Alba Calvoni

Alba Calvoni odcinek 4 - Dawny znajomy

Alba stała bez słowa. Nie wiedziała co ma powiedzieć dziecku, które powstrzymało ją od strasznego czynu. Czuła spływające łzy po policzkach i strugi potu na plecach. Nagle Antoś przytulił kobietę.
- Wiem, że tego nie chciałaś. Ja to wiem. On Cię tego nauczył i powinnaś dbać o to, żeby tak na Ciebie nie wpływał – mówił
- Wiem to bardzo dobrze Antosiu. Ale nie potrafię nad tym panować. Chodźmy już do domu –
To mówiąc Alba wzięła za rękę chłopca i wyszła ze szpitala.
W autobusie był straszny skwar. Ludzie nadeptywali na stopy Alby. Dziewczyna poczuła się dziwnie. Kręciło jej się w głowie i czuła, że upada. Nagle jakiś człowiek zauważył problemy kobiety i zwolnił jej miejsce siedzące. Alba usiadła i odetchnęła przez okno. Teraz przed jej oczami pojawiło się jej całe życie. Zabawy z rodzicami, pierwsza miłość i pocałunek, oświadczyny i ślub z Emonem. Najgorszym widokiem był obraz jak mężczyzna bił kobietę, a ona mu wybaczała po kilku godzinach. Ocknęła się dopiero wtedy, kiedy dojechali do przystanku, na którym wysiadali. Antoś martwił się stanem Alby. Kiedy doszli do domu kobieta zapomniała w ogóle o powiadomieniu opiekunów Antosia, o wyjeździe do szpitala. Natychmiast szybkim krokiem poszła do domu dziecka.



Budynek był skromnie urządzony, ale od razu było czuć ciepło tego miejsca. Antek zaprowadził Albę do pokoju opiekunów. Dziewczyna zobaczyła tam 3 kobiety i jednego znajomego jej już mężczyznę. Antoś przedstawił jej wszystkie osoby
- Dzień dobry. Chciałbym przedstawić Wam Albę. Opowiadałem już Wam o niej. Zapoznaliśmy się w parku. Albo to jest ciocia Natasha, ciocia Stacie, ciocia Rubi oraz wujek Eric –




- Dzień dobry. Ja chciałam bardzo państwa przeprosić za nieobecność Antka. Byliśmy w szpitalu u mojego męża. Antoś tak bardzo chciał, żebym go zabrała. Przepraszam – mówiła kobieta patrząc na znajomego jej już mężczyznę.
- Ależ oczywiście nie szkodzi. Ważne, że Antoś wrócił cały i zdrowy – odpowiedział Eric. On także przypominał sobie Albę.
- No to ja... ja już będę się żegnać. Do widzenia. Cześć Antosiu –
- Do... do widzenia –



Przez całą drogę powrotną myślała o Ericu. Skąd ona go zna? Wiedziała, że on także ją pamięta. Może z czasów szkolnych? Tak na pewno... teraz Albie zaczęło się powoli przypominać. Miała kiedyś w klasie chłopca o imieniu Eric. Podkochiwała się w nim i marzyła, żeby za niego wyjść. Myśli o mężczyźnie tak nią zawładnęły, że zapomniała o wydarzeniu w szpitalu. Co się stało, że zrobiła takie głupstwo? Co by było, gdyby go udusiła? Zrujnowała by sobie życie? Uciekłaby daleko stąd? A może sama by się zabiła? Jest tyle pytań, a żadnej odpowiedzi. Kobieta doszła do domu i poszła pod prysznic. Zimne krople wody obmywały jej spocone ciało. W tym momencie zapomniała o wszystkich troskach, lecz szybko wróciła do rzeczywistości. Wyszła i ubrała się, a następnie zaczęła przygotowywać obiad.



Teraz poczuła, że od tylu lat jest samotna. Była głucha cisza w mieszkaniu., żadnego szmeru. Nawet myszy nie hałasowały.
Nagle zadzwonił telefon. Alba podbiegła i odebrała słuchawkę.
- Tak słucham? –
- Eemmm... dzień dobry Albo. Pamiętasz mnie może? To ja Eric – mówił głos w słuchawce
Alba była zszokowana tym telefonem. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Brakło jej słów...
- A tak pamiętam. Jaki ten świat jest mały –
- Tak to prawda. Mam propozycję... może spotkalibyśmy się dzisiaj wieczorem w parku? Powspominalibyśmy stare czasy? –



------------------------------------------

1. Czy Alba zgodzi się na spotkanie?
2. Co z tego wyniknie?
3. Co wydarzy się z Emonem?
4. Co stanie się z Anosiem?

Chcecie wiedzieć? Czytajcie kolejne odcinki

Alba ma spowrotem swoją początkową fryzurę, ponieważ przywróciłam wszystkie dodatki =]
Oczywiście przepraszam wszystkich za króciutki odcinek, ale nie wiedzialam jak go rozwinąć, a spotkanie planowałam na 5 odcinek... wybaczycie prawda? =]

Ymmmm... dLaczegO nikt nie kOmentUje?