Melodia Strachu

[Vipera]

Napisał Rosari

To FS jest zaczapiaste :3 Mam nadzieje, że będzie tak długie jak BR ^^

Biorąc pod uwagę, że ma być trylogia, to raczej byłoby dłuższe, aleee... w 2 części nie ma Vinca, a więc nikt nie bedzie chciał czytać

Napisał chrupek

Bardzo podobała mi się scena w parku (sam ostatnio próbowałem napisać podobną scenę, ale teraz widzę, ze muszę ją "nieco" dopracować ).

Też muszę wiele dopracować

[Libby]

Odcinek oczywiście świetny . Błędy wypisane.
Podobała mi się scena w parku i pojawienie się Vincenta . Tak jak za pierwszym razem tak i teraz strasznie podoba mi się Sanae w tych rozpuszczonych włosach. Szczególnie na tej pierwszej focie przy barze . Cudownie wyszła!
No i pobudka krasnala powala .
Vinc oczywiście nie do pobicia! Dołączam się więc do grona śliniących się .
Czekam na więcej !

[muffindance]

Jak mogłabym nie przeczytać FS, dzięki któremu zarejestrowałam się na forum? Nie komentowałam wcześniej, bo chciałam dojść do tego momentu, w którym zaczęłam czytać za pierwszym razem ;D (z sentymentu^^). Czytało się z przyjemnością. Pochłonęłam te rozdziały bardzo szybko, przy okazji dużo sobie przypomniałam i... Nie mogę się doczekać następnych części! Teraz dopiero zacznie się dziać. Sanae jest taka śliczna w rozpuszczonych włosach~ Ciesze się, że znowu mogę zobaczyć Vincenta, haha xD
Wstawiaj szybko następny rozdział!

[Silver]

To było cudowne ^^ ta scena w barze...szkoda, że tak krótko trwała, bo czuję niedosyt, ale wybaczam. Cóż mogę napisać. Wszystko wcześniej już zostało wymienione.
Vinc nawet nic nie powiedział, a już wiem, że będzie jedną z moich ulubionych postaci ze wszystkich FS na tym forum (swoją drogą to nie lubię Cię za to, że zdradziłaś, że to nie on był wtedy w parku ;< psujesz całą zabawę )
Sanae dużo lepiej wygląda w rozpuszczonych włosach i dobrze, że Shun nie ma już tego daszka. W końcu mogę zobaczyć jego twarz w pełnej okazałości.
Ona chyba coś do niego czuje xD bo jak wytłumaczyć to, że gapiła się na niego w szkole i sama nie wiedziała dlaczego

Czytało mi się zbyt szybko...jak dla mnie to mogłabyś dodać całość na raz albo przynajmniej wydać w końcu tę książkę żebym mogła sobie kupić i pochłonąć wszystko w jeden dzień

Nie muszę chyba pisać, że wprost doczekać się nie mogę następnej części!
Dołączam się do śliniących się fanek Vincenta ^^ (to chyba oczywiste)

Napisał Vipera

Biorąc pod uwagę, że ma być trylogia, to raczej byłoby dłuższe, aleee... w 2 części nie ma Vinca, a więc nikt nie bedzie chciał czytać

Chyba żartujesz! Dawaj na forum wszystko co masz nie ważne czy z nim czy bez niego.

[Extranjera]

Napisał noeemi83

No, to chyba tyle, jeśli o konstruktywny komentarz chodzi

Dokładnie. A poza tym, mam wrażenie, że się czyta lepiej niż za pierwszym razem. Nie wiem, może jakaś tęsknota za Vincentem

Napisał Vipera

Biorąc pod uwagę, że ma być trylogia, to raczej byłoby dłuższe, aleee... w 2 części nie ma Vinca, a więc nikt nie bedzie chciał czytać

Cieszę się na trylogię, ale bez niego?! Co biedna Sanae będzie robić?! Zresztą... I tak będziemy czytać

[Gold_Chocolate]

nadrabiam
ah,ah,ah Vincuś w końcu
cudowne te odcinki,jak to miło znów do tego wrócić..
czekam na dalszy ciąg, śliniąc się na widok Vinca

[Fallen]

Senae jest przepięknaboskacudownafascyująca *.* w takich rozpuszczonych włosach strasznie mi się podoba. No a Vincent to chyba nie musze mówić! xD
Pocieszę Cię: jeśli w 2 części nie ma Vincenta, to i tak będę czytać!
Uwielbiam to FS i chcę już drugi odcinek!

[Vipera]

Rozdział 2
„Spotkanie”

Dochodziła pierwsza w nocy. Ciemnowłosa kobieta oparła się z westchnieniem o oparcie obrotowego krzesła, odkładając na biurko trzymany w ręce zeszyt formatu A4. Cały blat zawalony był różnego rodzaju zapiskami i dokumentami, które wcześniej Alice przyniosła z pracy. Nienawidziła zawodu, który wykonywała, jednak nie mogła się od niego uwolnić. Nawet po przeprowadzce do Japonii, kiedy pragnęła zapomnieć o swoim dawnym życiu i zacząć wszystko od nowa. Chciała znaleźć normalną pracę, spokojnie wychowywać z mężem dzieci i nie myśleć o tym, że każdy kolejny dzień może być jej ostatnim. Niestety… Oni odnajdą ją wszędzie, co oznacza, że nigdy nie zazna spokoju.
Spojrzała na zegarek wiszący na ścianie, a następnie ziewając głośno, podniosła się z siedzenia. Zawiązała mocniej ciemny szlafrok, który miała na sobie i skierowała się w stronę schodów na parter. W drodze do kuchni zamknęła dobrze drzwi wejściowe i zasłoniła zasłony w oknach.
Przeczesując palcami gęste, falowane włosy, weszła do małego, ładnie umeblowanego pomieszczenia. Nalała sobie szklankę wody, do której wcisnęła pół cytryny i gasząc za sobą światło, ruszyła ponownie na piętro.

Na zewnątrz zaczął padać deszcz. Niesione przez silny wiatr duże krople wody, obijały się głośno o parapety i szyby w całym domu.
Stawiając stopę na pierwszym stopniu, Alice zauważyła, że w salonie zostało otwarte okno, przez które woda wpada do mieszkania. Ze szklanką napoju w ręce, udała się, aby je zamknąć. Narzekając pod nosem na paskudną pogodę, przekręciła zdecydowanym ruchem metalową klamkę. Gdy wszystko wydawało jej się być już w porządku, odwróciła się z zamiarem pójścia spać. Zamarła.
W całym pomieszczeniu rozległ się dźwięk tłuczonego szkła, a woda z cytryną rozlała się po jasnych panelach. Alice cofnęła się odruchowo, zaszokowana wpatrując się przed siebie. Jej duże, pozbawione blasku oczy rozszerzyły się z niedowierzaniem, a ręce zaczęły się nerwowo trząść. Wszystkie najgorsze wspomnienia wróciły niczym bumerang z ogromną siłą, aż brakło jej tchu.
– Witaj Alice. – Zadrżała, kiedy wymówił jej imię. Jego głos był prawie taki sam jaki zapamiętała. No może trochę niższy i cieplejszy. Mokre od deszczu blond kosmyki opadały mu gładko na czoło, przysłaniając błyszczące, niebieskie oczy. Nagle ogarnęła ją chęć rzucenia mu się w ramiona i rozpłakania jak dziecko, oraz proszenia o wybaczenie… jednak nie zrobiła tego. Miała wrażenie, jakby nogi wrosły jej się w podłogę. Mogła jedynie patrzeć.
– Tyle lat minęło, a ty nadal jesteś piękna. Prawie wcale się nie zmieniłaś, droga Alice – powiedział spokojnie, odgarniając włosy z czoła.
– Ja… myślałam, że nie żyjesz – wymamrotała w końcu, uwalniając się z szoku.
– Zmartwychwstałem. Czyż to nie cudowne? – uśmiechnął się, prezentując rząd równych, białych zębów.
– Widziałam cię… we krwi… martwego…– zaczęła, robiąc krok do przodu. – Jak?

– Obudziłem się w kostnicy. To długa historia, musimy się kiedyś umówić na kawę i wszystko ci opowiem, kochana. – Przeszedł przez pokój i stanął przy szafce ze zdjęciami rodzinnymi. Sięgnął po jedną z ramek i przyjrzał jej się uważnie. – Cóż za piękna młoda kobieta na tym zdjęciu? Czyżby Sanae?
– S–skąd wiesz jak ma na imię moja córka? – wymamrotała zdziwiona, odwracając się w stronę rozmówcy.
– Oh moja droga. Miałem prawie osiemnaście lat na uzupełnienie zaległości. – powiedział mężczyzna, nie odrywając wzroku od zdjęcia. – O, a to pewnie młody Akira. Uczyłaś już dzieci fachu?
– Czego ode mnie chcesz Mark? Dlaczego tu jesteś?
– Stęskniłem się. Myślałem, że się ucieszysz – Odstawił zdjęcie na szafkę i podszedł do ciemnowłosej kobiety. – Ranisz moje uczucia, Alice.
– Nie znam cię!– krzyknęła porywając ze stołu metalowe nożyczki.
Błyskawicznie pokonała dzielącą ich odległość i rzuciła się na niego, celując narzędziem w szyję. Uśmiechnął się kpiąco i robiąc unik, złapał ją za ramię i wywinął za plecy, a wolną ręką chwycił za szczękę.
– Nie wygrasz ze mną kochanie. Jesteś dla mnie bezbronną marionetką.
– Czego chcesz Mark? – wykrztusiła próbując się uwolnić, jednak mężczyzna zacisnął uścisk.
– Naprawdę jesteś taka głupia? – wyszeptał jej do ucha. Czuła jego oddech na swojej szyi, aż przeszedł ją dreszcz. – Zemsty.

*

Sanae odstawiła na stolik pustą szklankę i przeczesała palcami długie, gęste włosy. Powoli zaczynała czuć skutki wypicia piątego drinka, jednak nie przejmowała się nimi. Rozpięła pod szyją fioletową koszulkę i oparła się o oparcie kanapy, na której siedziała wraz z chłopakami. Kei już dawno spał w najlepsze, co jakiś czas mamrocząc coś przez sen, a Shun zajadał orzeszki solone, rozmawiając z grupką osób, która się do nich dosiadła.
Zbliżała się godzina zamknięcia klubu. Ludzie zaczynali zbierać się do wyjścia, więc Sanae postanowiła obudzić Keia i także udać się do domu. Po którejś z rzędu nieudanej próbie pobudki, w końcu jej się udało i zaspany chłopak podniósł głowę z blatu. Przetarł ręką oczy i ziewając przeciągnął się, co sprawiło, że przyjaciółka aż jęknęła z zachwytu. Wyglądał przy tym tak słodko. Miała ochotę go przytulić i rozczochrać jego ciemne włosy.
Podniosła się z siedzenia i chwiejąc lekko, ruszyła do drzwi. Pożegnała się z uśmiechniętą barmanką, a następnie wyszła na zewnątrz. Stając na ciemnych płytkach chodnikowych, czuła chłodny wiatr biczujący jej policzki. Stwierdziła z ulgą, że świeże powietrze dobrze jej zrobi, po tym wszystkim co wypiła. Ubrała przewiązaną na biodrach bluzę, a kiedy Shun wyszedł z klubu w towarzystwie zaspanego przyjaciela, ruszyła w stronę parku.
Uważając aby nie potknąć się o leżące na ziemi kamienie, dołączyła do chłopaków. Kiedy przyjrzała się Keiowi w jasnym świetle lampy ulicznej, doszła do wniosku, że wygląda naprawdę strasznie.

– Musimy odprowadzić go do domu, jeszcze chwile a puści pawia – powiedziała, chwytając biedaka pod rękę.
– Nic mi nie jest. Najpierw odprowadzimy ciebie, a potem… – w połowie zdania wyrwał ręce z objęć przyjaciół i rzucił się między krzaki, gdzie zwymiotował.
– Najpierw on. Ja sobie poradzę – mruknęła Sanae, spoglądając na Shuna.
– Co do niego to się zgadzam. Jednak jeśli chodzi o ciebie, to się zastanowię – odpowiedział. – Chyba skończył, wyciągnę go stamtąd.
Po paru minutach dotarli pod drzwi Keia. Pomogli mu wejść do domu, a kiedy usłyszeli, że przekręcił zamek, wyszli na chodnik. Shun oparł się o metalową bramę i drapiąc się po czole, spojrzał na swoje buty. On również nieco przesadził z alkoholem i zaczynało go mdlić. Chwycił się za głowę i przykucnął aby złapać oddech.
– Co się dzieje Shun? – Zmartwiła się dziewczyna, kucając obok. Odgarnęła mu niesforne kosmyki z oczu i pogłaskała czule po policzku. Sama nie czuła się najlepiej, ale jego wygląd ją zmartwił.
Chłopak delikatnie odsunął chłodną dłoń Sanae ze swojej twarzy, a następnie splótł palce z jej i odwrócił głowę.
– Jest późno, zimno i daleko. Pójdziemy do mnie – powiedział, spoglądając w jej duże, czekoladowe oczy. Dziewczyna skinęła głową i pomogła mu wstać.
Coś zaszeleściło w pobliskich krzakach, jednak nikt tego nie zauważył. Latarnia na końcu ulicy zaczęła przygasać, a w około nagle zrobiło się cicho niczym w grobowcu. Żadnej żywej duszy, żadnego samochodu.
Zerwał się wiatr… silny, lodowaty wiatr, który brutalnie szarpał koronami drzew, wyrywając im maleńkie, biało–różowe kwiaty. Coś wydało donośny dźwięk, gdzieś z podwórka obok.
Sanae odwróciła się gwałtownie, mimo zawrotów głowy i odruchowo mocniej ścisnęła dłoń Shuna. Zdziwiony chłopak zerknął na nią badawczo, jednak nic nie powiedział.

– Shun… przyśpieszmy. Mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje – powiedziała spokojnie Sanae, spoglądając za siebie. – Zrobiło się całkiem cicho.
– Wydaje ci się. Spokojnie, już niedaleko.
Nagle zza płotu, z przeraźliwym miaukiem wyskoczył kot. Całą sierść miał tak nastroszoną, że aż przypominał włochatą kulę, toczącą się ulicą. Dziewczyna jęknęła cicho, wpatrując się wytrzeszczonymi oczami w uciekające, przerażone zwierze. Poczuła, że Shun również drgnął, jednak nadal nic nie powiedział na ten temat.
Przygasająca latarnia rozbłysła oślepiającym blaskiem, ukazując ślepy zaułek z wielkim, zielonym kontenerem na śmieci. Oboje mrużąc oczy spojrzeli w tamtą stronę. W tym samym momencie, pojawił się tam jakiś ciemny kształt.
Mężczyzna, oparty o sypiącą się ze starości, ceglaną ścianę opuszczonego baru z Ramen. Ubrany był w czarny, rozpięty płaszcz, który powiewał mu na wietrze, a w ręce trzymał zapalonego papierosa. Wokoło jego postaci unosił się dym.
– S–shun. C–chodźmy na s–s–skróty – wymamrotała wystraszona dziewczyna.
– Wiesz, że nie ma innej drogi – wyszeptał chłopak nie odrywając wzroku od mężczyzny.
– O–ostatnio zginęła dziewczyna…
– Wiem Sanae. Wiem.

Latarnia ponownie zaczęła mrugać, kiedy nieznajomy wyrzucił na ziemię wypalonego papierosa. Przeczesał włosy, wpatrując się prosto w nich. Jego oczy błysnęły.
– Nie jesteśmy pewni, czy będzie nas gonić, ale nie możemy ryzykować. – Shun chwycił przyjaciółkę mocniej za rękę i przysunął do siebie, a następnie zerknął na pobliskie podwórko. – To nie są omamy prawda?
– Nie wiem jak ty, ale ja już ze strachu wytrzeźwiałam.
– Świetnie, a więc… widzisz ten dom? – zapytał pokazując dyskretnie palcem. – Jeśli przedostaniemy się na trzecią uliczkę, będziemy w domu.
– Mamy przeskoczyć…
– Tak, właśnie tak.
– Więc ruszajmy – Już chciała się odwrócić i biegnąć w stronę bramy, kiedy chłopak złapał ją za rękę. – Tak?
– Ile sił w nogach i nie oglądaj się za siebie – powiedział patrząc jej w oczy – Nie ważne co by się działo. Jeśli to ten facet… Ruszył się, biegiem!
Zerwali się z miejsca i podbiegli do niskiej, ciemnej bramy pobliskiego domu. Zwinnie przeskoczyli na podwórko i dopadli kolejnej, starając się nie budzić mieszkańców, a zarazem wykonać wszystko jak najszybciej.
Wiatr zawył groźnie między koronami drzew, wyrywając liście i łamiąc chude, delikatne gałązki. Zagrzmiało, a po chwili lunął deszcz.

[Mroczny Pan Skromności]

Gdy poprzednio czytałem scenę ucieczki, aż mi zaparło dech. Teraz trochę mniej się przeraziłem, aczkolwiek fragment bardzo mi się podobał.
Bardzo dużo błędów interpunkcyjnych (głównie chodzi mi o przecinki), jednak myślę, że nie muszę ich wymieniać, bo tekst powstał jakiś czas temu, więc mogłaś to pominąć.
I wreszcie wątek Alice Pamiętam pierwszy prolog i jestem bardzo ciekawy, co tak dokładnie się wtedy stało (tzn. chyba znam powód owej "zemsty", jednak wciąż nie wiemy, jak do tego wszystkiego doszło ).
I to tyle

[Rosari]

Aż mi zaparło dech w piersiach !
Świetne, dziewczyno świetnie !
Pisz dalej :3
napisałabym więcej, ale boje się o moje serce, bo mnie dalej trzyma w napieciu xD