cerastes

Towarzyskość - niekoniecznie
Otwartość - j.w.
Gadatliwość - tak
Wrażliwość - ?
Niefrasobliwość - zdecydowanie tak
Żywość - nie sądzę
Beztroska - chyba tak
Pragnienie władzy - nie
Sama teraz zweryfikuj prawdziwość swoich teorii.
Moim zdaniem perfekcjonizm to zła cecha, ponieważ oznacza on często wygórowane wymagania wobec innych. A ponieważ nikt nie jest doskonały, to taka postawa rodzi tylko frustrację i wzajemną niechęć.
Problem w tym, że chyba nie ma sposobu, żeby pomóc takim Don Kichotom. Można tylko stłumić ich dziwaczne zamiary, co usilnie robią wszelkiego rodzaju szacowne instytucje (szkoły, więzienia, szpitale psychiatryczne) - czasem słusznie, czasem nie.
Chciałem zapuścić kozią bródkę, taką leninowską, ale postanowiłem spróbować jeszcze raz - od nowa. Chociaż... Kiedy przeglądam się w lustrze, to i o zgoleniu wąsów myślę.

Nie wiem, czemu tak pomyślałem. Może wyciągnąłem zbyt pochopne wnioski z początku naszej konwersacji.
Sangwinik to kto? Bo ja się w tych typach osobowości nie orientuję.
Nie jestem perfekcjonistą i nie znoszę takowych, a zwłaszcza pedantów (przełożony z wolontariatu - grrr!!! >:-E ). A ludzi, owszem, lubię obserwować, bo przecież skądś trzeba brać natchnienie do pisania bzdur. :-)
Tak, Don Kichot przegrał właśnie przez nieznajomość życiowych priorytetów. On nie wiedział, o co mu właściwie chodzi. Ale co masz na myśli, pisząc o niespełnionych odruchach opiekuńczych?
Jak dla mnie to było denerwujące, tym bardziej gdy okazywało się, że Geniusz miał rację. :-) Było wiele sytuacji, gdy on mówił mi, że nie warto, a ja wiedziałem swoje - i to on wygrywał.

Wróci, wróci. Chyba już za kilka tygodni. Bo rozstałem się z ukochaną... brodą. Zgoliłem ją dzisiaj, gdyż krzywo rosła.

O Don Kichocie napisałem, że pasuje, ponieważ owszem, ta "podróż" (podobnie jak wiele innych) do kolegi miała nieco absurdalny charakter, tak jak u tegoż błędnego rycerza. Podobnie jak on też nie wiem, o co mi właściwie w życiu chodzi, no i mam skłonność do wyolbrzymiania faktów i idealizacji ukochanych kobiet (to ostatnie wytknął mi Geniusz ze Stawiszcza herbu Ślepowron).
Idealizm? Nie wiem. Teraz jestem "dojrzały" i "mądry", jak to mówią rodzice, czyli rozczarowany i zniechęcony, więc nie mam pojęcia, co się z idealizmu mogło we mnie zachować.
Geniusz zwany jest tak z racji swych rozlicznych talentów muzycznych (gra na saksofonie i pianinie, śpiew basem w chórze), jak również poetyckich (swoisty "arbiter elegantiarum", poza tym autor kilku ciekawych utworów). Poza tym wysoko ceniłem jego inteligencję i zdroworozsądkowe (choć przez to trochę irytujące) podejście do świata.

P.S. Właśnie rozstałem się z ukochaną. ;-)

Wnioskując z niektórych Twoich wypowiedzi, wyniki testu uznać można w dużej mierze za prawdziwe. Zwłaszcza perfekcjonizm w pracy i znaczne wymagania wobec ludzi jakoś dziwnie pasują. No i wrażliwość na piękno - inaczej jakoś trudno wytłumaczyć mi Twoje zainteresowanie barokowymi obiektami.
Ale to dziwne, że przez tyle lat Twój charakter mógł się zmienić, ale sam "kontur" osobowości pozostał ten sam. Czyżby istniały jakieś bariery, których nie jesteśmy w stanie przekroczyć mimo nawet najsilniejszego pragnienia zmian?
No właśnie czasami trudno mi rozróżnić te dwa typy osobowości. Jedyna poważniejsza różnica, jaką znajduję, to fakt, że flegmatyk nie musi być taki smętny.
Flegmatyk mnie trochę zdziwił (potrafię być bardzo porywczy), ale melancholik już nie. Dziwne wydaje mi się natomiast wskazywanie na skłonności do społecznictwa i poświęcenia, bo nie wiem, na ile potrafię teraz pomagać innym.

Geniusz ze Stawiszcza herbu Ślepowron to postać autentyczna. Jest to jeden z moich najlepszych kolegów z czasów licealnych, którego cięty dowcip niejednokrotnie odwodził mnie od dziwnych idei.
Niekoniecznie autentyczne są natomiast słowa, które wypowiada on w "Wielkiej Kompromitacji". Jednak przez trzy lata liceum zdążyłem się z nim poznać na tyle dobrze, iż wiem, że wiele z nich on mógłby naprawdę rzec. On zresztą czytał trochę moich wypocin (m.in. pierwotną wersję "Kapituły", a także i "Operatora W.C." - nawet "Wielką Kompromitację") i wcale nie czuł się urażony. Śmiał się jeno z ironicznego wydźwięku drugiego z wymienionych utworów.

Według jednego z testów (http://www.sobolewski.biz/test_wyniki/flegmatyk.html) jestem flegmatykiem, natomiast na stronie http://pl.41q.com/index.41q wyszło mi:
"Twój typ osobowości:

Ludzie o tym typie charakteru są spokojni, refleksyjni i idealistyczni. Interesują się służbą ludzkości. Posiadają dobrze rozwinięty system wartości, który wcielają w swoje życie. Wyjatkowo lojalni. Łatwo się przystosowują i są ugodowi, pod warunkiem, że żadna z cenionych przez nich wartości nie jest zagrożona. Są zazwyczaj utalentowanymi pisarzami. Potrafią mysleć szybko i na wielu płaszczyznach. Interesuje ich zrozumienie innych ludzi i niesienie im pomocy.

Zawody, które mogłyby do Ciebie pasować, obejmują:

Pisarze, artyści, doradcy, pracownicy społeczni, nauczyciele angielskiego, nauczyciele sztuk pięknych, opiekunowie do dzieci, duchowni, misjonarze, psycholodzy, psychiatrzy, naukowcy, aktywiści polityczni, wydawcy, pedagodzy, dziennikarze, katecheci, naukowcy społeczni."

Jak chcesz, to tak się do mnie zwracaj. Nie będzie mi to przeszkadzać.

Don Kichot to i podróżnik, i awanturnik. Pasuje jak ulał. Problem w tym, że to także idealista, a nie wiem, jak to się ma do mnie.

Ciekawe niby, kim. Nie znam się na tej klasyfikacji, ale może bardziej odpowiadałby Ci wtedy typ weselszy, bardziej towarzyski? A może po prostu bardziej ożywiony?

Znajdź sobie kiedy jeszcze raz ten test i sprawdź, jak się zmieniłaś. A typ melancholika ma chyba dobre strony - o ile dobrze wiem, jest to osoba niezwykle uduchowiona, co naturalnie sprzyja wszelkiego rodzaju twórczości. Problem w tym, że groźba depresji nie brzmi zbyt atrakcyjnie.

To chyba nie jest Don Kichot?

W ogóle zdziwiłem się, że przy komentowaniu "W.K." nikt nie zapytał, kim jest Geniusz. A wiedz, że pseudonimu "Marmieładow" raczej nie lubię.

Wiem, że niektóre testy wyróżniają typy choleryka, sangwinika, introwertyka i tak dalej, ale inne właśnie typ społeczny, przedsiębiorczy i takie tam. Więc możliwe, że sprawdzaliśmy to w różnych wersjach takowych psychozabaw. A co miałaś, jeśli można wiedzieć?
Ciekawe, jaka to była postać. Pewnie ktoś z powieści awanturniczo-podróżniczych. :->
To nie była rekreacja. To była konieczność. ;-)

Myśl nad tym Geniuszem, myśl. A na pewno pomogą Ci w tym piorący się po gębach panowie Adamek i Gołota. :-)
Ja w tym czasie będę przepisywał kolejną część "Kapituły".

Potem była mała wyżerka, a teraz muszę załatwić kilka rzeczy na forum:
- skomentować "Lerię" i "Niepokorne",
- wrzucić kolejną część "Kapituły".

Tak, to ten. A przezwisko to wymyślił dla mnie Geniusz ze Stawiszcza herbu Ślepowron.