Polowanie na czarownice

Świetne,nie mogę się do niczego przyczepić.
Ciekawa historia,ładne zdjęcia,tekst bez błędów.
Będę tu zaglądała.Pozdrawiam.

[Raija]

Masakra- Nie nic nie slyszalam o takiej sadze heh no to sie wlasnie nazywa nieswiadomy plagiat xD

No przepraszam, no ^^ Znów ogarnął mnie leń ^^ nastepnym razem nic nie obiecuje ^^ no ale mniejsza z tym. Miłego czytania




Srebrzysty księżyc wyłaniał się zza chmur. Gdzieś w oddali pohukiwała sowa, można było dosłyszeć wycie wilków. Diego opierdał się o marmurową balustradę schodów, czarne oczy jak zahipnotyzowane wpatrywały się w rozległy ogród posiadłości. Po chwili o śliską posadzkę tarasu zastukały szpilki. Jasnowłosa piękność podeszła do mężczyzny i delikatnie oparła głowę na jego muskularnym ramieniu.
- Czemu do mnie nie przyszedłeś?
Diego obrócił się i ucałował alabastrową skórę czoła narzeczonej.
- Witaj Catalino. Obawiałem się, że już śpisz.
- Czekam na Ciebie od południa. Liczyłam na to, że sam pofatygujesz się i do mnie przyjdziesz
W oczach Cataliny pojawiły się złowrogie iskierki. Klatka piersiowa zaczynała jej falować a pełne usta powoli zaciskały się w wąziutką linię.
- Chciałabym też wiedzieć, skąd wziąłeś tę…przybłędę.
Diego odsunął się od dziewczyny i obdarzył ją pogardliwym spojrzeniem. Jednocześnie na wspomnienie Vendelin poczuł przyjemny skurcz w żołądku.
- Opowiadałem już tą historię co najmniej pięć razy. Nie będę tego robił po raz kolejny.
- Coś mi się w niej nie podoba. Byłoby lepiej gdyby jak najszybciej opuściła dom.
- To nie ty tu jesteś od wydawania rozkazów.



Mężczyzna minął narzeczoną i wszedł do pomieszczenia. Wyjął kieliszek i napełnił go wysokiej jakości winem. Chwilę poźniej do pokoju weszła Catalina i z uwodzicielskiem uśmiechem podeszła do Diega.
- Nie denerwuj się kochanie.- Zaczęła gładzić jego klatkę piersiową i trzepotać długimi, czarnymi rzęsami oprawiającymi błękitne oczy.- Chciałam tylko nacieszyć się Tobą. No i oczywiście ustalić szczegóły dotyczące zbliżającego się wesela. Został miesiąc. Nareszcie będę Twoją panią. Już na zawsze.
- Tak Catalino… Na wieki.
Powiew wiatru zatrzasnął drzwi tarasowe.


***
- Dziadku!- Vendelin otworzyła furtkę i pobiegła w kierunku domku. Staruszek siedział na pniu drzewa obejmując kolana rękami. Na widok dziewczyny poderwał się momentalnie i zamknął jej drobne ciałko w ramionach.
- Tak się martwiłem. Dziecko moje drogie! Gdzie byłaś?
- Oh dziadku. Długa historia. Ważne, że jestem! I mam lekarstwa dla Ciebie.



Vendelin podała staruszkowi koszyk z lekarstwami które chwilę wcześniej kupiła w miasteczku. Spojrzała w stronę dróżki prowadzącej pomiędzy drzewa i uśmiechnęła się do mężczyzny siedzącego na czarnym rumaku. Serce zabiło jej mocniej gdy odwzajemnił jej uśmiech.
- Dziadziu chciałabym abyś kogoś poznał.
Vendelin chwyciła Reubena za rękę i poprowadziła w kierunku Diega. Ten z niesamowitą lekkością zeskoczył z konia i ukłonił się przed staruszkiem.
- Witam panie Felix.- Powiedział wyciągając doń rękę.- Wiele już o panu słyszałem z opowieści Vendelin. I jestem niezmiernie szczęsliwy, że mogę pana poznać osobiście.
Reuben niepewnie podał rękę mężczyźnie. Może dlatego, że było w nim coś co wzbudzało w ludziach jakiś strach. Głęboki głos, duże dłonie i ten wręcz oślepiający blask siły bijący z jego osoby.
- Tak tak, witam panie…
- Denonvilliers.
- O… - Oczy staruszka rozszerzyły się tak, że były już prawie wielkości szkiełek jego okrągłych okularów.- J..Ja , może się panicz czegoś napije?- Poczuł się zmieszany. U progu jego skromnego domostwa stał właśnie najstarszy syn zmarłego już Damiena Denonvilliersa. A jego postać po dziś dzień sprawiała, że na jego wspomnienie ludzie ściągali czapki z głów i kładli dłoń na sercu. Teraz dopiero uświadomił sobie, że stojący przed nim mężczyzna jest niemalże kopią zmarłego kapitana. Hebanowe włosy i wyniosłe rysy twarzy zawsze były charakterystyczne dla tej rodziny.



Diego uśmiechnął się pokując rząd białych zębów.
- Nie nie, podziękuję. Obowiązki wzywają. Przybywam jednak z lepszą propozycją.
Reuben uniósł śnieżnobiałe brwi i spojrzał ze zdziwieniem na Venedlin. Lecz ta tylko uniosła kąciki ust i zacisnęła dłoń na jego ramieniu.
- Tak, słucham?
- Męczące jest mieszkanie w środku lasu prawda? Daleko do miasteczka, ciężko o prowiant no i jak pan się przekonał na przykładzie własnej wnuczki…bywa niebezpieczne.
- Do czego panicz zmierza?
- Ostatnio odszedł od nas stajenny…Stwierdził że praca w naszym dworze to wyzwanie. A słyszałam, że jest pan człowiekiem, który wyzwań się nie boji. No i przede wszystkim kocha zwierzęta.
- Czyli jednym słowem proponuje mi pan pracę?
- No..Można to tak ująć.- Diego odwrócił się odrzucając do tyłu długie czarne włosy. Wskazał na swego nieodłącznego rumaka. – A to jest Cherbin. Potrzebuje opieki. I to niebyle jakiej. Jest to najwierniejszy towarzysz jakiego by sobie mógł człowiek wymarzyć. A więc czy mogę na pana liczyć?
Reuben otworzył usta i poruszał nimi lecz nie wydobyło się z nich ani jedno słowo. Odchrząknął nerwowo i spojrzał niepewnie na nieznajomego.
- Przede wszystkim to chciałbym wiedzieć co tu się dzieje. Moja wnuczka nie wraca do domu na noc, a potem zjawia się pan tutaj z nia i proponuje mi pracę.
Vendelin przytuliła się mocniej do ramienia staruszka.
- Dziadku wszystko Ci wytłumaczę. Diego mi pomógł. A teraz chce pomóc nam. Już dawno Ci powtarzałam, że to życie Cie kiedyś wykończy.
- Wychowałem się w tym domu. Mieszkam tu całe życie. Nie przeprowadzę się.
- Dziadku…- W oczach dziewczyny pojawił się smutek. Spojrzała zrezygnowana na Diega.
Lecz ten nie zdawał się być zawiedziony.
- A Vendelin? Czy ona mogła by zamieszkać w moim dworze?
- Ale..Do czego ja tam? – Zdziwiła się.
- Również mogłabyś pracować. Mojej gosposi przyda się pomoc. Ma już swoje lata. Co Ty na to?
Vendelin owinęła własne pasmo włosów wokół palca i ze smutna miną spojrzała na młodzieńca.
- Ja… Nie zostawie dziadka.
- Ależ dziecko moje.- Reuben obrócił Vendelin twarzą ku sobie i położył dłonie na jej barkach.- Masz prawo w końcu zmienić swoje życie. Poznasz wreszcie jak to jest spacerować ulicami, poznasz nowych ludzi.. A ja zawsze będę Cię kochać i w każdej chwili będziesz mogła do mnie wrócić.
- Dziadku, nie mogę Cię zostawić. Podupadasz ostatnio na zdrowiu. Jak Ci się coś stanie..
- Nic mi się nie stanie. Wystarczy że raz na jakiś czas zobacze Twoją śliczną buźkę i dostanę od Ciebie koszyk z lekarstwami a wszystko będzie dobrze. Idź.
- Dobrze.- Venedlin objęła szyję staruszka i pocałowała go w policzek.
- A więc? Ruszamy? – Zapytał się i obdarzył Reubena i jego wnuczkę promiennym uśmiechem.
-Oh..- Vendelin zmieszała się i zakryła usta dłonią.- Tak szczerze panie Denonvilliers to wolałabym przybyc do dworu pod wieczór. Chciałam się spakowac i spędzić jeszcze troche czasu z dziadkiem.
- Nie ma problemu. – Diego wskoczył z powrotem na konia i chwycił za wodze.- Bądź o siódmej na skrzyżowaniu dróg w lesie. Powiadomię Anabellę, żeby wyszła po Ciebie. Do zobaczenia Vendelin. Żegnam panie Felix i mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy.
Pociągnął za wodze a Cherbin momentalnie puścił się galopem wzdłuż rzędu wysokich drzew.






Anabella podciągnęła długą suknię gdy natrafiła na błocistą scieżkę prowadzącą do lasu. Słońce powoli chowało się za chmury lecz w lesie panował już mrok. Bała się trochę o dziewczynę, która do miejsca spotkania miała niemały kawał do przejścia. Cieszyła się że wyrwała się z tego domu. Trwała tam właśnie awantura jakiej nie widziala od chwili gdy przyszła panna młoda dowiedziała się, że jej narzeczony po raz kolejny jedzie w podróż służbową a w dodatku powróci zaledwie miesiąc przed weselem. I dzisiejsza kłótnia była rzecz jasna jej inicjatywą. A powodem była dziewczyna która Anabella miała za niedługo przeprowadzić przez drzwi ‘ Perle de Sud’.
Ruszyła szybciej zdając sobie sprawę, że zbliża się się siódma.

Vendelin przykucnęła przy kamiennym murze przy którym wczoraj znalazł ją Diego. Nie mogła uwierzyć w to co stało się w przeciągu ostatniej doby. Jeszcze dziwniejszym był dla niej fakt, ze od dzisiaj będzie mieszkać pod jednym dachem z mężczyzną którego kazde słowo wzbudzało w niej przyśpieszone bicie serca. A najgorsze w tym wszystkim było to, że będzie musiała znosić widok jego narzeczonej, która za miesiąc stanie się na zawsze jego prawowitą małżonką.
‘ Stop !’- Krzyknęła do siebie w myślach- ‘ Nie masz u niego szans, idziesz tam do pracy a nie po to żeby się zakochiwać.’
Rozmyślania przerwał jej trzask gałęzi. Podniosła się i otrzepała spódnicę wypatrując kobiety, która miała ją zaprowadzić do dworu Denonvilliersów. Nie zobaczyła jednak nikogo. Zaintrygowana przyczyną hałasu poszła w kierunku drzew. Zatrzymała się wypatrując postaci przygarbionej staruszki lecz zamiast tego ujrzała parę żółtych oczu na wysokości swoich bioder. Z krzykiem odsunęła się do tyłu.
Anabella usłyszała piskliwy okrzyk przerażenia i jak szybko pozwoliły jej na to stare nogi pobiegła w kierunku skrzyżowania dróg. Zobaczyła rudowłosą postać oduwającą się do tyłu i wyjątkowo dużych rozmiarów wilka zbliżającego się do niej z wystrzeżonymi zębami.




Vendelin ostrożnie odsuwała się nie wiedząc czy ma uciekać czy stać i liczyć na szczęscie. Nagle zahaczyła o wystający korzeń i chwilę później leżała na ziemi. Widziała tylko jak rozwścieczone zwierze zaczyna biec i schowała głowę w ramionach.

Przestraszona służąca przyłożyła rękę do ust i jak sparaliżowana stała w miejscu obserwując scenę. Szykowała się do przymknięcia powiek gdy wilk odbił się od ziemi i skoczył w kierunku leżącej dziewczyny lecz zamiast tryskającej krwi zobaczyła oślepiające światło i wilka odbijającego się od niewidzialnej ściany, padającego martwym na trawę.

<wzdycha> świetne I wreszcie jakieś czary... I tradycyjnie: kiedy następny odcinek??

Och.....To FS jest takie ze .... normalnie inne FS mnie przynudzają ale to jest naprawdę super......

To fotostory jest bardzo ciekawe.
Ogólnie to podoba mi się,że jest takie trochę "magiczne"
a ja lubię fantastykę,bardzo.

Bardzo fajne fotostory, ale widze, że albo zrezygnowałaś z pisania go lub znów dorwał cię leń. 10/10