"Namiastka życia"

[Kliii]

Ten odcinek trochę nudniejszy od poprzednich (takie jest moje zdanie), trochę za dużo wyszło dialogów.

"Namiastka życia"
Odcinek 5

Znów zebrało mi się na płacz, gdy mama oznajmiła, że jutro nie pójdę do szkoły. Pobiegłam do pokoju. Pogrzeb moich najbliższych przyjaciół… Nie zniosę tego. Jestem wściekła na samą siebie.
- Kochanie, musimy kupić jakieś czarne sukienki na pogrzeb-mama wytrąciła mnie z rozmyślań.
-Nie chcę…
-Musisz, przecież chcesz iść się z nimi pożegnać.
Otarłam łzy i kiwnęłam głową.
- Jak wrócimy pewnie będzie już tata, nie słuchał mnie wcześniej i myślał, że zerwałaś z Markiem.
Nie chciałam jej słuchać. Co to za ojciec, który nie wie, że jego jedynej córce zmarł chłopak i przyjaciółka?
Powlokłam się za mamą do sklepu. Wzięłam pierwszą-lepszą czarną sukienkę nie mierząc jej. Co to za różnica? Dla kogo mam się stroić? Marek kochał mnie nawet w rozciągniętym dresie. Z mamą było gorzej. Wybierała bardzo długo i w końcu zdecydowała się na jakąś, nawet nie patrzyłam. Podeszłyśmy do kasy. Kasjerem był pryszczaty, głupkowato uśmiechający się chłopak.



- Może coś jeszcze, proszę pani? Polecam róż, jest bardzo modny w tym sezonie.
- Nie.
Jak ludzie mogą w ogóle myśleć o czymś takim jak moda, gdy Marek i Julia nie żyją? Wróciłyśmy do domu. Taty ciągle nie było. Mama zaczęła się martwić.
- Zadzwonię do niego-zdecydowała.
Po chwili wróciła ze smutną miną- telefon taty był wyłączony. Poszłam do pokoju.



Jak tata może być tak nieodpowiedzialny? Powinien zadzwonić, powiedzieć, że będzie później. Żal mi mamy, gdyby Marek… Marek…nie żyje. Gdyby żył, mógłby nawet nie chodzić na wszystkie randki, mógłby się spóźniać, ile by chciał. Pozwoliłabym mu. Gdyby żył… Ale nie żyje. Płakałam bardzo długo. Może wydawać się, że nie powinnam, przecież wiem o śmierci Marka już od kilku dni, jednak zawsze, gdy sobie przypomnę, to boli tak samo mocno. Trzeci dzień z rzędu zasnęłam, płacząc. Także trzeci dzień z rzędu następny dzień zaczęłam płaczem. Zeszłam na śniadanie. Zastałam tam rozpłakaną mamę.
- Co się stało? -mój płacz nie był nowością, ale mama?
- Nieważne
Wiedziałam, że i tak nic z niej nie wyciągnę. Zjadłam płatki i założyłam moją suknię.
- Idziemy?
Odpowiedzią mamy było pójście na górę i za chwilę powrót do kuchni już przebraną. Teraz nie dam jej spokoju.
- Co się stało?
- Martusiu, tata wczoraj nie wrócił. Boję się, że stało się coś złego.



Nie mogłam tego sama zauważyć, tata wychodzi do pracy o 7, a jest już 10.
- Mamo, nie denerwuj się, na pewno nic mu się nie stało.
Zadzwonił telefon. Odebrałam.
- Cześć, słońce. Jest mama? – beztroskość taty sprawiła, że buzował we mnie gniew.



- Jest, ale nie ma ochoty z tobą gadać. Zachowujesz się jak dziecko. Nie wracasz do domu na noc, a potem, po wielu godzinach zmartwień i płaczu jak gdyby nigdy nic dzwonisz i chcesz z nią gadać? W życiu nie dam ci jej do telefonu!
- Kochanie, miałem wyjazd służbowy, nie opłacało się wracać do domu.
- Nic mnie nie obchodzi twój wyjazd! W ogóle nic mnie nie obchodzisz. Jak mogłeś zrobić coś takiego żonie i córce? Mama jest w ciąży, nie powinna się denerwować. Nienawidzę cię!
Rozłączyłam się.
- Mamo, tacie nic nie jest, był na wyjeździe służbowym.
Zobaczyłam uśmiech w oczach mojej rodzicielki.



W następnym odcinku:
-Jak będzie przebiegał pogrzeb?
-Czy Marta w końcu odnajdzie sens własnego życia?