Voyage

Jeśli ktoś pierwszy raz zawitał w te strony - niech nie lęka się liczby odcinków. Nie są one długie, chociaż mogą się takie wydawać. Niektórzy twierdzą, że warto je przeczytać, ja i tak wiem swoje. Mimo wszystko serdecznie zapraszam.

Spis Treści:

Odcinki dostępne na forum SimsWeb

Dodatki:

Wspomnienia Dorcas - Part 1 - My fortress

Something important - Part 1 - Inspiracje

No1 Animacja związana z FS

Od autora:
Zacznijmy od tego, że boję się tu dać fotostory, od kiedy zaczęłam sprawdzać wnikliwie wasze błędy (niektórzy wiedzią o co chodzi) Będziecie się mścić? ;-)
Po drugie, pewnie część z was zacznie się zastanawiać, co się stanie z Kronikami Cienia II. O ile w ogóle się ukażą, ten moment nie nadejdzie zbyt prędko. Dlaczego? Bo przeczytałam tekst kilka razy i stwierdziłam, że jest do bani. Ale może to poprawię i Kroniki powrócą w blasku chwały i fleszy... Albo pogwizdywań i rzucanych pomidorów...
Po trzecie, to fotostory jest inne. Ale to nie znaczy lepsze. Wydaje mi się, że wręcz gorsze, albo po prostu o wiele bardziej skomplikowane. Maksymalnie dopieściłam wszystkie efekty graficzne, oprócz zdjęc. Mam za słabego kompa i gdybym robiła większe, byłyby niewyrażne i brzydkie.
Po czwarte, to fotostory nie jest wolne od błędów, chociaż każdy odcinek staram się sprawdzać, także możecie, a wręcz powinniście mi je wytykać.
Po piąte, tekst jest okropnie długi, a akcja o ile pamiętam, rozwija się dopiero w 7 odcinku.
Jak będziecie mieli dość, to powiedzcie. Prawdę mówiąc, ja już mam. Odcinków jest dużo, ale są krótkie. Powtarzam, SĄ KRÓTKIE, jestem tego świadoma, więc nie wypominajcie mi tego w komentarzach.
Po szóste: Miłego czytania, oby was to nie zanudziło, obyście wytrwali do końca i nie usnęli w połowie, tak jak ja przy pisaniu jednego z odcinków...
Oceniajcie szczerze, jeśli to gniot, to powiedzcie mi to prosto z mostu.

Myślą przewodnią tego FS był angielski aforyzm:

When the gods wish to punish us they answer our prayers.
(Kiedy bogowie chcą nas ukarać, spełniają nasze prośby.)

Plakat - Wersja Ostateczna

Zacznijmy...

Proloque
Ostateczny koniec? Wyrażenie powszechnie uznawane za niepoprawne. Koniec powinien być tylko jeden.
Ile już ich było w jej życiu? Ile razy rezygnowała z czegoś, co napawało ją taką dumą? Ile razy dawała za wygraną?
Ale teraz nie było odwrotu.
A może? Gdyby tylko znała drugą część zagadki… Czy to by coś pomogło?
Przecież gdzieś tam, za bezkresnym morzem, z dala od plaży, na której siedziała, był jej dom.
B y ł. Czuła, że ma rację. Tylko gdzie?
Przez chwilę wydawało jej się, że znowu słyszy poszczekiwanie bezdomnego psa, że przytula się do satynowej poduszki, a powietrze ma smak jabłek i wiśni.
Czar prysł w mgnieniu oka, i samotna łza spłynęła po jej śniadym policzku.
Dom. W końcu zrozumiała wartość tego słowa.

Nie była nigdy uważana za piękność. Na przefarbowanie swoich zdradzieckich blond pukli nigdy nie starczało jej odwagi, chociaż kolor włosów przyprawiał ją o dreszcze zawsze, gdy tylko zerknęła w lustro. Samotniczka z wyboru, z przymusu udająca kogoś innego. Nie można jej było za to odmówić roztrzepania.
Cały dotychczasowy styl życia – ciągłe przeprowadzki i zmiany miejsc, tylko sprzyjały potęgowaniu odczuwanej przez nią samotności. Nie miała przyjaciół, rodziny, a nawet psa.
Dorcas Sheldon posiadała w życiu tylko jedną rzecz, której nie zamierzała nigdy opuścić. Były to starocia. Mosiężne kufry, pięknie zdobione szafy – wszystko to woziła ze sobą od miasta, do miasta. Czuła do nich niezwykły sentyment. Myślała o nich jak o swoich najbardziej oddanych sprzymierzeńcach.
Właśnie one ściągnęły ją do tego domu.
Jej nowe lokum było stare, pełne tajemnic i, rzecz jasna, pajęczyn. Zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, i kilka miesięcy oszczędzała, by go kupić. Nie martwiła się o konkurentów. Któż kupiłby tą rozpadającą się ruderę?
Nabyła dom wraz z całym wyposażeniem, więc to był jedyny dzień w jej dotychczasowym życiu, w którym tak ochoczo wzięła się za porządkowanie.

Stare lampy i powoli oczyszczane z kurzu kandelabry – wszystko należało do niej. Nawet ćmy zaplątane w pajęczyny. W s z y s t k o.
Jak to pięknie brzmi, myślała Dorcas, mierząc wzrokiem swoje nowe nabytki. Jednak za chwilę wesołe iskierki w jej oczach znikły.
Nie zatrzyma się tu przecież na zawsze. Zabierze tylko wszystko, co jej się spodoba i odda dom z powrotem w ręce agentów nieruchomości. Zrobi to z żalem, tak jak zwykle. Ale nie będzie to trwało długo. Później zapomni. Tak jak zapomniała o wszystkich innych domach. Tak jak powoli zapomniała, kim kiedyś była.
Są jednak rzeczy, których nie magazynuje się w głowie. Rzeczy te pozostają w sercu. Są czymś trwałym, czego nie da się nigdy do końca zatrzeć. Jedną z nich jest miłość.
Dorcas nigdy nie poznała, takiego uczucia. Owszem, miała swoje starocia, które zastąpiły jej wszystko, co kochała, a o czym nie chciała pamiętać.
Ale czasami czuła, że jest coś, czego jej brakuje. Coś, co mijała codziennie, idąc do pracy, ale nie potrafiła tego dostrzec.
Zaczęła sprzątane od strychu, który wydawał się najbardziej zagraconym pokojem w domu. Obiektem, który przykuwał wzrok, gdy tylko się tam weszło, była stara mosiężna skrzynia umieszczona w samym rogu pokoju. Próbowała ją otworzyć – nic z tego, była zamknięta. Okazało się także, że nie da się jej przesunąć. Zrezygnowana dziewczyna westchnęła głośno i zaczęła wycierać kurze na półkach, obiecując sobie w przyszłości podważyć wieko skrzyni i dowiedzieć się, co jest w środku.

Powoli wycierając kurze, Dorcas natrafiała na coraz ciekawsze rzeczy. Złoty świecznik, który znalazła ukryty za książkami, był warty więcej niż zapłaciła za cały dom łącznie z ogrodem. Ciesząc się z nowego nabytku, który miał dla niej wartość bardziej sentymentalną niż materialną, zeszła na dół w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia.
Gdy znalazła się w kuchni, z ciekawości odkręciła kurek z gorącą wodą. Nie spodziewała się niczego innego nic dużej dawki kurzu z rur, ale bardzo się przeliczyła. Woda, czysta i krystaliczna, jakby prosto z jakiegoś górskiego źródła, leciała cienką strużką ze zardzewiałego kranu. Coraz bardziej zdziwiona udała się do pokoju dziennego, z którego roztaczał się niesamowity widok na Dolinę Trzech Światów i pobliskie jezioro. Dorcas zawsze zastanawiała się, kto nadał temu miejscu tak idiotyczną nazwę. Póki co jednak, nie było jej dane poznać odpowiedzi na to pytanie, więc postanowiła poszukać jej w książkach, które znajdowały się na półce w rogu pokoju. Chwilę później zaczęła wyjmować ze starego drewnianego mebla kolejne tytuły podstarzałych dzieł.
Wszystko po łacinie! Była w swoim żywiole.
Ogarnęła wzrokiem całą półkę. Same arcydzieła! Nie mogła posiadać się ze szczęścia, gdy nagle jej wzrok przykuła jedna książka. Jedyna napisana po angielsku, jaka się tam znajdowała. Atlas geograficzny. Dorcas wyciągnęła go z półki i otworzyła szeroko oczy. Z książki wypadł klucz. Idealny do skrzyni.

Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu i schowała go do kieszeni. Zaczęła przeglądać atlas. W ponowne zdziwienie wprawiły ją rzeczy w nim wypisane. Do map kontynentów i mórz zostały dorysowane nowe dziwne oznaczenia. Na morzach zaznaczone były nowe lądy, a między Antarktydą i Arkadami Południowymi… Nie, to nie może być prawda!
Dorcas zaśmiała się głośno. Musiało tu kiedyś mieszkać jakieś dziecko, marzące o dalekich podróżach w nieznane…
Pomiędzy mapę Europy i Azji wepchnięta była pojedyncza kartka. Przyjrzała jej się przez dłuższy moment. „Trzy w lewo, dwa w prawo, pół do góry i pchnąć do przodu – wszystko od końca” – zmarszczyła brwi. Nie znosiła zagadek.

Z rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi. Postawiła atlas powrotem na półce i z uśmiechem na twarzy udała się na dół. Schodząc z wątpliwej jakości schodów myślała tylko o jednym – czy oby na pewno uda jej się dobrze zaprezentować nowym sąsiadom. Zresztą, nie było to przecież takie ważne. Już niedługo znowu się wyprowadzi, kupi nowy dom, pozna nowych ludzi i historia zatoczy koło.
To jej życie. Takie już sobie wybrała. Męczyły ją ciągłe przeprowadzki, ale nudziło ją też zbyt długie przebywanie w jednym miejscu. Ale tutaj… Tutaj było zupełnie inaczej. Ten dom miał niepowtarzalny klimat. Powietrze w nim było przesycone tajemniczością. Może zostanie tu na dłużej?

Dorcas uśmiechnęła się do swoich myśli. To życie to jej podróż. Coś, co postara się jak najlepiej wykorzystać.
Jednak tuż przed drzwiami zawahała się. Czy na pewno chce zaczynać wszystko od nowa?

***

Z powodów technicznych reszta odcinków przeniesiona na forum SimsWeb.

Aż mnie przykuło to, że nie ma tu jeszcze komentów : > No ale, jak ktoś napisze coś badziewnego, to zaraz sypie się burza komentarzy..

A treść jest bardzo dobra, jednak wszystko rozwalają powtórzenia, np słowo "jej". Popracuj trochę, bo na prawdę, możesz poprawić jakość czytania.
Poza tym, pomysł wydaję sie intrygujący i całkiem ciekawy. Przeczytałam i mogę stwierdzić, gdyby nie powtórzenia, to wręcz świetnie. jednak i tak mogę powiedzieć, że jest przyjemnie
Zdjęcia sa ładne, nie za duże, estetyczne i wyróżniają się oprawą krawędzi.
Całość podoba mi się, choć mam się czego czepić, wcześniej już wspomniałam co i jak. Na koniec powiem, że czekam na ciąg dalszy, bo widzę, że warto ; ]

jestem druga !narazie nie zwracam ci zadnych bledow,bo nie szukam ich.fs jest niezle,takie tajemnicze,ladna oprawka zdjec i tekst tez niezly.pisz dalej,bo juz stworzylas taki klimat,ze jakbys to fs porzucila,to z zemsty wyslalabym ci na pm 111 wiadomosci.ale narazie nie mam powodu.szybciutko daj odcinek

Więc zaczne teraz ja.
FS podoba mi się.
W tekście nie zauważyłam żadnych błedów. Chyba były ze dwa powtórzenia a ale za to literówek nie dostrzegłam.
Zdjęcia też są dobrej jakości. Uważam że te podpisy pod nimi są doskonałym pomysłem. Wygląda to jakoś tak inaczej niż inne FS.

Tekst 9/10
Zdjęcia 9/10
Ogólnie 9/10

Świetne!
Ten klimat, ten styl... zakochałam się.
Zdjęcia są bardzo dobre, treść - nie mam zastrzeżeń... 10x10.
Pozdrawiam

[Isi]

Mi też się podoba. Ładnie piszesz, twoje teksty zmuszają czasem czytelnika do zastanawiania się... Zapowiada się ciekawie. Tylko Ty się berdzo krytycznie wyrażasz o własnych fotostory, zupełnie niepotrzebnie. Co do "Kronik Cienia" to bardzo mi się podobały, mam nadzieję, że je jeszcze dokończysz.
Ogólnie według mnie jest bardzo dobrze jak na razie, zobaczę, co będzie dalej. Pozdrawiam Cię!

Tytuł nie co mylny; i dobrze. bo po co odrazu pisać właściwy. treść boska. zero (czyt. minimalne) błędy (; po prostu... urzekłas mnie tym. muszę przyznać, ze kroniki cienia były na początku bardziej zachwycające, ale to się jeszcze wszystko okaże. zdjęcia? hm, tutaj bym się zastanowiła. ja jestem ich wielką fanką i zwolenniczką. detale mają być naprawdę wysokie bo inaczej to sie uczepie. sproboj je wyostrzac w jakims programie, sproboj popracowac nad ujeciami, pokombinuj cos z kodami, aczkolwiem te podpisy pod obrazkami dodają sympatycznego uroku - min. dlatego wysoko ocenie pierwszy odcinek, bo aż 7/10.

/sasasa, chyba nie powinnam oceniac juz po pierwszym parcie --' forgivmi. /

Świetne. Kocham czytać takie rzeczy. Nie zwracałam specjalnie uwagi na błędy, ale jest jeden, który szczególnie rzucił mi się w oczy : P

Doreen zmarszczyła brwi.

Doreen? A nie Dorcas? : P Chyba, że to jakieś drugie imię, czy co.. xD

edit: a, ocena xD 9,5/10 ^^

bardzo ciekawe. chociaż temacik troszkę oklepany (laska wprowadza się do domu z antykami, i zaczyna się zabawa (Krwawy Weekend???)). Dobry tytuł to podstawa, Twój jest wyśmienity )

Nawet mi się podoba. Ciekawe i tak trochę tajemnicze. Ciekawi mnie co jest w tym kufsze i o co chodzi z tym atlasem. Za często używałaś zwrotu Dorcas. Możesz to zastąpić np. blondynka, dziewczyna, kobieta itp. Ale ogólnie mi się podoba i wcale nie usnęłam jak to czytałam . Wręcz mnie zaintrygowało. Bardzo podobają mi się zdjęcia. Rozumiem że słaby komp więc trochę gorsza jakość ale i tak są bardzo ładne a w szczególności te ramki. A dzięki tym napisom pod fotkami stają się one takie... hmmm... symapatyczne . Na początek ocenka 8/1o, bo nie możesz spocząc na laurach