"Być Zombie"

Najpierw zaczniemy od najbliższych osób .



Oto ja…Normalna, miła , przebojowa i sympatyczna studentka Kamila Stronch ... Mam 17 lat.Nigdy nie opuszczam szkolnych dyskotek .




Oczywiście , dla mnie zawsze najpiękniejsza mama Monika Stronch(nazwisko panieńskie Korbla). Ma 35 lat.



Mój tata dla innych niezbyt piękny Henryk Stronch …Ma 39 lata


Moja najlepsza przyjaciółka Dominika Cytrus …Mam do niej ogromne zaufanie, mogę jej się zwierzyć ze wszystkich sekretów i tajemnic. Znamy się w końcu od 11 lat. Dominika ma już 18 lat .



To mój najlepszy przyjaciel Miłosz Drut…Jest przystojnym blondynem, starszym ode mnie o rok, pełnym humoru i pogody ducha. Zakochałam się w nim…Ale wstydzę się mu to wyznać.



A to mój wróg… Magda Patrusiak ;p ta ******(cenzura) , stroi się jak jakiś stroik świąteczny czy coś takiego, aby poderwać jakiegoś chłopaka … Po prostu nie nawiedze jej ! Jej jedynym celem życiowym jest całowanie się . Ma 17 lat







Być Zombie „Odcinek I”


Któregoś majowego dnia , kiedy wyszłam z uniwersytetu zabrałam się do odrabianie lekcji. Jednak wtedy zatrzymałam na 3 trudnym pytaniu…Zrobiłam je!



Na podwieczorek zaprosiłam Dominikę .Zainteresowała mnie jej torba.
-Słuchaj Kamila , masz zrobione 3…?Sprawiało mi problem więc przyniosłam …Więc dasz spisać…?-Zapytała szybko Dominika .


-Dominika , ale to było… banalne!!! -Powiedziałam z pełnym uśmiechem na twarzy.
-Wiesz…Musiałaś zatem kuć przez wieki…! Moja koleżanka Dorota z 4 roku umiała to z trudem rozwiązać , a ty chodzisz dopiero jesteś na 1 roku!- Wykrzyknęła Dominika .
Zrobiło się późno. Ściemniło się niebo i jedynymi jasnymi miejscami były maleńkie gwiazdy i księżyc w pełni. Dominika wyszła z domu twierdząc że musi iść uczyć się do jutrzejszego egzaminu z półrocza . Poszłam odprężyć się na moim łóżku i pomyślałam że jestem jakaś niezwykła , więc żebym była jeszcze bardziej niezwykła wkuwałam książki z 4 roku. Na następny słoneczny dzień do domu zadzwonił telefon . Odebrała moja mama Monika .



-Tak słucham…?
-Dzień dobry , tu Dominika Cytrus . Czy może zastałam Kamilę?
-Tak już ją wołam , (jeśli nie szykuje się na dyskoteke).
Kamila! Kamila!! Choć Dominika do ciebie dzwoni!- Krzyczała Monika , ale ja nie odezwałam się .
-Dominika , poczekasz minutkę?- Odpowiedziała przeraźliwym głosem Monika .
-Oczywiście proszę pani .-Powiedziała miłym głosem Dominika
Szybko biegnąc na górę Monika , W pośpiechu wołała : Kamila , Kamila dlac…
Przerywając otworzyła drzwi do mojego pokoju zobaczyła mnie ze zgaszonym światłem, a oczy miałam niewyspane , czerwone i wypukłe .
- Kamila , co ty wyprawiasz?


-Nie przerywaj Mi MAMO!!!!- Wykrzyknęłam głośnym głosem .
-Kamila , ale odkąd pamiętam nie nawiedziłaś książek a teraz?
-Przestań! Nie mów tak o moich cudownych książkach! Teraz ja ciebie nienawidzę! Uciekaj z tond!- zbeształam mamę.


Monika biegiem pobiegła na dół i podniosła słuchawkę:
-Dominika , dzisiaj raczej Kamila nie będzie mogła rozmawiać…
-Ale dlaczego?
-Kamila zakochała się w swoich książkach…
-Ojoj….To znaczy że już dzisiaj nie wyjdzie?
-Nie.
I zakończyła się rozmowa. Gdy Henryk przyszedł z pracy zastał Monikę na fotelu całkiem zapłakaną .
-Monika , c..co się stało??
-S…ssam zobacz n…na górze… Z przebojowej nastolatki stała się mózgolem naukowym!Na dodatek darła się na mnie!!!

-Odpowiedziała z płaczem Monika. Henryk pobiegł sprintem na górę. Otworzył drzwi .Zapalił światło.
-Aaaaaaaa!!!! Monika szybko dawaj rondle !!! Aaaaaa!!!
-Henryk , już biegnę! Co się stało?
-Blee.yyy….-Monika zemdlała….
Henryk nie wiedział co ma zrobić. Zapytał się potwora kim jest…
-Kim jesteś…?
-Jestem waszą Kamilką …-odpowiedziałam



-Nie !Ty nie jesteś Kamilką! Ty wyglądasz jak, jak ZOMBI!!!

Henryk usiadł z przerażoną miną na podłogę.

Zombie podeszło do Henryka z podniesioną ręką i skrzywionym karkiem a Henryk wstał i zaczął uciekać w tył. Tym czasem wstała z podłogi Monika i zaczęła bić się z Zombie .
Henryk zauważył na twarzy zombie rysy twarzy Kamili , w jednej chwili pomyślał sobie że to jest Kamila-Zombie .
-Monika puszczaj ją!- Wykrzyknął Henryk
-Ale ona nas zabije!- Odpowiedziała dzikim głosem Monika
-Nie , to jest nasza…Kamila…!Spójrz tylko na rysy jej twarzy .- Powiedział pouczającym głosem Henryk .
-Jestem Kamilą , ale przez uczenie się bez światła taka się stałam… Proszę wyleczcie mnie z tego!- Płakała Kamila.
-Masz racje , to ona … Przepraszam Kamilo… wystraszyłaś nas! Musimy koniecznie pojechać do psychologa żeby ie wyleczył z zombie…-Mówiła Monika
-Oczywiście! - Wykrzyknął Henryk ze zdumioną miną.