Siostra z sierocińca

[Sher]

Tym razem wcześniej odcinek 4 mam nadzieję, że spodoba się wam:

ODCINEK 4



W drzwiach jednak nikt się nie pojawił. Emila przypuszczała, że to mocny podmuch wiatru je otworzył, ale i tak dreszcz przeszedł jej po plecach. Włożyła czyste ubranie, które znalazła w szafie i wyszła z pokoju.
Znalazła się w ciemnym, ponurym korytarzu. Na jego końcu były szklane ogrodowe drzwi.
Emila podeszła do nich i powoli nacisnęła klamkę.



Za drzwiami znajdował się mały ogródek ogrodzony wysokim żywopłotem. Przy stoliku w rogu siedzieli bardzo dziwni ludzie – jeden mężczyzna i dwie kobiety. Pierwsza była murzynką, miała krótkie brązowe włosy i okulary. Ubrana była tak, jakby zeszła z planu filmu o piratach. Druga miała jasnoróżowe, niesforne włosy, jasną cerę i różową sukienkę – Emilii wydawała się zbyt słodka. Mężczyzna był opalony i nosił czarną koszulkę. Takich dziwnych ludzi dziewczyna widziała tylko w filmach lub w teatrze. Rozmawiali przyciszonymi głosami:
- Po co było brać tego dzieciaka do nas – zdenerwowała się różowowłosa, a mężczyzna pokiwał gorliwie głową.
- Mieliśmy ją zostawić? A gdyby pogryzły ją dzikie zwierzęta? – zdziwiła się murzynka
- A co nas to obchodzi? Teraz popsuje nam wszystkie plany!
- Może przyłączyć się do nas – nie dawała za wygraną czarnoskóra
- Nie zgadzam się – krzyknęła kobieta
- Cicho, obudzisz … - mężczyzna oglądnął się i zobaczył Emilię.



- Przepraszam, że .. – zaczęła dziewczyna nie mając pojęcia co powiedzieć dalej.
- Nic nie szkodzi – uśmiechnęła się murzynka – nazywam się Karolina, to jest Róża a to Kamil. A ty?
Reszta przyjaciół nie wyglądała jednak na zachwyconą.
- Jestem Emilia – przedstawiła się nieśmiało.
- Pewnie nie wiesz, gdzie jesteś? – opryskliwie zapytał Kamil
- Na pewno nie wie – odparła Karolina – jesteś głodna?
Emila zaczęła zastanawiać się, czy czarnoskóra specjalnie zmieniła temat, ale ta zaprowadziła dziewczynę do dużej kuchni
- Zjedz co chcesz – rzekła – naprzeciwko twojego pokoju jest biblioteka. Musimy załatwić parę spraw. Narazie.




Po zjedzeniu śniadania Emila weszła do biblioteki. Książki były jej pasją, ale wciąż się bała.
Jadą załatwić parę spraw .. teraz naprawdę się przestraszyła. Może ta trójka zna jej rodziców?
Może zaraz z nimi przyjadą? Jaką karę dostanie?
Ponownie przeszedł ją dreszcz. Starała się skupić na książkach, ale niewiele to dawało.
Po powrocie Karolina wzięła Emilię na bok.
- Moi koledzy nie chcą, abyś tu była – poinformowała – ale ja się uparłam i możesz tu zostać. Nie wiem kim jesteś, ale ci zaufam. Pojutrze wyruszamy na nocną misję i musisz pojechać z nami. Nie powinnaś tu sama zostawać w nocy.
- Czemu?
- Nie pytaj o nic, dobrze?
Emila skinęła głową.

Następnego dnia późnym popołudniem Karolina zwołała wszystkich do biblioteki.
- Ubierz się w sportowy strój. Po północy przyjedziemy tu samochodem. Stój przed domem i czekaj na nas. – rzekła do Emilii.
Dziewczyna postąpiła zgodnie z instrukcją i w nocy przyjechał po nią stary samochód.
- Wsiadaj!
- Dobra – nastolatka usiadła na tylnym siedzeniu. Nie miała ochoty nigdzie jechać i bardzo się bała. Co to będzie za misja?
Kamil przekręcił kluczyk i samochód ruszył w nieznane.



Zatrzymał się przed nieznanym jej domem. Był z wyglądu bogaty. Trójka wyskoczyła z samochodu i kazała dziewczynie siedzieć w środku. Emila była jednak ciekawa, co mogą tam robić i złamała zakaz. Na palcach podbiegła do okna. Był tam duży salon z nowoczesnym telewizorem i drogimi obrazami.
W tym pokoju znajdowali się Kamil, Karolina i Róża. Mężczyzna badał obrazy i sprawdzał co jest, za nimi. Różowa obszukiwała szafki a murzynka siedziała na stoliczku do kawy.
- Mam – szepnął Kamil zdejmując obraz – Karola, ty się znasz na szyfrach.
Czarnoskóra podeszła do sejfu. Po chwili coś kliknęło i sejf się otworzył.
- Patrzcie ile kasy!
Emila zastygła z twarzą przy oknie. Ogarnął ją paraliżujący strach przed tą trójką. A więc to złodzieje! I po co uciekła z domu! Teraz na pewno jej nie wypuszczą!
Uciekła do samochodu.



- Policja, spadamy – szepnął Kamil , uciekając tylnym wejściem. Policjant patrzył podejrzliwie na dom, ale trójka złodziei zdążyła już uciec. Teraz siedzieli uśmiechnięci w samochodzie. Emila była w szoku. Strasznie się bała, przez chwilę myślała o ucieczce kiedy siedziała sama w samochodzie ale wtedy złapałaby ją policja.



Mimo niefortunnego spotkania z policją trójka była w świetnych humorach. Wyjęli z bagażnika worki pełne pieniędzy. Teraz dziewczyna zrozumiała skąd mają ich tyle aby pozwolić sobie na bibliotekę, ogródek i niezliczoną ilość pokoi.



Emila rzuciła się na łóżko i zasnęła ubraniu. Przewróciła się na plecy i rozmyślała. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak tęskni za mamą i tatą. Pomyślała o Klaudii. Wcześniej jej nienawidziła ale teraz oddalona od niej o dziesiątki kilometrów, zamknięta w kradzionym domu pełnym złodziei którzy pewnie teraz liczyli pieniądze oddałaby wszystko by mieć przy sobie małą. Uświadomiła sobie że postąpiła niesprawiedliwie. Ale co to da teraz? Kiedy pewnie już nigdy jej nie zobaczy? Marzyła o powrocie do domu. Może kiedyś do niego wróci? Ta nadzieja dodawała jej odwagi. Tak, pewnego dnia wróci. Ale ile czasu minie, kiedy ten dzień nastąpi?

W NASTĘPNYM ODCINKU:
Czy Emila wróci kiedykolwiek do domu?
Co tym razem zrobią złodzieje?
Czy Emila odważy się uciec?