"Urzekła mnie Twoja historia" – historie konkursowe.

Zmieszczenie się w jedynie 1000 znakach było dosyć trudne. Większość musiałam i tak pominąć przez to ograniczenie. Mimo to mam nadzieję że się spodoba ^.

Postaci

[img]http://i40.************/juxsbb.png[/img]

Osoba którą chciałam nazywać moją własną perłą. Ktoś kto jako jedyny dawał mi wsparcie. Jeszcze przed paroma dniami witający dzień z uśmiechem na twarzy. Do niedawna prezes swej firmy, staruszek z sąsiedztwa, a dla mnie po prostu on – Kajetan Cochowski.
Człowiek mający plany na przyszłość, cele, wyznaczoną drogę do szczęścia. Cieszący się z błahostek które dla mnie nie miały nawet najmniejszego znaczenia. Tak doskonale tuszujący się człowiek, będący całkowicie zamknięty w sobie. Nie znam osoby bardziej cierpiącej, pragnę zobaczyć człowieka mającego tak samo puste wspomnienia, chcę poczuć jak to jest trzymać wszystkich z dala od siebie – mimo wszystko może właśnie to do Niego przyciągało? Charakterystyczny zapach perfum zawsze mogłam poczuć gdy otulał mnie rękoma. Dla mnie wyjątkowy mąż z którym prawdziwe szczęście nie było nikomu pisane. Księga tłumacząca nam co to szczęście, w połowie dwie zakładki wystarczająco duże by stać się przeszkodą, prawdą jest że większości jedynie zawadzam.

[img]http://i40.************/2yv89bb.png[/img]

Chodź chciałabym opisać samą siebie z jak najlepszej strony, nie potrafię. Kilka złych cech zadomowiło się we mnie na zawsze. Nosząca śnieżnobiały fartuch - Irena Cochowska, kobieta na zdjęciach będąca przykładem dobrej matki. Interpretując tak mój sztuczny uśmiech nie jesteś w wielkim błędzie.
Nie wiem co sądzić o odstających kosmykach włosów, zadrapaniach „zdobytych” podczas prac domowych jak i małych uszczerbkach prezentujących się całkiem inaczej. To coś co zniknie razem z moim wkładem już niedługo. Często czuję się niepotrzebna. Każdy potrafi to co ja, nazwanie piekarnika swym przyjacielem nie jest trudne gdy większość czasu przebywa się w jego pobliżu. Mimo iż chcę to bliskości innych osób nie mogę poczuć. Uczucia skierowane ku mnie zawsze były cienką nitką. Wystarczy niepotrzebny komentarz, źle dobrane słowa czy nawet mały wypadek, a niewidzialna nić przerwie się w połowie. Czterdzieści pięć lat dążenia do czegoś co nie istnieje, aż tyle do czasu gdy w końcu to zrozumiałam.

[img]http://i41.************/2n8v2vb.png[/img]

Moja córka – pierwsza i na me nieszczęście chyba ostatnia. Te wszystkie kłótnie, zgody, a na końcu wspólne zabawy kolorowały moje życie na coraz to weselsze barwy. Jej charakter nie odziedziczony po żadnym z rodziców jest jak dla mnie wzorem. Potrafi pomóc, wybaczyć, podnieść na duchu czy rozbawić chodź może tego nie widać. Niektórzy ludzie mają trudne życie z wielu powodów, cieszę się że ona potrafi przez te trudności przejść z podniesioną głową. Iga Cochowska, osoba będąca mym oczkiem w głowie. Tłumaczę sobie do dziś że jest idealna, że jest kimś kim ja nie mogłam zostać. To kolejne kłamstwa. Narkotyki, alkohol, źle dobrani znajomi i inne czynniki niszczą ją na moich oczach. Tak trudno jest to jej już wytłumaczyć, po pewnym czasie nawet zaprzestałam. Wątpię by zrozumiała swe błędy, me zdziwienie pojawi się jedynie gdy z codziennej szarości zostaną zapiski w pamiętniku – zeszycie przetrzymującym najskrytsze myśli. Mogąc do niego zajrzeć byłabym w stanie coś zmienić [lecz się boję].

Historia

[img]http://i41.************/2yoya81.png[/img]

Czuję się dziwnie, moje życie jest zbyt monotonne i nie mogę tego zmienić. Wystarczyła chwila nieuwagi by ono legło w gruzach. Propozycja inna niż zwykle wywołała kłótnię. Ja tylko chciałam opuścić to miejsce. Czy to wiele? Czy jest to powodem do kłótni? Jego słowa podcinały mi skrzydła. Czułam się naprawdę źle.

[img]http://i39.************/2ij2hl0.png[/img]

Dni mijały jak zawsze. Nie udało mi się nic zmienić. Tym razem zostałam sama, oby nie na zawsze. Odwrócona twarz córki, gniewny wzrok męża, ludzie plotkujący na mój temat. Dzięki zwykłym marzeniom o tym by wszystko zmienić stałam się wrogiem otaczających mnie osób. Wszystkim było tak dobrze…

[img]http://i44.************/ap8jm1.png[/img]

Mężczyzna mego życia cieszący się na nowo każdym dniem, zamykając przy tym dostęp do swego serca coraz bardziej. Dziewczyna zawsze szczęśliwa zapisująca przebieg wszystkich przeżytych dni na papierze. Zniknę wraz z jego uczuciami, zniknę gdy ona zapomni o pamiętniku. Wcześniej jednak stanę się mniej egoistyczna i stworzę opowieść w której wszyscy będziemy szczęśliwi [lub chociaż ja…?].