cerastes

Cóż za zaszczyt. Nie zasłużyłam

Oczywiście, że wymyślam. Jak już solidarnie odrzuciłyśmy góry mięcha, to zdradź jeszcze czy kaloryfer może być owłosiony? Czy wolisz może gładką gładź?
A na twarzy? Może mieć zarost?

Z tą duszą towarzystwa to różnie bywa i nie mnie oceniać. Może trochę.

Ja na pośladki też nie specjalnie, choć przyznaję się bez bicia, że czasem jakiś nadzwyczajny widok przyciąga wzrok. Na nogi też nie. Raczej na ogólną proporcjonalność sylwetki, niezależnie od tego czy sylwetka jest chuda czy średnia czy gruba. Za to nie znoszę przepakowanych panów o byczych karkach i maleńkich główkach (ze względu na brak proporcji). Pudzian nie ma u mnie szans nie

A u Ciebie Pudzian ma szanse?

Wymyśliłam, ale będziesz się śmiać.

Jak już mowa o liryzmie postaci: zwracasz uwagę na pośladki?
(Już słyszę pomruki śledzących dyskusję: oto cały zboczony vibrator i tylko jedno jej w głowie)

W rewanżu dwie cechy:
Po pierwsze - tak jak u Ciebie, inteligencja w pełnym tego słowa znaczeniu, bo IQ na poziomie MENSY to za mało, żeby być rzeczywiście inteligentnym człowiekiem. Powinnam raczej napisać: ogólna życiowa mądrość.
Po drugie - oczy - chyba mam jakąś dziwną obsesję na tym punkcie.

Włosy zdecydowanie krótkie.
180 cm i więcej, nie więcej jednak niż 200cm.

Podaj wzrost i cechę, na którą najbardziej zwracasz uwagę

Ja sama również mam niebieski i uważam to za dar niebios

Kolor włosów. Szatyn. Brunet ale nie za ciemny. Ani nie blond.
A Ty jaki kolor wybierasz i jaką długość?

Bezapelacyjnie niebieski
A Ty? Przyznaj się, jaki?

Ja bym wybrała jakieś zwyczajne miejsce, zwyczajną sytuację i spojrzenie w oczy, które sprawia, że wszystko wokół przestaje istnieć.

Najdroższa mylisz się. To co napisałam było tylko chwilowym zluzowaniem emocji ze smyczki przy okazji papieroska. Jestem święcie przekonana, że to co napisałam jest płytkie w porównaniu z tym jak może prawdziwa miłość wyglądać jeśli już się przytrafi.
Aczkolwiek obiecuję, że jeśli przytrafi mi się w tym zakresie coś niezwykłego, zostaniesz poinformowana. Ubarwienie poetyckie dodaje temu po prostu wdzięku. A ja uwielbiam bawić się słowem i przyglądać się jakie robi wrażenie.

PS. Powiedz mi, jak Ty postrzegasz miłość. Czym ona jest dla Ciebie?

To, że będę się broniła, nie znaczy że utrzymam się na posterunku i się wybronię. Mało prawdopodobne.

A szczegóły? Proszę bardzo.
Wyobraź sobie najpiękniejsze oczy jakie tylko jesteś w stanie sobie wymarzyć. Oczy żywe, zanurzone w głębi i tak przenikliwe, że dostajesz dreszczy kiedy patrzą w Twoją stronę. Postaraj się odczuć oszołomienie, euforię jaka Cię ogarnia doprowadzając nawet do chwilowej niepoczytalności. Usłysz miękki głos. Zwyczajny dla innych, a dla Ciebie naznaczony delikatną wibracją, zmiennością tonów, czasem melodyjny i ciepły jak leniwy rzeczny prąd, czasem chłodny i zimny jak szczyty gór pokryte śniegiem. Piękny i wzruszający za każdym razem kiedy go słyszysz. Nieporównywalny do żadnego z najpiękniejszych utworów ani innych dźwięków. Jedyny w swoim rodzaju i niepowtarzalny. I zapach. Najcudowniejszy jaki kiedykolwiek będzie Ci dane poczuć. Delikatny z bardzo drobną, ale wyraźną nutą piżma. Przywodzący na myśl owocujący sad i krzewy czarnej porzeczki przystrojone kryształkami porannej rosy. Niczym ciepłe promienie Słońca, padające z pomiędzy liści i ogrzewające Twoją skórę.
Wyobraź sobie dumną wyprostowaną sylwetkę drzewa stojącego na pustkowiu. Jedynego, które oparło się wichrom i nawałnicom. Jedynego, które może dać Ci schronienie. Dotknij jego zewnętrznej warstwy i poczuj delikatne pulsowanie życia, które w nim płynie. Wszystkie Twoje zmysły ogarnia szaleństwo. Czujesz w ustach słodki smak, jedyne co jesteś w stanie zrobić to zamknąć oczy i odpłynąć. Spod zamkniętej powieki wymyka Ci się łza. Łza szczęścia, że los pozwolił Ci spotkać to Piękno na swojej drodze. I jednocześnie łza rozpaczy i potwornego strachu, że w każdej chwili możesz to Piękno utracić.