,,Pokusy Młodości"

[Palu-alu]

,,Pokusy młodości” odc.1


-Nazywam się Luiza. Luiza Długopis. Uwielbiam śpiewać ,ale jestem nie śmiała. Marzę żeby to przynosiło mi pieniądze, niestety brak odwagi daje za wygraną. Pochodzę z niezamożnej rodziny. Ojciec pił. To mama zawsze starała się żebym miała wszystko czego mi potrzeba. Gdy miałam 10 lat zostałyśmy same. ,,Tata” jeżeli mogę go tak nazwać umarł. Może nie powinnam tak myśleć ,ale cieszę się że nie ma go już z nami. Od tamtego czasu moje życie zmieniło się na lepsze, nie pod względem majątkowym lecz stanu naszego zdrowia. Powoli udaje mi się wyleczyć nerwicę na którą cierpię
-Roman jest drugim mężem mojej mamy. Traktuję go jak ojca ,on za to mówi do mnie córeczko ,i dlatego czuję się potrzebna. Związali się około 4 lata temu. Jest bezrobotny, ale stara się znaleźć chociaż prace dorywcze, żeby dać nam wszystko. Cieszę się, że mama go poznała.




-To moja mama .Jest najważniejszą osobą w moim życiu .To nie tylko matka, ale również przyjaciółka. Można z nią szczerze porozmawiać .Wszystko potrafi zrozumieć .To ona jako jedyna we mnie wierzy. Próbuje mnie namówić abym zaśpiewała w kościele na początek jakiś psalm. To dlatego że jest bardzo pobożną osobą .Może kiedyś posłucham jej rady.


-Moja przyrodnia siostrzyczka Martusia jest córką Romana i mojej mamy. Czasami wydaje mi się ,że to ja jestem jej mamą gdyż staram się dać jej wszystko tak jak mama mi. Kobieta która mnie wychowała uważa ,że nie powinnam tego robić, bo mi też to jest potrzebne. Nie zależy mi na tym co mi się przyda , lecz Marcie.

ODCINEK 1


-Już 6:10. Czas wstać.- wstaję szybko, aby nie spóźnić się do szkoły. Słychać już brzdąkające talerze w kuchni. To mama coś pichci. Po zapachu można rozpoznać, że są to zapiekanki. Nasza ulubione śniadanie. Nie zawsze na naszym stole znajdzie się to na co mamy ochotę, ale to na co nas stać. –,,Ciekawe czy łazienka jest wolna. Na szczęście tak.” Szybko korzystałam z ubikacji i umyłam zęby.
-Roman, Luiza! Śniadanie!- Głos mamy jest bardzo donośny więc można go usłyszeć na zewnątrz bloku w którym mieszkamy. Cichutkie pukanie do drzwi roznosiło się po mieszkaniu.
-Otworzę, mamusiu.-szybkim krokiem kierowałam się w stronę drzwi.
-Dzień dobry! Słyszałam o śniadaniu więc przyszłam.- Obydwie wybuchłyśmy śmiechem. Martusia poraczkowała z klatki schodowej wprost do mamy. Złapałam ją.
-A ty co robiłaś szkrabie?- moja ciekawość nie wytrzymała. Musiałam zadać to pytanie.
-Tany tany! Ani Osia obia e mnio tany tany!- wydało się. Moja siostrzyczka uczy się tańczyć! Małe stópki często skaczą po dywanie. Mimo że robi przy tym wielki hałas sąsiedzi nie mają zamiaru przychodzić na skargę. Ciekawe jakie poznała nowe kroki.
-Mam nadzieję że to balet?- zapytałam pełna nadziei.
-Okasiać Izie?- zawsze przy pytaniach robi śmieszne minki.
-Po obiedzie kochanie, dobrze?- Martusia pobiegła po misia z którym się nie rozstaje, przy posiłkach.
-Ja już pójdę.- powiedziała z uśmiechem pani Zosia. Na pewno nie zostanie ale będę uprzejma.
-Może zostanie pani u nas na śniadaniu?
-Nie, dziękuję. Śpieszę się do pracy a ty powinnaś zaraz zmykać do szkoły.- wie że nie jesteśmy zamożni i nie chce się narzucać. Ma rację już 7:16. Szybko pochłonę śniadanie i pójdę.


-Te zapiekanki są naprawdę pyszne!- dzisiaj smakują inaczej. O wiele lepiej.
-To dlatego , że dawno ich nie jedliśmy.- oczy mamy napełniają się łzami.
-Mamuś , nie płacz. Nam naprawdę jest dobrze.- próbowałam pocieszyć mamę.
- Marysiu, nie ważny jest stan materialny, lecz atmosfera w rodzinie.- Roman przyłączył się do mnie.
-Ami e paciusiaj! Osie!- mała zawsze potrafi zdziałać cuda. Jest na tyle urocza, że mama bierze głęboki wdech i przestaje płakać.
-Powinnaś już zmykać do szkoły. Już 7:45. Przed tobą kawał drogi.- czuły głos mamy zachęcił mnie żebym już się zbierała.
-Tylko się przebiorę i spadam. - ,, Jakie mam pierwsze zajęcia? A tak godzina teatralna. To nowe warsztaty w naszej szkole teatralnej dla najuboższych.
Szybko powędrowałam do sypialni rodziców i Marty. Niestety na większe mieszkanie nas nie stać jest tu tylko jedna sypialnia. Moje łóżko mieści się na korytarzu który prawdopodobnie kiedyś był częścią salonu w którym mamy tylko 4 fotele i biurko. Założę dzisiaj może kurtkę dżinsową. Autobus czeka pod blokiem. Do tej samej szkoły chodzi Anna, moja najlepsza przyjaciółka. Wyjrzałam przez okno. Po Anię przyszedł jej chłopak, czyli już nie usiądzie ze mną w autobusie. Też już zejdę na dół.
-Cześć Ania!- próbowałam rozpocząć rozmowę. Od niedawna jest to coraz trudniejsze. Jej tata znalazł dobrą pracę , a ona czuje że nie mogę być jej przyjaciółką , bo nie dorównuję jej poziomowi.
-Cześć. – nawet nie obejrzała się kto to powiedział. Stała zagadana z Marcinem.
-Co tam u was?- może odpowie. Bardzo chciałabym , aby nasza przyjaźń się nie rozpadła, ale na to już za późno.
-Nic ci do tego.- od niedawna stała się wulgarna.
Weszliśmy do autobusu. Spodziewałam się , że miejsce obok mnie będzie puste, dlatego usiadłam w przedostatnim rzędzie w busie.


-Luizka! Dasz zadanie z matmy?!- głos Ani dobiega z początku autobusu. Udawałam że nie słyszę, więc dziewczyna podeszła do mnie- Luis! Masz zadanie z matmy?
-Mam.- odpowiedziałam nie chętnie. Wiem , że zaraz zapyta czy dam spisać.
-A możesz pożyczyć mi i Marcinowi? – pożyczyć? Robiłam to wiele razy i zawsze wychodziło że to ja spisywałam. Oni zgłaszali się i dostawali dobre oceny.
-Nie dam ci. Jestem potrzebna ci tylko gdy masz jakiś interes do mnie.- Ania popatrzyła na mnie zdziwiona, że się sprzeciwiłam.
-Jaka ty jesteś poje****!- symulowałam, że nie słyszę choć to utkwiło mi głęboko w sercu. Łzy zakręciły mi się w oczach- ,,Nie! Nie będę płakać”- próbowałam się uspokoić.
-Ta dziw** nie da!- Anka skarży się Marcinowi.
-Dostanie w morde to da!- nie dam się pobić. Niech sobie nie myśli!
Widać budynek szkoły. Dziewczyny siedzące przede mną opowiadały sobie kawały. ,,Trochę może posłucham na poprawę humoru.” Tak , podróż w dobrym humorze jest o wiele przyjemniejsza. Wyszłam ospale z autobusu. Czekał na mnie już Marcin z Anką.
-Dziw** poje****- po wypowiedzeniu tych przekleństw uderzył mnie z liścia. Jego siła była potężna. Wylądowałam na podłożu. Obserwująca z boku to zajście nauczycielka podeszła do mnie, i pomogła mi wstać.
-Dlaczego pani nic nie zrobiła?!- byłam zdenerwowana. Jaki nauczyciel nie stanie w obronie uczennicy?
-Marcinowi wolę nie wchodzić w drogę. Jest mściwy… Ostatnia zwróciłam mu uwagę, że do śmieci są kosze a nie korytarze, pobił mojego syna.- zirytowana uznałam, że nie ma sensu kłócenie się. Ruszyłam w kierunku szkoły. Zawstydzona z czerwonego policzka szłam wąskim korytarzem, aż do Sali teatralnej.
-Cześć Luiz! Komu nie dałaś się pocałować?- Tomek zażartował.
-Jeżeli w drodze powrotnej usiądziesz w autobusie to ci opowiem.- nie chciałam żeby wszyscy wiedzieli.
-Ze szczegółami.
-No niech będzie.- powiedziałam niechętnie.
Pani Fraulinger weszła do Sali.
-Rozpoczynamy przesłuchanie do naszego nowego przedstawienia pt.: ,,Upiór w Operze”. – zaczęła nie miło.
Mimo, że wszyscy uważali ,że to ja powinnam dostać główną rolę byłam temu przeciwna.
-A ty Luizo?
-Ja… ja nie chcę…- nie miałam ochoty śpiewać. Niestety, byłam zmuszona, pani Fraulinger nigdy nie daje za wygraną.
-No zapraszamy panią.- wciąż się zastanawiałam dlaczego do każdego zwraca się ‘per pan/i’
-No dobrze.- zaczęłam śpiewać. Zamknęłam oczy. Po chwili wczułam się w rolę. Słowa same leciały mi z ust.



-Świetnie! Dostajesz główną rolę na 100 %. Reszta dowie się jutro gdy dam materiał komisji.-
Wszyscy ospale wyszli z Sali. Marcin ciągle dziwnie na mnie patrzył. Tak gdy jego potężna ręka uderzyła mnie w twarz.
-Teraz matma? –zapytałam Tomka.
-Tak. A mogę dowiedzieć się co ci się stało?- ciągle mnie dręczył tym pytaniem.
-Powiedziałam, że dowiesz się w drodze powrotnej.- nie miałam nadal ochoty o tym mówić.
Przerwa minęła bardzo szybko. Nasz nauczyciel przyszedł wcześniej, aby powiadomić nas, że w poniedziałek jest test kompetencji.
-Znowu test! Do jasnej choroby czy to musi być co roku?- padło pytanie Adeli .
-Tak musi. – odparł nauczyciel.
Siedziałam zanurzona w marzeniach, Adela mówiła coś do mnie ,lecz nie miałam na nic ochoty. Zadzwonił dzwonek. Weszliśmy do klasy. Nie mogłam znieść wzroku Anki.
-Luiza! Nie śpij! Masz słuchać a nie spać!- pan od matematyki wpisał uwagę do mojego dzienniczka.
Odwołano lekcję wf-u, j. polskiego i chemii, więc wróciliśmy wcześniej do domu.
W drodze powrotnej opowiedziałam Tomkowi co mi się stało tak , jak mu obiecałam.
Gdy przechodziłam obok lustra zastałam ciekawy widok…
C.D.N.
~~~~~~~~\___________________/~~~~~~~~~
Na koniec postanowiłam zostawić was w napięciu .Przepraszam za zjedzone literki, błędy ortograficzne i interpunkcyjne, które na pewno gdzieś mi się zdarzały. To moje pierwsze fotostory ,więc liczę na miłe słowa jak i na krytykę.
Dziękuję za przeczytanie tak długiego odcinka, gdyż starałam się nie pomijać zdarzeń .

przedstawienie postaci trochę denne. niezbyt mnie zachęciło, ale przeczytałam.
zdjęcia - okropne. rób print screenem!
tekst... hm... dużo rzeczy zgrzyta, musisz wiele poprawić. są błędy i za mało opisów. poza tym wkurzało mnie to "już 6:10", "już 7:16".
fabuła też nie zachwyca. to debilizm, że chłopak uderzył dziewczynę bo nie chciała mu dac zadania. a nauczycielka nic, tylko pomogła jej wstać.

Anna - moja najlepsza przyjaciółka

.
czy przyjaciółka wyzywa przyjaciółkę od d^iwek ?! a potem nasyła chłopaka zeby ją pobił ?

slabo.
naprawdę słabo.
zobaczę co bedzie w 2 odc nie dlatego że mnie wciagnęło lecz by zobaczyć postępy.

+ ODCINEK WCALE NIE JEST DŁUGI !

[Liv]

@up: Ja uważam inaczej.

Fakt, z tymi przyjaciółkami to z leksza dziwna sytuacja :/ Żeby zaraz nasyłać chłopaka i wyzywać od dz***** i jeszcze nie wiem czego?
Mimo to, podoba mi się. Lubię historyjki w tym stylu. Błędów trochę było, nie da się ukryć. I czemu zdjęcia są raz takiego rozmiaru, a raz znowu innego?
Coś z tego może być, tylko pilnuj się ze przecinkami, ortami i zdjęciami.
6/10

@down: Aaaa... <rozumie>

[Palu-alu]

Z tą przyjaciółką chodziło o to , że gdy jej tata znalazł lepszą, nawet o wiele lepszą pracę ona poczuła że jest z wyższych sfer i przyjaźń się skończyła.

[Gio]

Jeju...Co to za moda na pisanie FS Szkoda, że mi się simsy zdupcyły, bo też bym się za coś wziął Ale już czytam...

Napisał Palu-alu

Nazywam się Luiza. Luiza Długopis.

Już po pierwszym zdaniu stwierdziłem ,że nie będzie to nic ciekawego. Długopis? Co to wogóle za nazwisko?

-Już 6:10. Czas wstać.- wstaję szybko, aby nie spóźnić się do szkoły. Słychać już brzdąkające talerze w kuchni. To mama coś pichci. Po zapachu można rozpoznać, że są to zapiekanki. Nasza ulubione śniadanie. Nie zawsze na naszym stole znajdzie się to na co mamy ochotę, ale to na co nas stać. –,,Ciekawe czy łazienka jest wolna. Na szczęście tak.” Szybko korzystam z ubikacji i umyłam zęby.

I znowu kolejne FS, w którym bohater sam mówi do siebie? Po co w takim razie jest tam ten cudzysłów? I jakim cudem ona nie wiedziała, czy łazienka jest wolna, a za chwilę wiedziała? o.O

I ogólnie. Źle stawiasz kropki, notoryczny brak przecinków. I akcja oczywiście dzieje się za szybko- zbyt dużo dialogu, a za mało opisu

Czyli standardowo

Pozdrawiam!

Ps. Jak na sam początek, to tekst jest bardzo dobry

Napisał Palu-alu

Z tą przyjaciółką chodziło o to , że gdy jej tata znalazł lepszą, nawet o wiele lepszą pracę ona poczuła że jest z wyższych sfer i przyjaźń się skończyła.

ale tam nie pisalo "to moja DO NIEDAWNA najlepsza przyjaciółka", tylko "to moja najlepsza przyjaciółka".
a kilka zdań dalej już na nią naskakiwała.
to wyszło tak jakby w 5 minut poczuła się lepsza ;)

[Palu-alu]

Napisał Ellie

+ ODCINEK WCALE NIE JEST DŁUGI !

Masz rację. To było tylko wrażenie z Worda, w którym zajęło mi to 7 stron.

?!
to jakim rozmiarem czcionki pisalas ?

[Palu-alu]

12 ;]
Ale odc.1 i cdn. było 20 ^^

Napisał Palu-alu

12 ;]
Ale odc.1 i cdn. było 20 ^^

ehehe i dziwic sie ze bylo 7 stron :)