Rodzina Śmierci

Witam. Dłuuuuuuuugo nie było następnego odcinka no i wreszcie daję go. Znowu nie taki za długi, ale JEST. Mimo tego, że się zacinało, kiedy Dafna rodziła nie udało mi się z tym problemem uporać i muszę dać dziecko już w etapie życiowym „małe dziecko”. Zapraszam do czytania piątego odcinka.

Odcinek 5

Jak wcześniej planowała Dafna wstała i ubrała się. Włożyła suknię, ale miała problemy z przywdzianiem jej, bo przeszkadzało jej dziecko. Miała już naprawdę spory brzuch. Zeszła na dół do salonu i tam zastała Śmierć. Był pogrążony w jakiejś mrocznej lekturze, lecz po chwili zauważył ją.

- Wstałaś już – powiedział.
- Tak – odpowiedziała kobieta – Muszę ci coś powiedzieć.
Dafna pierwszy raz odważyła się usiąść obok niego. Splotła swoje ręce i kontynuowała:
- Ja… Wiem, że byłam strasznie arogancka wobec ciebie i chciałam cię przeprosić. Myślę, że mogę ci to wynagrodzić.
Dziewczyna podsunęła się do niego i pocałowała go. Ten pocałunek był zupełnie inny niż ich poprzednie pocałunki. Dafna pierwszy raz wyrażała chęć całowania się z nim. Zaczęła krążyć między nimi iskierka miłość. Kobieta nawet poczuła w tym przyjemność. Kiedy skończyli Śmierć powiedział:
- Jesteś taka piękna… Musze iść do pracy.
- J… jak to do pracy?
- No idę zabierać dusze ludzkie. Nasze dziecko też kiedyś będzie. Wiedz jedno. Chcę chłopca. Masz mi urodzić chłopca, bo tylko on może przejąć tą pracę.
- Jak to? A jak się urodzi dziewczynka? Przecież na to nie mam wpływu!
- Dziewczynkę zabiję.
- Nie! – krzyknęła Dafna – Myślałam, że można cię kochać, ale widzę, że jesteś tak samo skąpy jak zawsze! Nie nadajesz się na ojca ty…
Kobieta obejrzała się. Przez swoje krzyki nawet nie zauważyła, że on już zniknął.
- TY DRANIU! ZAWSZE BYŁEŚ TAKI SAM! CIEBIE NIE DA SIĘ KOCHAĆ!!! – zrozpaczona rzuciła się na kanapę.

Płakała i płakała. Czuła jakieś nadzieje na lepsze życie, ale na marne. Wszystko było na marne. Jego się nie da kochać. Nagle poczuła ból. Ogromny ból brzucha. Dziewczyna zaciskała zęby, byle nie czuć bólu, jednak nic nie skutkowało. Myślała, że chyba umiera, kiedy poczuła, że odeszły jej wody.
- Och… nie! Lepiej by było… gdybyś się wogule nie rodziło… AAACH!

***
- No ile to już czasu?!
Śmierć stał z kosą obok jakiegoś nieszczęśnika, który miał właśnie umrzeć.
- Ale panie Śmierć – mówił mężczyzna – Niech mi pan przedłuży życie! Ty bdziesz zawsze moim panem! Tylko proszę, zlituj się!
- Już nie przedłużam! Nie przedłużam życia od kiedy…
Śmierć nagle zamilkł.
- Panie Śmierć?
- Coś się dzieje w domu. Musze wracać do żony. Daruję ci. Dziś nie umrzesz.
- Pan ma żonę? – mężczyzna zaczął się śmiać – Może pana dziecko się rodzi? Hahaha…
Śmierci już nie było. Pojawił się w jego pałacu. Wszedł do pokoju dziecięcego, a
tam zobaczył dziecko. Było dziewczynką!

- Nie… DZIEWCZYNKA! Czemu?!
Dziewczynka była bardzo blada. Jej skóra była całkiem biała, lecz oczka żywe i wesołe. Jedynie po włosach rozpoznać można było, że ma je po matce. Śmierć nachylił się nad nią i wziął ją na ręce. Postanowił uśmiercić dziecko. Zaczął wsysać jej duszę. Dziewczynka zaczęła płakać, kiedy "jej tata" usłyszał za sobą jeszcze jeden płacz i czułe słowa kobiety. Odwrócił się i ujrzał Dafnę trzymającą na rękach drugie dziecko.

- J… jak to? – zapytał Śmierć – Bliźniaki?
- Tak – odpowiedziała Dafna – Dziewczynka i chłopiec. Nie zabijaj dziewczynki! Zostaw ją! Masz też chłopca, to oszczędź ją!
Dafna wzieła dziewczynkę z rąk Śmierci. Za to sam on nic nie odpowiedział, tylko poszedł przytulić syna.
- Mój ty synku kochany… Jesteś teraz księciem. Odziedziczysz to królestwo po mnie…
Natomiast dziewczynka uśmiechnęła się i wtuliła w ramiona mamy. Chłopiec co chwilę nie mógł sie przyzwyczaić do zimnego, kościstego ojca.