[brzos]

Mikołaju mój najdroższy!

Ja wiem, że Ty wiesz, czego pragnęłabym na święta. I wiem, że największe, najskrytsze marzenie me się nie spełni. Ale dobrze. Może kiedy indziej. Rozumiem Cię!
Chciałabym, żebyś sprawił, byśmy chodzili komicznie podnosząc nogi wysoko, aby nie ugrząźć w piętnasto- lub dwudziestocentymetrowej warstwie puchu, którym obficie obsypią nas nocą.
Nie chcę śliskich dróg, zawiei, chcę tylko dużo, dużo śniegu, koniec ze świńską grypą i w mediach, i... W miarę mały mróz, bo i na narty, i gdzie indziej chciałoby się wybrać, a -20*Celsjusza to jest... naprawdę, niemiłe. I wyższa władza nie pozwala (nie chodzi tu wcale o sejmy, senaty i inne).
Mikołaju, Mikołaju. Nie przeczytasz tego, przykryty listami po sterczącą końcówkę Twojej siwej grzywy, po biały pompon twej czerwonej czapki. Ale wierzę. Wierzę.


Ściskam Cię i pozdrawiam gorąco, tak gorąco, że moje lód na ulicach topnieje,
Twoja Brzós

edycja za pozwoleniem Bjork