Życie Iwonki Keys II

Pare słów wstępnych:
Tak więc na sam początek, wstęp chciałabym powiedzieć, że te oto fotostory mialo sie pojawić dopiero 25.06.2005r. Więc uszanujcie to, że dałam je wczesniej i nie poganiajcie mnie z następnym odcinkiem, ponieważ jest jeszcze szkoła to oznacza naukę, bede dawać odcinki co tydzień, aż sie skończy szkoła!
Bedzie to powiązane z fotostory:(http://forum.thesims.pl/showthread.p...i+Kadzide%B3ko), więc jeżeli ktos tamtego fotostory NIE PRZECZYTAŁ, TO MOŻE SIĘ BRAĆ ZA JEGO LEKTURĘ!
Podziękowania:
Dla tych którzy wspierali mnie cały czas na czacie thesims2_konferencja, dlatego miałam zawsze uśmiech na twarzy i ochotę do pisania tego fotostory m.in.:
Rozi_,Zubr_...,LLill,Guralka,Meg,Shade,Tinka2004,R edziuuu... i.t.p.
KONIEC SŁOWA WSTĘPNEGO ZACZYNAM ODCINEK 1

Spis treści
Odcinek I
Odcinek II
Odcinek III
Odcinek IV
Odcinek V

Plakacik xP


- Hej to ja Iwonka Keys jestem córką znanej wam Natalii Kadzidełko, a raczej Keys.
Moja mama wyszła za mąż za Tomka Keys, więc zmieniła nazwisko.
- To mój braciszek Arek Keys.
dziwi mnie bardzo jedna rzecz, to znaczy dlaczego jest on taki piegowaty?
- Taak to moja kochana mamusia Natalia Keys, znana wam jako Natalia Kadzidełko, zmieniła się, czyż to nie prawda?
- A to mój tatuś Tomasz Keys.,mąż mojej mamy.
- To jest właśnie moja najlepsza przyjaciółka – Agnieszka Tykla . Może jest trochę ruda, ale jest dla mnie najfajniejszą istotą na tym świecie.
- Ehh jakby to powiedzieć… to jest mój najlepszy z chłopaków kumpel. Patryk Live.(zakochałam się w nim )
- Grr nie chce jej widzieć! To jest moja najgorsza koleżanka, to znaczy wróg.
Ja i Agnieszka bardzo jej nie lubimy, zawsze na nas naskarży albo zrobi coś jeszcze gorszego.
O innych postaciach dowiecie się w Fotostory.

Fotostory – Życie Iwonka Keys
Odcinek I – Proroczy sen?

Pewnego dnia wszyscy mieszkańcy pewnej wioski pouciekali do swych izb. Pozostali którym nie udało się uciec kryli się w opustoszałych knajpach lub przeróżnych długich korytarzach prowadzących do czyjś mieszkań. Była tam bowiem także nastolatka i mały chłopiec. Stali oni przy martwym ciele pewnej kobiety.
-Mamo! Proszę nie rób nam tego nie umieraj! – krzyczała nastolatka.
-Moniko czy nasza mama nie żyje? – zapytał mały chłopak.
-Nie! Nie mów tak Maurycy! Tak nie można nawet myśleć! – odpowiedziała mu krzykiem Monika, bo miała ona tak na imię.

Nagle zrobiła się straszna jasność, nastolatka i Maurycy zasłaniali swoimi rękoma oczy. Po chwili ciało kobiety zniknęło.
-Moniko gdzie jest nasza mama! – krzyczał chłopczyk. Łza zakręciła mu się w oku.
-Nie zadawaj głupich pytań! – dziewczyna zbeształa chłopca, maskując swoje zdziwienie.
Potem wzięła go za rękę i pobiegła na jakiś korytarzyk, żeby się ukryć. Trzymała ona w ręce stare i pożółkłe zdjęcie na którym było widać radosną rodzinę.
Kobieta stała przy chłopczyku, chłopiec rozkładał swoje ręce na znak radości, a Nastolatka stała z założonymi rękoma i spoglądała na cieszącego się brata i matkę.

- Gdzie my jesteśmy?! – Maurycy nie mógł przestać zadawać pytań.
-Cicho bądź! Bo jeszcze nas usłyszy, ktoś idzie. – odpowiedziała. Nagle zza ściany wyszedł jakiś mężczyzna ubrany jak żołnierz z bronią.
Maurycy kurczowo trzymał się Moniki.
Padł strzał, Monika dostała prosto w głowę, a Maurycy w serce. Jasność znowu nastała i zabrała ciała dzieci.

Żołnierz gdy zobaczył to wszystko, aż otworzył usta i stał jak wryty przez 15 minut. Po chwili ocknął się i zrobił taką minę jakby mu było szkoda zabitych dzieci.

***
Moja pidżama była cała zalana potem, postanowiłam wstać. Siedziałam jeszcze parę minut na łóżku i rozmyślałam o tym dziwnym śnie, który mi się przyśnił.
- Hmmm ciekawa jestem o co w nim chodziło – mówiłam sama do siebie.
zastanawiała mnie jedna rzecz czy te światło to nie jest jakiś znak?

Przetarłam oczy. Poszłam wziąć zimny pryśnic i ubrać się. Byłam bardzo głodna, więc pobiegłam do jadalni myśląc, że mama zrobiła mi kanapkę. Myliłam się, na stole w jadalni było pusto.
- Mama nic mi nie przygotowała? – myślałam z krzywą miną. Poszłam do kuchni zrobić sobie jakąś małą kanapkę. Zobaczyłam tam małego Arka trzymającego palca w buzi.
- Arek? Co ty tutaj robisz? – zapytałam się mojego brata.
- Aa gu gu mniam. – mlaskał Arek oblizując palce.
- Nie bierz łapek do buzi! – zbeształam chłopca poczym pocałowałam, i pobiegłam po mamę w celu nakarmienia malca.

Zrobiło mi się strasznie nudno. Postanowiłam umówić się z Agnieszką do naszego ulubionego parku. Zadzwoniłam do niej:
- Słucham? – zapytał miły głos mamy Agnieszki w telefonie.
- Dzień dobry z tej strony Iwonka Keys mogła bym poprosić Agnieszkę?
- Oczywiście Iwonko! Agnieszko! Iwona do ciebie dzwoni!
- Już, już idę. Cześć.
- Słuchaj tak sobie myślę, bo mi się nudzi, może pójdziemy do parku?
- Super pomysł! Mi też się w domu nudzi.
- No to czekam na ciebie o 12.00
- Oki papa
- Papa – odłączyła się.

Przyjechała po nas Taxi i wsiadłyśmy do niej. Do parku w Miłowie jedzie się tylko 15 minut.
Gdy dotarłyśmy na miejsce, zapłaciłyśmy taxówkarzowi i wysiadłyśmy.
- Chodź tu na tą naszą ulubioną wierzę! – krzyczała do mnie Agnieszka
- Dobra, dobra tylko tak nie krzycz! – odpowiedziałam i poszłyśmy na górę.
Tam zobaczyłam coś czego nigdy nie chciałam widzieć…
C.D.N…

___________
Co zobaczyła Iwonka?
To i oczywiście więcej dowiecie się w odcinku II.
_____________
I jak?
Pisać dalej?
Komentujcie!
Jak zawsze na początku baaaardzo nudne...
______________
Plakacik II odcinka: