Maskarada

[Yuki]

Napisał Caesum

- Sam nie wiem, jestem tu tylko lekarzem – odpowiedział pan Thompson, pokazując torbę z lekami – jednakże kiedyś miałem przyjemność rozmawiać z Thomasem Andrewsem, niech spoczywa w pokoju, i powiedział mi, że ten zegar przypomina mu White Star Lines.

Kiedy zapisujesz w ten sposób dialogi powstają dość niejasne zdania. Tutaj na przykład wyjdzie: "Sam nie wiem, jestem tu tylko lekarzem jednakże kiedyś miałem przyjemność rozmawiać [...]". Bez przecinka, bez kropki. Tak nie może być. Powinieneś wstawić przecinek po "lekami" lub kropkę i wtedy nowe zdanie z dużej litery.

- Ależ nie – roześmiał się pan Thompson – mam tylko przerwę. Właściwie to już skończyłem na dzisiaj.

"Ależ nie mam tylko przerwę." Nie jest to ładne, prawda? Kropka lub przecinek po panu Thomsonie.

- Ma pan całkowitą rację – przyznała, po czym po chwili dodała – skoro ma pan leki przy sobie, może znajdzie się coś dla mojej przyjaciółki, Jennifer?

Tutaj moim zdaniem powinna być kropka. Przecinek już nie pasuje aż tak bardzo do kontekstu.

Proszę, oto leki – powiedział, wyjmując małą buteleczkę z pastylkami – niech tylko nie bierze za dużo.

Znów przecinek lub kropka.


Mam nadzieję, że wiesz o co mi chodzi. Podałam tylko przykłady z jednego fragmentu, żebyś zorientował się w czym robisz błąd.





EDIT:


Znów musisz mi wybaczyć, że nie doszłam do trzeciej części, tylko ciągle komentuję jej poprzedniczki. Ponownie zabrałam się za czytanie o barbarzyńskiej porze i mój mózg zaczyna wyciekać uchem.

Ale pomimo galarety miast mózgu jeszcze potrafię dostrzec niesamowity opis przyrody na początku drugiego rozdziału. Zatkało mnie, nie spodziewałam się po mężczyźnie takiej wrażliwości na otoczenie. Albo dużo czytasz, albo rzeczywiście jesteś wyjątkowy.
Jedno tylko rzuciło mi się w oczy. "Promienie księżyca". Hę? Promienie słońca, okej, się zgodzę, ale księżyca to prędzej światło. Mi te nieszczęsne promienie nie pasują.

Niestety dalej masz problem z zapisem dialogów:

Napisał Caesum

- Co to był za sen? – spytała samą siebie – proroczy? Niemożliwe.

Kropka przed drugim myślnikiem i potem z dużej.

- Moja droga – powiedziała do siebie – wyglądasz jak topielec.

Znów to samo. Ale tu ewentualnie przecinek by jeszcze mógł pasować.

- Ach, to pan – odpowiedziała ponuro – dzień dobry.

Kropka i z dużej. Ponownie.

- Tak, z lokajem – odpowiedziała Lynette – jesteśmy już na miejscu.
- Naprawdę? – zdziwiła się, po czym podeszła do okna i spróbowała się rozejrzeć – a niech to, z tej strony nic nie widać.

Aj! Który to już raz? Tutaj podwójnie.

- Mam nadzieję, że mówi pan prawdę – roześmiała się Lynette – nie chciałabym się dowiedzieć, że jest to tylko jedna z wielu formułek, jakie są wypowiadane w takich miejscach.

I ponownie nieszczęsne dialogi.

- Z pewnością nie – odpowiedział – Andrews nigdy by tego nie zrobił.

O, zgadnijmy co tutaj jest źle...

- Niech się pani nie martwi – zaczął pan Thompson pocieszająco – nie będą robić kłopotów.

And again.

- Moja biedna Jennifer – powiedziała nagle Lynette, odwracając się od statku i spoglądając na koleżankę – czeka cię teraz kolejna podróż, tym razem samochodem.

Aaand again.

- Nawet o tym nie wspominaj – odparła Jennifer, której dopiero teraz zaczęły wracać kolory na twarzy – chcesz, żebym się znowu pochorowała?

- Jest to jakaś pociecha – przyznała Jennifer – lecz mimo to na samą myśl o dalszej podróży słabo mi. Oby tylko droga nie była zbyt wyboista.

- Ravensdale Manor? – zdziwiła się, jednak po chwili dodała – ach tak.

- Tak – odpowiedział – zmieniła się.

- Naprawdę nie powinienem mówić – zaczął się wykręcać – skoro panienka nie wie, to może i tak miało być.

- Czemu? – zdziwił się szofer – Źle się panienka czuje? Zaraz będziemy na miejscu.

Cały czas robisz takie sam błąd i tutaj nagle wyskakuje coś innego. Brakuje kropki przed drugim myślnikiem, ale za to już zacząłeś od odpowiedniej litery.

- To już niedaleko – uparł się szofer – niech panienka otworzy okno, a zaraz poczuje się lepiej.

- A ja właśnie na to czekałam – odpowiedziała Jennifer – już miałam dość całej tej jazdy.

- Jak to? – spytała samą siebie – to naprawdę tutaj?

[quote]- Pewnie nie ma pieniędzy – uznała Jennifer – nie ma innego wyjaśnienia.[/quotee]

- Odźwierny znowu zasnął – wytłumaczył szofer i ponownie zastukał – albo umarł. Stary jest.

Gdyby nie błąd w zapisie, byłoby to zdanie miszcz. Cudne po prostu <3.



No, to chyba wszystkie błędy dialogowe, musisz się zadowolić tylko tym, bo literówek i błędów stylistycznych nie chce mi się już szukać i cytować
Ale fabuła zaciekawia coraz bardziej, choć główna bohaterka jest nieco bez wyrazu. Za to kobieta z ostatniej sceny? Miodzio, już ją uwielbiam.

Niedługo zabiorę się i za trzeci rozdział, ale na razie doszłam tylko do drugiego.

[Caesum]

Ojej! Postarałaś się z tym wyłapywaniem błędów! Naprawdę nie trzeba było, wystarczyłoby tylko kilka przykładów, a resztę już bym sam wyłapał.

I tak, a więc to był błąd, o którym myślałem. Jednakże był powód, dla którego jak dotąd tego nie poprawiłem. Otóż w różnych książkach widziałem, że ten zapis się zmieniał, ale nie mogłem odkryć dokładnie w czym problem. Teraz chyba już wiem, te różnice są zależne od tego, czy zdanie zostało przerwane w momencie kropki, przecinka, czy w ogóle w środku zdania no i zależy też, na czym takie wtrącenie się zakończy(wtedy trzeba dać, wg Mistrza i Małgorzaty, dwukropek).

No a poza tym nikt mi wcześniej tego nie wskazał. Już się zabieram za poprawianie.

EDIT: Ale z tym przecinkiem przed drugim myślnikiem to też nie bardzo. Sprawdziłem właśnie w "Imię Róży" Umberto Eco i tam, jeżeli zdanie urywa się w momencie przecinka, przecinek znika. Podobnie też w Mistrzu i Małgorzacie.

EDIT2: Poprawiłem pierwszy odcinek, czy tak jest dobrze?

[Yuki]

Masz rację, stosuje się taki zapis, ale tylko wtedy, kiedy dwa zdania sa nieodlaczna czałością. Jesli didaskalia składają sie z dwóch osobnych części, w takim wypadku stosujemy kropkę. Można również zamniennie wstawiać ten nieszczeny przecinek, ale nie mogę powiedzieć, że jego brak jest błędem. Te zdania, które podałam sa, moim zdaniem, bardziej odpowiednie do zapisania z kropką. Ale to już kwestia indywidualna, zwracam tylko uwagę na poprawny zapis.

[Diana]

Przerwałeś w najlepszym momencie.
Ciekawa jestem, o co matce Lynette chodziło.
Hm, co do tego, że ciężko się czyta, to w poprzednich częściach mniej się działo, teraz się rozkręca więc jest fajnie :3

[Lira]

No nareszcie. Już zaczynałam się niecierpliwić!
Zdjęcia eleganckie, jak zawsze. Akcja natomiast rozwija się nieznośnie powoli. Ale to mój brak cierpliwości jest wadą, nie tempo akcji "Maskarady"
Lynette opisała dom jako "wyjątkowy", podczas gdy mi przychodzi na myśl "czerwony" Polubiłam ojca Patricka, mam nadzieję, że jeszcze wystąpi i posprzecza się trochę z Charlotte.
Nie lubię wypisywać błędów, ale ten mnie szczególnie irytuje, więc się wysilę:

Napisał Caesum

tą kobietę

tę.

Ach, te Twoje opisy i klimat epoki... Czysta przyjemność.
Podsumowując, warto było czekać

[Yuki]

Oczywiście na wstępie standardzik - dialogi. Ale tym razem pochwalę. Nie zauważyłam ani jednego błędu. Nie mam pojęcia jak to zrobiłeś, ale chyba w kilka sekund przyswoiłeś sobie wszystkie zasady zapisu dialogów. Jestem pod wrażeniem! Tekst prezentuje się o wiele lepiej, a już wcześniej był fantastyczny!

Co do fabuły, to robi się coraz ciekawiej. W ogóle piękne jest ostatnie zdanie, jedno słowo, a tyle w nim emocji, o których nie musiałeś nawet pisać. To świadczy o tym, ze postaci żyją własnym życiem, nadałeś im tyle cech ludzkich (wiem, dziwnie to brzmi, ale tak pozwoliłam to sobie nazwać), że staja się dla mnie realni. Język jak zwykle nienaganny, opisy barwne, wciągające. Czego chcieć więcej?

EDIT:

Zapomniałam napisać, że uwielbiam ojca Patricka. Nie wiem czemu, ale jest w nim coś, co uważam za niezwykle intrygujące. No i był swietnie opisany.

[Caesum]

Hm, co do tego, że ciężko się czyta, to w poprzednich częściach mniej się działo, teraz się rozkręca więc jest fajnie :3

Mam więc nadzieję, że uda mi się taki styl utrzymać. Nie chciałbym stracić czytelników.

Akcja natomiast rozwija się nieznośnie powoli. Ale to mój brak cierpliwości jest wadą, nie tempo akcji "Maskarady"

Ach, już taki mój problem, że w tym co piszę akcja jest powolna. Sądzę, że jest to odbicie mojego sposobu życia, w którym w ciągu dnia potrafię nieznośnie mało zrobić, jeśli coś w ogóle. Dom jest faktycznie bardzo czerwony, ale cóż poradzić, taka moja wizja neogotyckiego przepychu - brąz, złoto, czerwień. Poza tym, klimatu domu musi pasować do jego mieszkańców, jak i całej fabuły. Błąd już poprawiony, nie wiem co mam z tymi ogonkami.

Oczywiście na wstępie standardzik - dialogi. Ale tym razem pochwalę. Nie zauważyłam ani jednego błędu.

To dlatego, bo już wcześniej miałem pewne podejrzenia co do sposobu zapisu dialogów. Można by powiedzieć, że czekałem tylko na kogoś, kto zapali lont. xD

W ogóle piękne jest ostatnie zdanie, jedno słowo, a tyle w nim emocji, o których nie musiałeś nawet pisać.

Ojej, to dobrze, że ostatecznie jednozdaniowy opis, który tam miał być, został wywalony. Nie podobał mi się(mamie też XD), a widzę, że i bez niego tekst sobie nieźle radzi.

To świadczy o tym, ze postaci żyją własnym życiem, nadałeś im tyle cech ludzkich (wiem, dziwnie to brzmi, ale tak pozwoliłam to sobie nazwać), że staja się dla mnie realni. Język jak zwykle nienaganny, opisy barwne, wciągające. Czego chcieć więcej?

Och, a ja się obawiałem, że Lynette wyszła nijaka w porównaniu do mocno zarysowanych charakterów reszty domowników. Cieszę się, że jednak nie miałem całkiem racji! Dowiedzieć się, że postacie wydają się żywe to dla autora chyba największa pochwała! Dziękuję.

Zapomniałam napisać, że uwielbiam ojca Patricka. Nie wiem czemu, ale jest w nim coś, co uważam za niezwykle intrygujące. No i był swietnie opisany.

O, chyba już druga osoba polubiła ojca Patricka, cieszę się, bo i ja go lubię.

No i ogólnie dziękuję wszystkim za miłe słowa i cieszę się, że odcinek się podobał.

[Yuki]

Napisał Caesum

Och, a ja się obawiałem, że Lynette wyszła nijaka w porównaniu do mocno zarysowanych charakterów reszty domowników. Cieszę się, że jednak nie miałem całkiem racji! Dowiedzieć się, że postacie wydają się żywe to dla autora chyba największa pochwała! Dziękuję.

Pfff, właśnie to jest w niej ciekawe. Jest taka spokojna, wyrafinowana, odnoszę wrażenie, że również można uznać ją swego rodzaju stabilizator.

I nie dziękuj, tylko pisz dalej, bo odwaliłeś kawał dobrej roboty, tworząc tak realistyczne osoby i to nawet nie w naszych czasach. Także tego, dobrze jest.

[Searle]

Rozdział II:

Piękny opis przyrody - aż sama chciałam znaleźć się w opisywanym przez Ciebie miejscu (pomijając oczywiście ten fragment o spadaniu w przepaść ).

Też mnie zraziła ta powolność głównej bohaterki po usłyszeniu pukania do drzwi - trochę szacunku dla ludzi, kobieto A jakby się paliło? To co?

- Moja droga – powiedziała do siebie – wyglądasz jak topielec.

- ooo, jasne. Chciałabym zawsze wyglądać tak, jak ona po przebudzeniu

Tak patrzę na to 5 zdjęcie, ale nie wiem, co w nim takiego dziwnego? To, że szalupy są za wysoko?

A tak w ogóle, to na Twoje zdjęcia wprost nie mogę napatrzeć się Szczególnie zdjęcie dworu i tego nieba.

Domyślam się, że dwór skrywa jakąś tajemnicę. Jestem ciekawa jaką

[Liv]

O retuśki, ale zwlekałam z tym komentarzem!

Po tych korytarzach chodziło wiele sławnych osób, choćby państwo Straus.

(...) takich jak, na przykład...?

Doprawdy dziwi mnie więc decyzja Antoinette, była bez sensu.

"Doprawdy" jest poniekąd synonimem "więc". A jeśli nawet nie jest, to te dwa wyrazy obok siebie wyglądają po prostu źle.

Jest po prostu skąpa!

To jest SZCZYT skąpstwa xD No chyba, że za tym kryje się jakaś tajemnica xD

Ja, jako młodsza siostra, powinnam była pewnie ją nienawidzić, ale tak nie było.

Jej.

- Dziękuję, to miłe z pani strony. Kiedy będę mogła zobaczyć się z matką?

Pani? Przecież to jest jej ciotka

Ojciec wybudował go, by był jasny i lekki.

Czyli gdyby go nie wybudował, nie byłby jasny i lekki?

- I jak ci smakuje pudding? – spytała nagle, jednocześnie patrząc groźnie na Charlesa.

Raz Charlotte zwraca się do Lynette per "pani", a raz "na ty". Nie może się zdecydować?

Zaczęła się zastanawiać, ile jeszcze korytarzy znajdzie w tym wielkim domu?

Jak dla mnie na końcu tego zdania powinna być kropka. To jest mowa zależna i podejrzewam, że w j.polskim rządzi się podobnymi prawami, co w j.angielskim.

Nie rozumiem, czemu Antoinette uparła się, żeby tu został.

Hm, czy Antoinette z racji wieku nie powinna mieć już wyblakłych włosów?

Ojej, co za wzruszające spotkanie! Tylko czuję się troszkę zawiedziona - tyle przyszło nam czekać na ten moment, a tu tylko jego namiastka pod sam koniec odcinka...
Nie mogę powiedzieć, że odcinek mi się nie podoba, bo tak nie jest - ciekawie zapowiada się wątek znajomości Charlesa i Lynn, postać księdza jest intrygująca, podobnie zresztą jak cala ta sprawa związana z ciotką Charlotte () i Ravensdale Manor - ale mogłeś jakoś wzbogacić ten ostatnim, bardzo ważny fragment. No ale pocieszam się, że przecież kolejny odcinek dopiero przed Tobą i możesz naprawić to wrażenie Tu się aż prosi jakiś głęboki opis uczuć a la Liv! Ja to traktuję jako punkt kulminacyjny i zrozum, chciałabym się pozachwycać
Bez oceny.