cerastes

Oczywiście, że wierzę w reinkarnację. Do mnie ona dużo bardziej przemawia od katolickich wizji nieba, piekła i czyśćca (to ostatnie to już w ogóle idiotyzm). A deja vu to nieraz miewam. Kiedyś chyba już żyłem, ale nic nie wiem o moich poprzednich wcieleniach.
A jak z tym jest u Ciebie? Co Twoim zdaniem czeka nas po tym życiu?

P.S. Wydaje mi się, że samobójcy nie nienawidzą życia jako takiego. Oni po prostu nie cierpią tego, co ich spotyka w aktualnym wcieleniu.

Właśnie problem tkwi w tym, że nieskończone Boże miłosierdzie przerasta nasz sposób myślenia. I tak na przykład bardzo możliwe, że Marek Kotański (albo inny człowiek w naszym świecie zajmujący się działalnością dobroczynną) w kolejnym wcieleniu jest żołnierzem przeżywającym okopową gehennę podczas I wojny światowej. Może właśnie gaz wyżera mu płuca, a on świruje od frontowego piekła. Za to niewykluczone, że Adolf Hitler ma wszystko, czego mu potrzeba, rządząc prehistoryczną fauną jako potężny tyranozaur. Jak ktoś mu spróbuje na przykład żarcie sprzed nosa podebrać, to on po prostu takiego cwaniaczka zagryzie albo rozwali potężnymi kończynami.
A wszystko dlatego, że w nieskończonym swoim miłosierdziu i niezmiernej sprawiedliwości Bóg zrobiłby wszystko dla zabawy, a nie może zamówić dekodera "Wizji TV". :-]

Jak się to ma do samobójców? Wyobraźmy sobie na przykład zahukanego uczniaka notorycznie koconego przez swoich starszych kolegów. Samobójstwo otwiera przed nim możliwość zemsty na przeciwnikach - może w jednym ze światów równoległych ten kot zostanie enkawudzistą albo gestapowcem, a jego oprawcy bezbronnymi ofiarami, nad którymi on będzie miał nieograniczoną władzę? Wybór jest prosty: zabić się i otrzymać szansę na lepsze życie albo dalej gnić w upodleniu.

Gorzej, jeżeli powyższa wizja naszych pośmiertnych losów jest nieprawdziwa i faktycznie nie dostaniemy drugiej szansy, bo "tam" po prostu nic nie ma.

Tyle jeśli chodzi o chrześcijaństwo (poglądy luteran i innych odłamów są mi raczej nieznane). Nie wiem, co pozostałe religie na ten temat sądzą, ale bardzo prawdopodobne, że też obiecują samobójcom nie najlepszy los po śmierci.

Wiele też zależy od indywidualnych poglądów samobójcy. Przyjmijmy choćby taką wizję, będącą syntezą poglądów wymienionych wyznań chrześcijańskich i buddyjsko-hinduistycznej reinkarnacji. Po śmierci Bóg, zgodnie ze swoją sprawiedliwością (dla nas absolutnie niepojętą i absurdalną), przydziela nam miejsce w ciele innej istoty (zwykle człowieka, ale może być też co innego), w naszym świecie (w przeszłości, w przyszłości albo w czasach, w których umarliśmy), albo w jednym ze światów równoległych. Oczywiście w nowym wcieleniu zwykle nic nie pamiętamy z poprzedniego życia.
Zgodnie z tą wizją, po śmierci możemy się stać mrówką rychło potem rozdeptaną w lesie przez nieuważnego turystę, a równie dobrze być gwiazdą popkultury w Austro-Węgrzech AD 2078.

(c.d.n.)

Po pierwsze, Kościół katolicki złagodził swoje stanowisko wobec samobójców. Pozwala się chować ich po chrześcijańsku, twierdzi się, że niekoniecznie idą do piekła... Zresztą piekło nie jest miejscem - piekło to stan, w którym się ciągle cierpi. Ale! Prawosławni twierdzą, że z piekła można wyjść (bo nie wierzą w czyściec). To już jakaś pociecha.
Kalwiniści są święcie przekonani, że Bóg i tak już wybrał dla każdego z nas odpowiednie zaświaty i dlatego nasze czyny nie mają znaczenia. Więc można byłoby przyjąć, że jeżeli taki kalwinista miał zaplanowane przez Boga niebo, to nawet po samobójstwie do tego nieba pójdzie. Jest jednak pewne "ale". Sam Kalwin twierdził, że "ludzie nie zostaną potępieni dlatego, że grzeszą, ale grzeszą dlatego, że Bóg ich potępił". Wynika z tego, że samobójstwo to też znak, iż ktoś był już przeznaczony do piekła.

(c.d.n.)

Zresztą nie będę Cię dobijał - i tak choroba Cię rozkłada. Życzę więc jak najszybszego powrotu do zdrowia.

Oczywiście, tylko że równie dobrze można do samobójstw podejść z nieco innej perspektywy:
a) samobójca sądzi, że nie ma tutaj nic dobrego do stracenia (bo złego to przecież chce się pozbyć);
b) samobójca uważa, że po drugiej stronie coś jest (wszystkie religie się na tym opierają - zwykle po to głoszą istnienie zaświatów, aby tutaj zmuszać swych wyznawców do wyrzeczeń :-|).
Właśnie. Na co dzień nie da się pojąć strachu przed końcem; zresztą człowiek o tym za bardzo nie myśli, bo i po co? Od nadmiaru takich eschatologicznych rozważań to świra można dostać. Dlatego masz rację - zawsze trzeba się ruszać z tych krótkich przystanków refleksji.

Dziękuję. Cała ta piosenka jest mocno refleksyjna. Inny fragment brzmi na przykład:
"Koniec, finisz! Po co płacz i skrucha?
Płomień chwili - wolność złap i nie daj się oszukać!"
Trochę mnie dziwi, że jak ludzie robią do tego kawałka teledysk (zwykle pokaz slajdów - oficjalnego klipu nie ma), to pokazują jakieś wojny, egzekucje, obozy koncentracyjne... Kiedyś był gdzieś także filmik z aborcją, samobójstwami i innymi niezbyt przyjemnymi sprawami.
Zresztą gorąco polecam ten utwór - jest choćby na "YouTube".

P.S. A czy w życiu tak nie jest? Zwłaszcza w odniesieniu do samobójstw: ludzie często gadają sobie, że to zrobią, że to takie łatwe - a potem różnie wychodzi.

Wątpię, żeby choroby szły przez internet. Chociaż... teraz to nawet od głupiego łyka wody z cudzej butelki ponoć można umrzeć, więc kto wie, czy jakaś cybergrypa się nie pojawi. :-)

Autentycznie współczuję. Czyżby to była jakaś jesienna epidemia?