Amarantowa róża

[Aperlaxive]

"up Już niedługo

[Aperlaxive]

Na sam początek pragnę was przeprosić. Taki odstęp między odcinkami to przesada, wiem. Pochłonęły mnie 4 żywioły, szkoła i takie inne duperele. Ale wróciłam. Wróciłam i przedstawiam wam 5 rozdział. Tylko wybaczcie mi to jedno zdjęcie, ale przez reinstalacje muszę tworzyć wszystko od nowa i z 1000 zdjęć zeszłoby jeszcze z 2 miesiące

UWAGA! Wygląd postaci może się szczegółowo różnić od poprzedniego!

Amarantowa róża
Rozdział 5:
Dobre wieści

Biegła przez mroczny korytarz, a on ją doganiał. Był już naprawdę blisko, o dwa kroki od niej. Nagle coś błysnęło w jego dłoni.
- Nie! – wrzasnęła.
Chciała uciec, ale nagle zobaczyła ścianę. To była ślepa uliczka. Zbliżał się do niej, powoli.
- Błagam!
Nie posłuchał. Już podsuwał nóż do jej szyi, gdy stało się coś nieoczekiwanego. Z rozkrwawioną wargą biegła teraz w kierunku drzwi.
- Nie uciekniesz mi!
Ale co to? Dzwoni telefon?
Nagle otworzyła oczy. Była w swoim łóżku, leżała na delikatnym materacu i miękkiej pościeli. Na jej stoliku nocnym, obok lampki dzwonił telefon. Odebrała.
- Dzień dobry. – głos w słuchawce brzmiał znajomo – Tu Emma Davies. Mam dla pani istotną informacje. Znalazłam tę kobietę…

***

Scarlett sama nie wiedziała jak się tu znalazła. Była to mała, cicha i jakże obskurna uliczka, na której wałęsało się wiele podejrzanych typków. Na szczęście dziewczyna szybko znalazła panią detektyw. Stała ona pod szarą i niewyróżniającą się kamienicą, z której zaniedbanie biło na promień metra, ale która z pewnością kiedyś była ładna. Świadczą o tym poszarzałe, zdobne obramowania okien oraz duże masywne drzwi z mahoniu. Najbardziej zaskakujący był jednak niewielki sokół wyrzeźbiony na dachu.
- Dzień dobry. – Emma Davies przywitała ją dość chłodno – To tutaj… Pierwsze drzwi po prawej.
Scarlett poruszyła ciężkie drzwi i ujrzała schody. Kiedy wchodziła na schody usłyszała szept ze środka swego ciała:
- Nie idź tu…
Ale było już za późno. Scarlett zastukała rzeźbioną kołatką, a drzwi prawie natychmiast się otworzyły. Ujrzała w nich starszą siwą kobietę z przerzedzonymi włosami.
- Witaj Scarlett!
Osoba, która wypowiedziała to zdanie uśmiechnęła się szeroko.
- Wejdź…
Osiemnastolatka posłusznie weszła do środka. Była tu niezwykle ciepło i przytulnie. Nieznajoma zaprosiła dziewczynę do kuchni i podała jej herbatę.
- Wiedziałam, że przyjdziesz – dodała cicho.
- Widziałam panią na pogrzebie – Scarlett zaczęła się tłumaczyć – I ja chciałabym zapytać… Kim pani jest?
Uśmiech zniknął z twarzy starszej pani:
- Powinnam była się przedstawić. Jestem Mary Hudson. Jestem siostrą twojej mamy.
- Niech pani nie kłamie! Moja matka nie miała nikogo poza mną!
Kobieta przymknęła oczy.
- Nie powiedziała Ci o mnie, bo mnie nienawidziła.
- Moja matka nie byłaby do tego zdolna! Bo niby, czemu miałaby do pani żywić urazę?
- To długa historia…
- Chcę ją poznać tu i teraz.



- Twoja matka i ja byłyśmy młode. A Steve… On był taki przystojny… Ale wybrał mnie. MNIE a nie ją! Ona nie mogła się z tym pogodzić. Pewnego dnia doprowadziła do naszej kłótni. Zerwaliśmy. A Katy wykorzystała okazję. Wzięli ślub. Ale nie znienawidziłam jej, bo wiedziałam, że się zemszczę. Nasz ojciec zostawił testament, w którym była zapisana tajemnica ich domu. Nie chciałam dopuścić by ją poznali. I wtedy, gdy był ten wypadek, chciałam go zatrzymać. On jechał ja wyszłam na drogę, nie zauważył mnie. Resztę już znasz… Po tym wypadku twoja matka mnie znienawidziła. A ja naprawdę nie chciałam.
Scarlett wnętrzności zaczęły się skręcać. Nie mogła wydusić słowa. Kobieta chyba także źle się czuła, bo wachlowała się ręką.
- Ale co to za tajemnica? – wydusiła w końcu
- Twoi rodzice jej nigdy nie poznali. Ale ty powinnaś.
Nagle krzesło się przewróciło, a kobieta upadła. Jej serce prawdopodobnie nie wytrzymało napięcia…

Najpierw błędy, które wyhaczyłem. Źle postawione przecinki pozwolę sobie ominąć:

- Dzień dobry. – głos w słuchawce brzmiał znajomo.

- Dzień dobry. – Emma Davies przywitała ją dość chłodno.

Czarnych, pogrubionych kropek nie powinno być, zaś kropki czerwone powinnaś w miejscach zaznaczonych postawić.

Świadczą o tym poszarzałe, zdobne obramowania okien oraz duże, masywne drzwi z mahoniu.

- zdobione
- brak pogrubionego przecinka

Najbardziej zaskakujący był jednak niewielki sokół wyrzeźbiony na dachu.

Rzeźba niby może zaskakiwać, ale mimo wszystko nie pasuje mi to tutaj.

Scarlett poruszyła ciężkie drzwi i ujrzała schody. Kiedy wchodziła na schody, usłyszała szept ze środka swego ciała:
- Nie idź tu…

- powtórzenie. Zamiast tego mogłaś napisać coś takiego: '[..]ujrzała schody. Kiedy po nich wchodziła[..]
- ten 'szept ze środka swego ciała' jakoś też mi tu nie pasuje
- Nie idź tam. Ewentualnie 'nie wchodź tu'.
- zjadłaś pogrubiony przecinek

- Widziałam panią na pogrzebie – Scarlett zaczęła się tłumaczyć.

- Ale co to za tajemnica? – wydusiła w końcu.

Brak pogrubionej kropki.

Ogółem odcinek ok, tajemniczy nieco. W porównaniu z poprzednimi odcinkami widać poprawę, dialogi są lepsze, widać jakieś opisy.
Odcinek urwałaś w dobrym momencie, ciekawi mnie, co będzie dalej. Sam odcinek mógłby być nieco dłuższy. Ilości zdjęć się nie czepiam.
Cóż, pozostaje mi czekać na następny odcinek ;p

[Saphira]

Jest lepiej niż poprzednio i - muszę przyznać - wciągnęło mnie. A zamiast tego sformułowania " usłyszała szept ze środka swego ciała " mogłaś napisać np." usłyszała tajemniczy szept z głębi swego ciała " . Ale ogólnie, mimo, iż w tym krótkim odcinku zmieściło się dość dużo błędów, widać , że chciałaś , by wyszło lepiej, po za tym akcja jest dość wciągająca ...Czekam na ciąg dalszy ! 6/10

[Aperlaxive]

Vigero ; Mari777 dziękuję Wam za komentarze Starałam się

Ktoś jeszcze?

[Searle]

Krótko, za szybko i chyba znowu na odwal, co? Ja czuję w każdym razie niedosyt.

Co prawda zaciekawiło mnie to.

[Fallen]

Ciekawe, fajne, interesujące. Tyle.
Nie mogę się doczekać następnego odcinka! xD
A można wiedzieć, kiedy się pojawi?

[Aperlaxive]

Odcinek planuję około 17 lutego

[Aperlaxive]

Bez zbędnych gadek:

Amarantowa Róża
Rozdział 6:
Wyznanie

- Nie rozumiem… - szepnęła Scarlett do swojej przyjaciółki Lisy.
Obydwie kobiety stały na szpitalnym korytarzu i czekały aż lekarka wyjdzie na zewnątrz.
[IMG]http://i43.************/fc8duc.jpg[/IMG]
Czas dłużył się niemiłosiernie. W końcu drzwi się otworzyły.
- I co z nią?
- Nie będę owijała w bawełnę. Jest źle. Cieszmy się, że to nie był zawał, bo prawdopodobnie by go nie przeżyła.
- Mogę tam wejść?
- Bardzo mi przykro, ale na razie to niemożliwe. Proszę spróbować w przyszłym czasie.
Kobieta odeszła, a Scarlett ukryła ręce w dłoniach. Ból rozsadzał jej czaszkę, pozbawiając jakichkolwiek myśli.
- Lisa, to przeze mnie. Ja wszystko psuję.

***

Zadzwonił dzwonek do drzwi. Odsunęła stertę starych, zakurzonych i zniszczonych gazet oraz książek. Szukała tych z czasów jej dziadka, liczyła, że odnajdzie jakąkolwiek informacje lub wzmiankę o jej domu. Chciała odgadnąć tajemnicę. Tą, o której mówiła jej ciotka. Niestety, bezskutecznie.
[IMG]http://i44.************/2qbc121.jpg[/IMG]
Dziewczyna podeszła do drzwi. Osoba, którą ujrzała zaskoczyła ją:
- Lucas?
- Cześć Scarlett! Pomyślałem, że e… przyjdę do Ciebie. Ale ty chyba jesteś zajęta?
- Nie, po prostu sprzątam…
- Hmm… Bo ja… Mogę Ci pomóc.
- Byłabym bardzo wdzięczna.
Usiedli. Chłopak zaczął dzielnie przedzierać się przez kupki książek. Co jakiś czas spoglądał na Scarlett z dziwnym zainteresowaniem. Ona jednak nie zwracała na to zbytniej uwagi. W pewnym momencie dziewczyna uczuła na swej dłoni jego dotyk. Pośpiesznie cofnęła rękę, ale mimowolnie uśmiechnęła się. On, natomiast zmieszał się bardzo. Przez dłuższą chwilę rozmyślał, aż w końcu wydukał:
- Przepraszam
- Nie nic, się nie stało. To pewnie odruchowo.
Zaczęli się śmiać. Jednak jakoś dziwnie. Wyczuwało się między nimi barierę, pewną sztuczność. Kiedy wrócili do pracy starali się unikać kontaktu wzrokowego. W pewnym momencie jednak ich spojrzenia skrzyżowały się. Wtedy Lucas nie wytrzymał:
- Słuchaj, muszę Ci coś powiedzieć.
- Co? – dziewczyna nie kryła przerażenia.
- Scarlett, ja Cię kocham!

cdn.

[Fallen]

O jeju, to takie słodkie! Jestem ciekawa, czy Scarlett odwzajemni jego uczucie.
Tak długo czekałam na ten odcinek, aż w końcu się doczekałam! Ha!
Fotostory jest bardzo tajemnicze, co mi się podoba. Nie mogę się doczekać wyjaśnień tematu domu.
Ja nie znalazłam błędów, bo byłam wciągnięta czytaniem haha Podoba mi się Twój styl pisania.
Pozdrawiam