"Porwana"

I oto kolejny odcinek. Nie mogłam go wcześniej dodać bo musiałam jeszcze kupić zeszysciki i brakujące ksiażki. I simsy mi sie zacinały bo musiałam zainstalować jakiś dodatek z błędami... No ale już nie przynudzam...

Ocinek 3

Lekkie promienie słońca wleciały do malutkiej sypialni. Amber otworzyła oczy mając nadzieję ze ujrzy swój kanciasty pokoik, elektroniczny budzik i poczuje pyszny zapach omletów mamy.

Niestety to nie był świat, w którym się urodziła. Biały rozpadający się sufit, niewygodne durze łóżko. I ten mężczyzna.
- No śpiochu! Wreszcie się obudziłaś! Jak się czujesz? – Zapytał wesoło chłopak.
- Kim... Kim ty jesteś?! – Krzyczała przerażona dziewczyna.
- Daniel. Zjesz coś?
- Gdzie ja jestem?!
- W domu mojego kumpla. Dobrze się spało?
- Co ty sobie wyobrażasz?!
- No wiesz.... Ej! Odpowiadaj tez na moje pytania! Mama nie uczyła cię dobrych manier?
Mama. Rodzice. Amber wybuchnęła płaczem. Daniel trochę się zmieszał.
- To... Ja będę w kuchni... Jak coś to łazienka jest tam. – Wskazał drzwi naprzeciwko łóżka.
”Dlaczego są na świecie tacy okrutni ludzie...? – Myślała dziewczyna, – Dlaczego mnie spotykają takie rzeczy?”

- Co ja takiego zrobiłam?! – Wykrzyknęła na głos.
- No... W nocy twoje włosy wydawały mi się brązowe a twarz niewyraźna. No i miałaś drogie przyjęcie urodzinowe. – mężczyzna wystawił głowę zza drzwi
- To znaczy... Że się pomyliłeś?
- Taa.... Fatalna pomyłka nie?
- To, dlaczego mnie tu trzymasz, co?!
- No, bo wiesz jak cię wypuszczę to pójdziesz na policję, opowiesz im o mnie, rozpoznasz mnie na zdjęciach i znów pójdę do pudła!
- Nie! Przysięgam nic nikomu nie powiem! No, bo przecież by mi i tak nikt nie uwierzył...
- Ehe! Ciekawe! Dowiedzieliby się gdzie jestem i było by po mnie! Mój były szef zapłaciłby grzywnę a potem osobiście usunął z tego świata. Lubisz płatki owsiane?
- Nie.
- A trochę niedopracowane naleśniki?
- Nie.
- A grzanki?
- Nie.
- To, co chceż zjeść?
- Pyszne puszyste omlety.
- Wybredna! No dobra, ale musisz mi pomóc.
Amber nie miała innego wyjścia. Głód przedzierał całe jej ciało. Powoli wstała i chwiejnie poszła za mężczyzną.
- Wyjmij jajka z lodówki i wbij do miski, ja posiekam szczypiorek.
Dziewczyna posłusznie wykonała polecenie. Już miała położyć jajka na ladzie, gdy oba spadły na podłogę. Daniel popatrzył na podłogę i westchnął.
- Nic się nie stało... Posprzątam.
Amber stała nieruchomo. Patrzyła jak mężczyzna wychodzi z kuchni. To była jej chwila. Wybiegła przez drugie drzwi, bo wiedziała, że te, przez które wyszedł Daniel prowadziły do sypialni. Znalazła się w pokoiku, w którym był telewizor kanapa i radio. Chciała wybiec przez drzwi, naprzeciwko lecz nie zdołała – były zamknięte. Szarpała, waliła w nie, lecz bez skutku.
- Nie no aż tak ci się tu nie podoba? – Usłyszała głos za sobą i jednocześnie dzwonienie kluczy. Przytknęła twarz do drzwi i osunęła się na ziemię. Daniel podszedł do niej i przytulił ją. Amber czuła się jakby obejmował ją ktoś jej bliski. Dotyk miłości, przyjaźni i bliskości jednocześnie. Lecz zdała sobie sprawę, że to tylko Daniel trzyma rękę na jej ręce. Odepchnęła porywacza. Ten chwilę przyglądał się dziewczynie ze zrozumieniem i złością jednocześnie. Potem wstał i poszedł do kuchni.


P.S.: Pliska dawajcie ocenki też w tej ramce "Ocena" z tymi kwadracikami