Nolens volens (łac. chcąc nie chcąc)

[Master of Disaster]

nicole3131 - jeśli są powtórzenia, to napisz - jakie, ja postaram się poprawić. W ogóle, wyszczególniajcie błędy, w pierwszym odcinku już poprawiłam trochę... Chcę krytyki, ale - konstruktywnej. Wcale by nie chciałam, żeby wszyscy się zachwycali moim FS, to byłoby nudne, a poza tym świadczyłoby, że, akhem... macie niezbyt wysokie wymagania . Ale mam nadzieję, że następne odcinki wyjdą mi lepiej.

[Liv]

Powtórzenia? Jakoś nie zauważyłam. Z resztą, w wypadku tego FS nie skupiam sie na tym, tylko bardziej na fabule. A ta jest spoko.
Katherine, powinnaś cieszyć się z takiej ilości pozytywnych komentarzy, a nie nas jeszcze krytykować za to, że jesteśmy za mało wymagający. Poza tym, wiesz- każdy ma jakieś wymagania. Nie poradzisz na to, że potrafisz je spełnić. I naprawdę, nie sądzę, żeby czytanie pozytywnych opinii stało się nudne.
10/10

[Master of Disaster]

Liv, tamten post był napisany trochę na przekór... Cieszę się, że jest wielu takich, którym się moje FS podoba, a ci, którym się nie podoba... cóż, jeszcze się taki nie urodził, coby wszystkim dogodził. Nie przejmuję się nimi specjalnie, ale skoro nicole3131 twierdzi, że są jakieś powtórzenia i ma inne zarzuty, chciałabym, żeby sprecyzowała, bo chcę to poprawić... Ech, chyba jestem perfekcjonistką Ale, co do fabuły, to cóż - ja tu jestem Mistrzem Gry, jak by to powiedział mój brat, fan erpegów typu D&D

[Master of Disaster]

Ten odcinek bardzo krótki, ale za jakieś… góra dwie godziny dam kolejny. Po prostu zaszły pewne zmiany w planie, wicie rozumicie…


Odcinek 4
Uczucie Roberta do Kasi zaczęło przypominać obsesję. Obserwował dom jej dziadka, dzwonił, chodził po ulicach miasteczka w nadziei, że ją spotka… Kiedy w końcu pan Grabik, zirytowany ciągłymi telefonami i pytaniami o dziewczynę, zagroził mu policją, stracił nadzieję. Ogarnęło go dziwne otępienie, z którego czasem budził się, rozważając za i przeciw, niekiedy myśląc, że wcale mu już na niej nie zależy. Zastanawiał się wtedy, czemu on tak za nią lata, skoro widzieli się tylko kilka razy, a rozmawiali normalnie – raz. Ale to było oszukiwanie samego siebie, cały czas okropnie za nią tęsknił. Zaniedbał się, zarósł, schudł… Zapewne wpadłby w depresję, gdyby pewnego dnia, w połowie sierpnia, około trzeciej nad ranem, kiedy wszyscy normalni ludzie śpią twardo, nie obudził go telefon.
- Cześć, Robert! – kobiecy głos w słuchawce był dziarski i świadczył o tym, że telefonująca nie odczuwa najmniejszej senności. Robert ziewnął potężnie.

- Goooośka? – spytał sennie, głos był mu bowiem dobrze znany; dzwoniła jego kuzynka Małgosia, młodsza od niego o rok, ambitna dziennikarka z poczytnej gazety. Zawsze miała zwyczaj dzwonić o najdziwniejszych porach, niekiedy tylko po to, żeby spytać o jakiś drobiazg. – Czeemu mnieee… uuaa… budzisz?
- Mam pomysł na świetny artykuł, tylko… pracujesz jeszcze dla tego starego aktora?
- Admusa? Nieee... Rzuciłem. A bo co?
- Rzuciłeś? Świetnie! – głos Małgosi był radosny. – Będziesz miał wolne wieczory…
- A co, szykujesz coś? – Robert lekko się ożywił, choć nie do końca wiedział, dlaczego. – Jeśli chcesz napisać jakiś zjadliwy artykuł, służę pomocą… Tylko nie o tej porze.
- Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Słuchaj, może spotkamy się jutro o ósmej rano przed knajpą „Esther”? Znaczy się, dzisiaj, bo już po północy…
- O ósmej? Tak wcześnie? – Robert miał jutro wolne i chciał pospać co najmniej do dziesiątej.
- A o której byś chciał? Robert, później to ja będę odsypiała dzisiejszą nieprzespaną noc. Nie, musimy się spotkać rano, kiedy będę miała jeszcze w miarę jasny umysł.
- Mmmno dobra, niech będzie o ósmej.
- OK, no to widzimy się rano. Do zobaczenia.
- Takkh… Uuuaaa… Dooobranoc… - Robert ziewnął jeszcze raz, odłożył słuchawkę i, dowlókłszy się do łóżka, zasnął znów snem sprawiedliwego.

O mało się nie spóźnił na spotkanie z kuzynką, bo zaspał. Obudził się dopiero za dwadzieścia ósma. Pospiesznie narzucił na siebie byle jaką koszulę i dżinsy, po czym wsiadł do swego wysłużonego, ale niezawodnego żółtego garbusa marki Volkswagen.
Jakimś cudem dojechał na czas. Małgosia już czekała.
- Matko kochana! – zawołała na jego widok. – Robert, jak ty wyglądasz!?
- Jak? – chciał wiedzieć Robert.
- Kompletnie się zaniedbałeś! Kiedy widzieliśmy się ostatnio, byłeś elegancko ubranym, szykownym facetem, a teraz…

Cóż, miała rację jego droga kuzynka… Jak już było napisane wyżej, od jakiegoś czasu nie zwracał uwagi na to, jak wygląda i w co się ubiera, a nie golił się już chyba od tygodnia. Nie miał jednak ochoty o tym dyskutować.
- Spieszyłem się – mruknął. – Może wejdźmy i wrzućmy coś na ruszt, co? Nie jadłem śniadania.
- Dobra, ja stawiam.
Weszli do knajpy i usiedli przy barze.

- No więc, o co chodzi?
- O Kowalskiego, o Marka Kowalskiego. Mam ciekawe informacje na jego temat… No, właściwie to głównie poszlaki, ale byłby z tego niezły skandal, gdyby okazało się to prawdą…
Marek Kowalski (wszelka zbieżność imion i nazwisk z kimkolwiek całkowicie przypadkowa) był wpływowym politykiem centrowym*. Znany jako człowiek który, jak sam o sobie mówił, nie ma nic do ukrycia, nie pojawiał się na pierwszych stronach gazet, chyba że komentował kolejną aferę.
- I ja mam ci pomóc w zdemaskowaniu go? – Robert skrzywił się, nie miał bowiem ochoty babrać się w sprawie, która średnio go interesuje. – Wybacz, ale…
- A mówiłeś, że mi pomożesz…
- Nie, żebym nie dbał… Po prostu… - nagle przyszło mu coś do głowy. – A co byś powiedziała, gdybym miał coś… ciekawego o moim byłym szefie?

_________________

EDIT: Dodaję już piąty, w jednym poście, bo też jest bardzo krótki.


Odcinek 5
- Cos ciekawego, hm? A co takiego? – Gosia wyraźnie się zainteresowała.
- Cóż… - zaczął Robert, lecz urwał i rozejrzał się wokoło. – Wiesz co, może nie tutaj… Pójdźmy gdzieś, żeby nie mogli na podsłuchać.
Małgosia uniosła brwi, ale powiedziała tylko:
- No to na zewnątrz.
Wyjęła banknot dziesięciozłotowy i rzuciła go na ladę – zdążyli wypić tylko po szklance Coca Coli, więc rachunek nie był wygórowany. Wstała.
- No?

Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Robert nachylił się i zaczął szeptać kuzynce do ucha. Z każdym słowem szerzej otwierała oczy.

- Chciał, żeby mu sprowadzać małolaty? – mruknęła z niedowierzaniem, kiedy skończył. – No, tego się po nim nie spodziewałam, chociaż… Ale że ty się tym zajmowałeś… - pokręciła głową.
- Mówiłem ci już, że bardzo tego żałuję. Najfajniejsza dziewczyna, jaką spotkałem, nie chce ze mną rozmawiać – zrobił żałosną minę.
Małgosia spojrzała na swego kuzyna, jakby coś rozważając.
- Cóż, sam jesteś sobie winien – stwierdziła w końcu. – Ale – dodała z naciskiem, bo chciał coś powiedzieć – rozumiem, że przejrzałeś na oczy… No dobrze, zrobię to. Byłby to zresztą chyba lepszy artykuł niż kolejna afera polityczna, tak… Masz mój adres email?
- Mam, chyba, że zmieniłaś…
- Nie, nie… Ale wiesz co – sięgnęła do kieszeni – dam ci moją wizytówkę, na wszelki wypadek – podała mu mały biały kartonik, trochę zmięty. – Teraz muszę lecieć. Skontaktuję się z tobą, jak znajdę coś… No wiesz.
- No to do zobaczenia.
Zaraz po przyjściu do domu Małgosia położyła się – miała trochę do odespania. A wieczorem siadła do komputera i zaczęła pisać początek artykułu. Tak, to będzie niezły skandal…

Nagle przerwała. Lepiej jednak nie rezygnować z tamtego, nie wiadomo, co się może zdarzyć.
„Poza tym – pomyślała, przypominając sobie żałosny wygląd Roberta – dobrze by było jeszcze spróbować jakoś ich pogodzić…”
A w tym ostatnim miała pewne doświadczenie.
Cóż. Sporo do zrobienia. Najlepiej zacząć od razu…


Właściwie powinnam dać odcinek 4 w dwóch częściach, ale tak jakoś wyszło... Mam nadzieję, że wybaczycie.

[Lira]

Te odcinki są trochę nudne, właściwie nic się nie działo, ale widać, że są zrobione starannie.
Wpadło mi jednak w oczy kilka błędów interpunkcyjnych.
Jeszcze co do akcji- może byłoby ciekawiej, gdyby występowało więcej postaci.

[Libby]

Odcinki fajne i dobrze zrobione. Trochę mało się w nich dziala, dlatego mam nadzieję, że szybko dodasz kolejny. Ciekawa jestem, jak Gośka ma zamiar ich pogodzić.

Muszę dać Ci wielkiego plusa za jakość zdjęć, są po prostu wyśmienite.
Niestety nie mogę tego samego powiedzieć o samej akcji - wydarzenia dzieją się trochę za szybko. Żadnych poważnych błędów nie zauważyłem, brawo!

W sumie fajne te fotostory, czekam na kolejne odcinki.

[Liv]

Heh, i niby ta cała Gosia ich pogodzi? O.o
Miejmy nadzieję, że oprócz tego będzie coś jeszcze...
8/10

Czytając to fotostory mam wrażenie , że czytam książke .
Bardzo fajne.

zauważyłam pewna 'wtope'
bo napisałaś , ze zamowili po szklance coli , a na zdjeciu przed Robertem i obok stoją talerze ;D