Fontanna życzeń...

Niech zgadnę - Karola zaprzyjaźni się z Olą , bo okaże się , że Ola też lubi marzyć ;p
Ja też bym nie wybaczyła. To że był pi/jany go nie tłumaczy. Trza było nie chlać.
I wątpie czy te wróżki i królestwo było snem...

Udanych wakacji i wspaniałej pogody

O, fajnie że odciągnęłaś się od tych wszystkich fantastycznych rzeczy.
Odcinek mi się spodobał, mimo iż widziałam kilka błędów. Najbardziej w oczy rzuciło mi się dzień dobry które pisze się oddzielnie.

Tak się zastanawiam, co może być dalej. A może Ola będzie starała się odbić Karola? Pożyjemy, zobaczymy ;p . Szkoda tylko że kolejny odcinek dopiero za 2 tygodnie. No ale trudno, jedź i odpoczywaj .

A tak przy okazji z tego Karola to fajne ciacho jest. Ja się ciesze że Karola mu wybaczyła.

10/10

[Lorette]

Szczerze powiedziawszy to sama nie wiem co tam dalej ma być, tzn. wiem, ale jakoś nie potrafię tego w akcje ubrać xD Pomyślę, będe miała sporo czasu :]

Wam też życzę miłego wypoczynku - bez mojego fs ;]

[Nesta]

B. ładne, ale mam nadzieję, że nie poddasz się tak do końca opinii publicznej - jeżeli fs miało być fantasy, to nie zmieniaj go dla nas na och-ach-życiowe
Chyba wiem co się stanie i już mi się płakać chce.
Jeżeli już tak KONIECZNIE chcesz mieć wybornie życiowe fs, to powiem Ci, że bardzo ładnie wybrnęłaś z tego fantastycznego świata.
9/10, bo nie pododba mi się że tak długo trzeba czekać XD

Miłych wakacji

fs ciekawe lepsze 1000000 razy niż ostatnie już mniej więcej się domyślam co się będzie działo miłych wakacji Ci życzę

Zgadzam się z Nestą.
Jeśli miałobyć fantastyczne - proszę nie zmieniaj go. Na pewno wyjdzie o wiele gorsze. A w ogóle ja dość lubie takie zaczarowane fs. Wróżki , księżniczki ^^

[Lorette]

Ale ja szczerze powiedziawszy nie miałam zbyt dobrej koncepcji do napisania fantasy ;p
Będzie takie bardziej życiowe, z domieszką fantasy. ;]

a kiedy następny?(odcinek oczywiście)

Fajnie wybrnęłaś z tej sytuacji z zamkiem, Lily i jej magicznymi mocami... A co do Karola: ..."miłość ci wszystko wybaczy... lalala..." (czy jak to tam szło) ;]

Ja tam wolę życiowe historie niż fantasty, więc cieszę się ze zmiany torów ;]
Pozdrawiam (ocena: 8,5 - za błędy!)

[Lorette]

Odcinek 7

Po skończonych lekcjach, wychodziłam ze szkoły razem z Olą zobaczyłam Karola, który stał i najwidoczniej na kogoś czekał.
- Idziesz - spytała
- Poczekaj...
Zobaczyłam, że Karol idzie w moją stronę.
- Hej... Porywam cię na dwie godziny, co ty na to? - spytał z uśmiechem.
- No nie wiem... - uśmiechnęłam się - w sumie to mam czas...
- Dobra, to ja wam nie przeszkadzam, idę. Pa Karola, do zobaczenia jutro! - powiedziała.
- No, narazie!
Zostałam z nim sam na sam.
- To co, idziemy? - spytał.
- Jasne...
Poszliśmy w stronę parku, złapał mnie za ręke. Nie obchodził mnie fakt, że patrzy się na mnie pół szkoły. Najważniejsze było co ja myślę i czuję. Gdy doszliśmy do parku, usiadł na ławce, a ja na jego kolanach. Przytulił mnie do siebie. Czułam się świetnie. Chciałam zatrzymać tą chwile na jak najdłużej. Rozmawialiśmy o nas, o tym co jest, co będzie. Pocałował mnie kilka razy. Poszliśmy się przejść. Szliśmy sobie piaskową dróżką. Stanęliśmy na środku i znowu mnie pocałował.
- Karola, kocham cię jak nikogo innego na świecie - wyszeptał po czym mnie pocałował. W tej samej chwili zaczął padać deszcz.

Przytulił mnie.
- Ha, i co teraz?
- Nie wiem... Ja mogę tu stać i moknąć, byle z tobą... - odparłam.
Objął mnie ramieniem.
- Możemy przyjść do mnie - uśmiechnęłam się.
- Ooo... Z chęcią!
Poszliśmy na przystanek, chwilę później przyjechał autobus. Pomyślałam, że pogadamy sobie trochę, a póżniej on pójdzie. Może pozna moją mamę, bo na tate nie ma co liczyć. Po 20 minutach byliśmy u mnie w domu.
- Uf, ale zmokłam
- A co ja mam powiedzieć, cały czas cię osłaniałem od deszczu - odparł śmiejąc się.
Poszliśmy do mojego pokoju. Usiedliśmy sobie na kanapie. I standardowo - przytulanie, całowanie, itp. Po godzinie ktoś wszedł do domu.
- Karola! Jestem już! - krzyknęła.
- To super, chodź do góry, to kogoś poznasz!
Weszła do góry.
- Mamo, to Karol. Karol - moja mama - uśmiechnęłam się.
Podali sobie ręce, a ona poszła na dół. Domyślałam się jaki ma triumfalny uśmieszek na twarzy.

Po godzinie Karol oznajmił:
- Dobra Karola, ja już muszę spadać, jutro ja ci coś pokażę, ok?
- Okey...
Odprowadziłam go do wyjścia. Pocałował mnie w policzek i poszedł.
- Chodzisz z nim? - usłyszałam głos mamy.
- Nieoficjalnie... - uśmiechnęłam się.
- Ładny jest...

Dodałam go dzisiaj, bo nie miałam co robić ;] Kolejny na pewno za dwa tygodnie