TheSims.PL - Forum - `Wieczory bezkarnie słoneczne.`

ODCINEK I
Minęło kilka dni, Amelia pogodziła się z myślą, że od przyszłego tygodnia zacznie chodzić do szkoły prywatnej, w której jest pełno obrażonych na cały świat panienek i chłopaków, którzy próbują im zaimponować pieniędzmi tatusia. Takie już życie... - pomyślała. Za oknem zapowiadał się piękny dzień, dziewczyna zachwycona pierwszymi promieniami słońca wybiegła z domu, na spacer, nie mówiąc nic nikomu.
- Jak ja kocham takie dni... - powiedziała sama do siebie, idąc chodnikiem w strone pobliskiego parku.
- Ja też... - odezwał się głos za nią.
Odwróciła się.
- Co...? Kim... ty jesteś?
Chłopak uśmiechnął się. Był bardzo przystojny, miał ciemniejszą karnacje i kruczoczarne włosy. Wyjątek stanowiły oczy, które dla odmiany były zielone. Amelia zakochała się w jego uśmiechu od pierwszego wejrzenia.
- Jam - Aaron Harry Suárez - ukłonił się - a ty?
Popatrzyła na niego.
[IMG]http://i41.************/1196wkh.jpg[/IMG]
- Am... - poszła dalej w strone parku, ale chłopak się nie poddawał.
- Tak poprostu... Am? - znowu się uśmiechnął.
Dziewczyna starała się go ignorować.
- Tak poprostu, a jak byś chciał?
- No nie wiem... Może Amelia Kathreen Jessica Martinez O'Reilly, pełnym imieniem i nazwiskiem brzmi zniewalająco.
A więc jej imie i nazwisko jest zniewalające, dla niego, hmm. Ale skąd on w ogóle zna jej pełne imię? Szła tak chwilę w milczeniu, aż w końcu się odezwała.
- Specjalnie tak za mną idziesz?
- Nie inaczej...
- Czyli?
- No idę za tobą...
- Aha!
- To źle?
- Tak, bo mnie denerwujesz.
- Czym niby?
Amelię zatkało, no w sumie to kto by nie chciał, żeby `przyczepił` się do niej śliczny chłopak, o boskim uśmiechu zachwalający jej imię i nazwisko.
- Idź już... - powiedziała, a chłopak popatrzył na nią i zawrócił.
- Skoro tego chcesz... Ale myślałem że jesteś milsza dla nieznajomych.
Amelia cały czas myślała o Aaronie. Czego on tak naprawdę chciał? Cały blask poranka zgasł, zepsuł jej dzień swoją osobą i tyle. Jakiś tam Aaron Harry. Kim on jest? Jakimś chłopcem, łażącym za każdą dziewczyną jaką tylko spotkał, czy tak?
***
`Kim ona tak naprawdę jest, za kogo się uważa? Za panią wszystkiego... Kurczę, spławiła mnie... Jak jakiegoś... sam nie wiem kogo. Ona tak specjalnie, taką niedostępną zgrywa, czy może faktycznie taka jest...`.
[IMG]http://i40.************/rubhoy.jpg[/IMG]
Aaron siedząc w swoim pokoju myślał tylko o Amelii. Nie wiedział, że go spławiła tylko dlatego, że nie wiedziała jak z nim rozmawiać, jak się zachować. Zakochała się w końcu w jego uśmiechu, czego też nie wiedział.
Pukanie do drzwi.
- Proszę! - krzyknął.
- Aaronie, matka prosi abyś przygotował się na wieczór i ubrał elegancko ponieważ zostaliście zaproszeni na kolacje do państwa Martinez.
- Dobrze. - powiedział sztywno do jego pokojówki.
`Martinez, przecież to Amelia! Kurczę, idziemy do nich na kolacje, a to niefart.`
***
Dzień minął dosyć szybko, ponieważ połowę dnia dziewczyna spędziła w ogrodzie, był taki cudowny dzień i tak pięknie świeciło słońce. Aż chciało się żyć. Aaron szybko wyleciał z głowy. Przeszkadzała jej tylko dzisiejsza kolacja, przychodzą jacyś goście. Pewnie znowu ubierze kolejną sukienkę, równie piękną i będzie tam musiała siedzieć i udawać że interesują ją rozmowy na temat dzisiejszej polityki, albo równie zabawne kawały o ludziach biedniejszych. Amelia zawsze chciała mieszkać na wsi, być taką prostą dziewczyną i nie martwić się o jutro, ani o to co zrobi lub powie. Gdyby mieszkała na wsi, mogłaby tyle rzeczy, a tu jest taka ograniczona.
[IMG]http://i43.************/v829lg.jpg[/IMG]
- Chodź, musisz się przygotować - usłyszała głos Natalie.
- Jeszcze godzina... - powiedziała.
- No właśnie... Nie zdąrzysz!
Weszły do pokoju. Zobaczyła kolejną, równie śliczną sukienkę.
- Od ojca...
- Mogłabym się domyślić.
Prawdziwy ojciec Amelii mieszkał daleko stąd. Rrozwiódł się z jej matką i wyjechał do Europy, szukać chyba kolejnej naiwnej żony. Majątek został po stronie matki, ponieważ należał do jej rodziny. Dziewczyna przebrała się w suknie, wyglądała ślicznie. Natalie zaczęła zaplatać jej włosy.
- A kto tak w ogóle przychodzi?
- Ojej, takie... dziwne nazwisko... Hiszpańskie chyba... Syruárez? Nie, chyba jakoś inaczej...
Dziewczyna przeraziła się.
- Suárez?
[IMG]http://i40.************/2ebv0na.jpg[/IMG]
- O, właśnie... Tak. Znasz ich?
Amelia spojrzała w lustro.
- Tak... Tak jakby. Bo... Oni mają syna i ja znam tego syna. Oh, Natalie, rozmawiałam z nim dzisiaj, ma taki śliczny uśmiech, ale ja go spławiłam.
Kobieta roześmiała się.
- No co ty. Nie martw się, porozmawiacie jeszcze sobie, wszystko się odkręci.
- Hmm, mam nadzieję.
Natalie skończyła robić jej fryzure, wyglądała bardzo ładnie. Jak świeży kwiat bladej róży, dopiero zakwitły.
- Wyglądasz ślicznie.

Nie komentując wcześniejszych, żałosnych postów, dodaję kolejny odcinek. x}