Kwiaty z Wioski Takemizu

Ok, to że założyłam nowe FS niekoniecznie musi znaczyć, że kończę pisać to. Muszę nawet przyznać, że to nowe także niezbyt mi się podoba...
Przepraszam, że tak krótko, ale zaraz muszę iść do szkoły.

Rozdział III - Pokoik na strychu

- Niepotrzebnie ci uwierzyłam... - rzekła właścicielka dworu ze złością. - To była moja ulubiona fontanna!
- To nie moja wina. Może to tylko wiatr? - wymamrotała Konwalia.
- Wiatr? W każdym razie ciesz się, że masz sama pokój! - krzyknęła kobieta.
Był to niewielki pokój na strychu. Na podłodze leżały stare wysuszone gałęzie, a drewniane ściany sprawiały wrażenie popękanych.
Niewygodne łóżko było okryte kilkoma kawałkami skóry.
Jedyną rzeczą, która podobała się dziewczynce była stojąca obok zniszczonej szafy świeca.

W tej chwili pierwszy raz od wielu lat poczuła ogromną złość.
- Nienawidzę tej okropnej Róży... - szepnęła sama do siebie.
Dlaczego Róża jej to zrobiła? Przecież Konwalia nigdy się z niej nie naśmiewała, ani nic z tych rzeczy.
Nagle dziewczynce wpadło do głowy, że mieszkanka tego pięknego dworu zaczęła jej zazdrościć. Tylko czego?
Może miłości mieszkańców wioski do tej sierotki.
- Nienawidze, nienawidze, nienawidzę! - wrzasnęła rzucając leżącą przed nią gałęzią.

Tymczasem poczas kolacji, Tulipan zaczął dziwnie się zachowywać.
- Tulipanie, dlaczego nie jesz? - zapytał ojciec.
- Nie jestem głodny... Wogóle dzisiaj czuję się dość dziwnie. - oznajmił chłopiec.
Kiedy rodzice skończyli jeść i poszli do drugiego pokoju, postanowił dać swoją miskę ryżu Konwalii.
Udało mu się znaleźć schody, które prowadziły na strych.
Po pewnym czasie udało mu się znaleźć pokój Konwalii.

- Cóż za okropne miejsce! Wiem, jak się czujesz, Konwalio. - szepnął, rozglądając się wokół. - Te gałęzie i skóra na łóżku wyglądają okropnie!
- Tak, nienawidzę tego miejsca... - odpowiedziała sierotka.
- A tak wogóle... Mam coś dla ciebie... - chłopiec podał jej miskę ryżu.
- Dziękuję. - powiedziała Konwalia z nutką nadziei w głosie.