto jeszcze?
Liv no bo ty piszesz takie super FS i zapewne masz wysoki system oceniania. Moje FS nawet do pięt nie do sięga twojemu taka prawda, a nie, że lizuch jestem

[Castaway]

Super odcinek Ale za krótki 10/10

Jeszcze za krótki? O ja cię wykończycie mnie. 5 odcinek będzie na 5 stron Wordowych, zgoda?

[Pani_Snejp]

Deal! xd
wiesz, jak dla mnie, to jak napiszę 3 stronki rozdziału, to się drą, że mało ^^'
Trochę za dużo dialogów jak dla mnie, ale całkiem fajny.

Fajny odcinek i dłuższy niż poprzedni....
xD

dziękuje Verimpa i misia77
Mam już 0,2 tekstu, dzisiaj wieczorem opublikuje, chyba
Kto jeszcze?
EDIT: Setny Post

[Pani_Snejp]

nie śpiesz się tak, ludzie są leniwi, dawkuj tekst powoli, bo inaczej mogą się zniechęcić i stracisz przez to ewentualnych nowych czytelników ^^
powoli, spokojnie wespniesz się na szczyt

Veipma ja się nie śpieszę. Piszę, mam wenę. Spokojnie