Kamila

odc.2.

No to następny odcinek:

Odc.2.Monika
Zrobiło się ciemno.Woda była bardzo zimna.Myślałam, że zaniedługo po mnie.
W końcu powoli opadłam na dno.Nagle obudziłam się w ciepłym łóżku.
-Czy to był sen?-pomyślałam.Zobaczyłam drzwi i otworzyłam je.Była tam moja mama i mój tata.
-Mamo?Tato?Czy ja żyję?-zawołałam
-Tak kochanie.A co się stało z Moniką?-zapytała mama.
-Mamo!Ona utonęła przeze mnie!-płakałam.W końcu gdyby byłam szybsza Monia, by jeszcze żyła. :1smutny: Dlaczego tak się stało?Rozmyślałam i nagle zaczęło mi się chcieć żygnąć.Nie wiedziałam czemu.Potem się domyśliłam:
Przecież jestem na statku!A ja mam chorobę morską....No więc pobiegłam do toalety i żygałam.Potem kiedy znowu nadeszła noc poszłam oglądać gwiazdy.Nagle statek się zatrząsł, a ja prawie z niego wypadłam.

-Aaaa!!!!Mamo, tato?Co się stało?-zawołałam.Wychyliłam się troszeczkę i zobaczyłam jakąś dolinę.Morze prawie znikło, a mama wołała, że jesteśmy uratowani.Ta dolina była piękna.Wiele gór, a na tych najwyższych był śnieg i płynął strumyk czystej wody.Przed statkiem natomiast było wgłębienie w którym było malutkie jeziorko do którego natychmiast pobiegłam.Napiłam się wody.Po chwili przy mnie byli już rodzice.Czułam się szczęśliwa i radosna.Byłam w pełni życia.Wszystko było śliczne.Kiedy wszyscy już się napili
to zapytałam rodziców:
-Tatku..Z kąd macie tą łódź?
-Przy morzu było ich pełno, a mieszkańcy ewakuowali się.Wzięliśmy jedną i powiedzieliśmy rodzicom Moniki, żeby płynęli znami, ale oni powiedzieli, że idą jeszcze do ich domu i żebyśmy na nich nie czekali, więc popłynęliśmy bez nich.Mieliśmy zamiar szukać ciebie.-powiedział tata.Rodzice poszli na statek, a
mnie coś ciągnęło.Jakaś dziwna siła.Bardzo dziwna.Musiałam iść.Szłam przez góry, przeszłam przez strumyk i wreszcie zatrzymałam się.Moim celem była malutka chatka.Chciałam wejść do niej, ale czułam strach i lęk.Jednak coś mnie pchało do przodu.Weszłam.Byłam zaskoczona tym co zobaczyłam.W drzwiach stała ....Monika!!!!! :ohmy:


Komentować!Sorry za taki krótki!