Niepokorne

Napisał Gio

Ostatni odcinek wstawię tak w połowie tygodnia.

dlugo jeszcze? ;p

[Gio]

No cóż. Widzę, że nie ma sensu dłużej czekać. Bardzo przepraszam, że nie ma zdjęc- nawet nie wiecie jakbym chciał, żeby to FS zakończyło się jakoś przyzwoicie, ale niestety ironia losu, o której mowa była w poprzedniej części chciała, żeby siadły mi simsy (a konkretnie zepsułem płytke). Początkowo chciałem czekać aż do wydania dodatku- wtedy simsy by mi już zadziałały, ale nie widzę w tym sensu, bo sims 3 po zakończeniu "Niepokornych" nie będą już mi do niczego potrzebne.
Tak więc z ogromnym żalem wstawiam ostatni odcinek (nie wiem jak Wam, ale mi jest trochę żal, że to koniec )

Część XVI

Chyba nikt nie jest sobie w stanie wyobrazić, jak mocno trzęsie samochód pogrzebowy i jak trumna jest strasznie ciasna. Jednak tak kończy większość ludzi, schodząc z tego świata. Nazywam się Judyta Linde, i skończyłam swój żywot dokładnie trzy dni temu, w haniebny sposób. Tutaj z góry, wygląda to wszystko inaczej, widzę jak bardzo myliłam się w życiu i jak wiele osób przeze mnie cierpiało. Widzę wszystkie błędy, które popełniłam, a teraz chciałabym to wszystko naprawić. Niestety nie takie jest przeznaczenie pokutników…

***

Hania trzymając za rękę Brandy, oraz Roberta, szli w krótkim kondukcie jako pierwszy rząd. Samochód obłożonymi kilkoma ozdobnymi wieńcami poruszał się w żółwim tempie po krętych uliczkach nadmorskiego miasteczka.
Czarnowłosa, chcąc nie chcąc, miała załzawione oczy. Nie wiedziała dlaczego płakała- powinna się cieszyć! Przecież umarł jej wróg, teraz wreszcie mogła zacząć normalne życie, pozbawione jakichkolwiek zmartwień. Jednak z drugiej strony była to jej siostra, rodzona siostra, którą zostawiła razem z rodzicami, odrzucając na pastwę losu! Pomyślałby ktoś… przecież sama sobie zasłużyła. Jednak nikt nie był godny na takie traktowanie, na takie opuszczenie przez bliskich. Zawiniły tutaj dwie strony, każda ma coś na sumieniu! Niestety jedna musiała zrezygnować, na korzyść drugiej.

***

Brandy Murphy stała jak wryta, serce biło jej szybciej niż zwykle, a oczy skupione na jednym punkcie w ogóle się nie poruszały. Pani Linde również zauważyła ową rzecz, jednak jej jedyną reakcją był głuchy okrzyk.
Amerykanka postanowiła się przełamać i podeszła bliżej. Wyciągnęła przed siebie rękę, czekając aż natrafi w ciemności na…. Właśnie, nie wiedziała na co. But, rękę, nogę… Dotknęła, a jednocześnie przeszywająca ją fala lęku lekko nią potrząsnęła. To była ręka, zimna. Łzy same cisnęły się do jej oczu, podejrzewając kto zawisa pod sufitem. Mimo wszystko odwróciła zwłoki. Tak, nie myliła się, przez co jej przerażenie jeszcze bardziej wzrosło. Szybko odsunęła się od zimnej, sztywnej postaci i złapała za rękę Hanię.
- To ona, prawda?- Brandy przykucnęła obok niej, cały czas nie spuszczając wzroku z martwego punktu, jakby ten mógł nagle sam z siebie się poruszyć i ich wszystkich pozabijać. Za dużo horrorów.
Hania w odpowiedzi potrząsnęła tylko głową. Obydwie kobiety, trzymając się blisko siebie wyszły po schodach z pomieszczenia. Gdy tylko znalazły się w jasnym świetle, Brandy odszukawszy w kieszeni telefon i zadzwoniła do Zofii. Nie wiedziała dlaczego właśnie do niej, a nie po pogotowie i policję. Najprawdopodobniej wierzyła, że Zofia coś na to poradzi i ostudzi ich nerwy. Niestety się myliła.

***

Robert Kowalski jedną ręką podtrzymywał ledwo idącą Hanię, drugą ręką ciągnął Brandy, która notorycznie potykała się o wyboje na nierównej drodze. On jednak nie płakał. On cieszył się. Co go obchodzi siostra przyjaciółki jego żony- nawet nie jest z nią spokrewniony! W myślach, w sercu, wszędzie… czuł już małą Judytkę. Widział ją do tej pory tylko za szybą, a teraz, kilka godzin po pogrzebie będzie mógł potrzymać ją na rękach. Już to widział, już czuł jej delikatne , małe ciałko.
Teraz trochę żałował, że nie był przy porodzie, tylko kilka godzin spędził w poczekalni. Niestety, wtedy był w tak dużym szoku, że nie był w stanie odpowiadać za to, co robi. Najprawdopodobniejszym scenariuszem wydawałoby się omdlenie w połowie akcji porodowej- tylko niepotrzebnie zestresowałby Zofię, która wylewała z siebie ostatnie poty. Chciało mu się śmiać, gdy tylko sobie to wszystko przypomniał, gdy lekarz przyszedł do niego i oznajmił, że ma córkę, a on osunął się bezwładnie z krzesła. Niestety jego emocje wewnątrz niczym nie przypominały wyrazu twarzy na zewnątrz- sytuacja na to nie pozwalała.

***

- Wsiadaj szybko do samochodu! – Robert krzyknął do Zofii- Tylko nie zabrudź tapicerki!
Zosia z trudem usadowiła się na tylnej kanapie w półleżącej pozycji. Ciężko oddychała, powoli zaczynały się już skurcze porodowe. Dziecko koniecznie chciało wyjść na zewnątrz, zobaczyć świat, w którym przyjdzie mu spędzić duży kawał wieku.
Niespodziewanie w jej kieszeni zadzwoniła komórka. Nie była jednak w stanie się nią zajmować, nie była w stanie sięgnąć do kieszeni spódnicy! Nieznośne wibracje telefonu tylko podsyciły nasilający się ból. W końcu melodia się urwała. Bogu dzięki za to!

Kiedy dojechali do szpitala, była już całkowicie wyczerpana. Lekarze od razu wzięli ją na wózek i zawieźli na porodówkę. Zaczęło się to, o czym tak długo myślała i czego bardzo się obawiała. Poród w jej wieku, modliła się o to, żeby nie było żadnych komplikacji. Modliła się o to, żeby wszystko skończyło się dobrze. Wkoło niej chodził lekarz i dwie pielęgniarki, które od czasu do czasu podawały jakieś narzędzia, latały z zakrwawionymi chusteczkami. Pot lał się jej niemiłosiernie. Po krótkim czasie nie miała już siły, jednak wiedziała, że musi dalej się starać, nie może się poddać, nie może dopuścić do jakichkolwiek komplikacji. Dla jej dzidziusia, którego sobie wyobrażała już na kilkaset sposobów. Jednak jakakolwiek by nie była jej córeczka i tak będzie ją kochać z całych sił, najlepiej jak będzie potrafiła.

- Może pan zobaczyć się z żoną i córką- lekarz wyszedł na korytarz. Robert Kowalski, który jeszcze nie otrząsnął się od poprzedniego szoku, beznamiętnie stracił przytomność i zsunął się z krzesła. Szybko jednak odzyskał przytomność, ocucony przez pielęgniarkę, która to zaraz nadbiegła. Kiedy wstał, czuł, że jego nogi zrobiły się z waty. Chciał jednak zobaczyć swoją rodzinę- tą nową, powiększoną. Powoli posuwał się po szpitalnych płytkach, aż w końcu jego wzrok natrafił na coś, czego nie potrafił opisać słowami. Szczęśliwa, ale zmęczona matka trzymająca w rękach kruszynkę, nie większą niż bochenek chleba. Nie spodziewał się, że będzie to aż takie wzruszające.
Podszedł do nich i ucałował każdą ze swoich kobiet po kolei. Potem podziękował lekarzowi w imieniu całej trójki- szczęśliwej jak nigdy.
- Kocham cię- odezwała się do niego Zosia.
- Ja ciebie też- odpowiedział jej Robert. Przytulili się, pozostając w tej pozycji jeszcze parędziesiąt minut.

***

Brandy Murphy po raz kolejny potknęła się o wystający fragment kamiennej drogi.
- Cholera!- przeklęła pod nosem, wystarczająco głośno, że usłyszeli ją wszyscy w promieniu kilku metrów. Postanowiła jednak nie zwracać na nich uwagi. Czuła, że zaaklimatyzowała się tutaj i że pozostanie tutaj już na zawsze. Chce doczekać starości na Błękitnej Promenadzie. Coś poruszyło się jej na tą myśl w sercu. Otoczona przyjaciółkami, mająca dobre stanowisko w hierarchii społecznej, będzie sobie żyła spokojnie. Nie potrzebuje wielkich bogactw, sprzeda lśniącą rezydencję i kupi coś mniejszego na końcu ulicy. Parę lat temu nie pomyślałaby, że tak może wyglądać szczęście. A jednak… otoczenie miało na nią wpływ. I to nie mały.
Dziękowała Bogu, że trafiła na takie kobiety, jakimi były Hania i Zofia.

***

- Proszę pana! Szlag jasny za chwilę mnie trafi! Znalazłam trupa w piwnicy, muszę pilnować telepiącej się narkomanki, której podarowaliście odsiadkę w pierdlu, wsiąkła mi przyjaciółka, która oczywiście jak na złość jest mi potrzebna, a wy mówicie, że ma wrócić do domu i się odstresować?!

Krzyki Brandy Murphy rozchodziły się po całej ulicy. Nieśmiali policjanci, postanowili więcej nie dyskutować z desperatką i stanęli w miejscu, gdzie nie byli w stanie jej w niczym przeszkodzić. W końcu przyjechała karetka, a następnie samochód pogrzebowy. W tym czasie Amerykanka postanowiła zaopiekować się Hanią, karmiąc ją budyniem w kuchni.
- Co robią tu ci wszyscy ludzie- czarnowłosa jeszcze nie do końca była przytomna, choć wydawało się, że głód narkotykowy minął.
- Przyjechali po twoją siostrę- wytłumaczyła pani Murphy, podając kolejną łyżeczkę truskawkowego deseru. Hania jednak odrzuciła łyżeczkę na bok i położyła głowę na stole.
- To wszystko przeze mnie- powiedziała, nie zwracając najmniejszej uwagi na obecność wielu osób- To wszystko prze mnie!
- Nieprawda. Policjanci wszczęli już śledztwo. Okazało się, że Judyta była powiązana z gangiem narkotykowym. To wyjaśnia skąd miała tyle pieniędzy. Kiedy zauważyła przez okno kolesia, którego sprzątnęła policja sama nie wiedziała co robić. Widać, wybrała najprostszą drogę. W jej pokoju odszukali parę działek prochów. Widzisz? To nie jest twoja wina.
Hania była zdziwiona na słowa przyjaciółki, jednak jej rozpacz cały czas się powiększała, zajmując miejsce głodu narkotykowego. Kto by pomyślał?- zwykła rodzina, a cała pogrążona w narkotykach.

***

Hania Linde po zakończonym pogrzebie została jeszcze nad grobem swej siostry, gdy wszyscy już odeszli w swoich sprawach. Przykucnęła i położyła czerwoną róże na okazałym stosie kwiatów.
- Przepraszam, tak bardzo przepraszam. Przepraszam za błędy naszych rodziców i przepraszam za siebie, za swoje zachowanie i ogólnie pogląd, w stosunku do ciebie. Przepraszam, tak bardzo żałuję, że tak to wszystko się potoczyło.

Być może to był kulminacyjny moment wszystkiego tego, co zdarzyło się w ciągu tego jednego, niezwykłego miesiąca, który pozostanie w pamięci trzech kobiet na całe życie. Miesiąca, który przyniósł wiele nowości, szczęścia, łez, zaskoczeń, niespodziewanych wydarzeń- na spokojnej Błękitnej Promenadzie. Jest to też miesiąc, który będzie owocował na przyszłość. Zosia została matką, przed nią i Robertem wielkie wyzwanie, wychowania córki, na porządną kobietę. Brandy poczuła wreszcie, gdzie ma swoje miejsce na świecie, a Hania po zakończeniu odwyku zacznie żyć pełnymi piersiami. To był piękny miesiąc.

Ja również ciebie przepraszam, Haniu.


Specjalne podziękowania dla:
Cailleach - najwierniejszy czytelnik
niet- dodawała mi otuchy (pewnie sama nie wie jak )
Hnat- za bardzo profesjonalne i pomocne komentarze
Narcyz- choć pod koniec chyba zwątpiła w Niepokorne
aniołek- za wiarę w to Fotostory
Avonlea- za fachowe komentarze do kilku odcinków

a także:
Vicky
Titelle
Kejt24
Jula881
Diamond^^Girl
blakistoni
Insane
Inko-chan
Mostilia
Orzechowo
Volturia
Mari-Ka
morderczy toster
Georgia_
Czerwona Truskawka
Sherlock Holmes
Auroella
Camerandios
Nieznana
Alene
Rashma ichor
Felixis

[Charionette]

Na początku podziękuję Ci za podziękowania Nie spodziewałam się
Ale do rzeczy... Nieźle to sobie wykombinowałeś Śmierć Judyty, narodziny dziecka... Szczerze mówiąc nigdy nie pomyślałabym, że uśmiercisz Judytę (zacinała się w parku?) a z drugiej strony przeczuwałam, że pieniądze, które posiadała nie pochodzą z legalnego źródła. Może Hania kupowała prochy od Judyty nawet o tym nie wiedząc No cóż... Co do samego odcinka mam mieszane uczucia. Bardzo nie podoba mi to przeskakiwanie- nie za bardzo wiem o co chodzi- pogrzeb za chwilę to jak i gdzie zaleziono martwą Judytę a za chwilę szpital i rodząca Zofia. Wiem co chciałeś uzyskać, ale nie do końca Ci wyszło. Hm... Szkoda, że to ostatni odcinek, fajnie się to czytało. Było takim balsamem po ciężkim, zwykłym, szarym dniu Mam nadzieję, że szykujesz juz coś nowego...
Znalazłam jeden mały błędzik (no wiesz- skoro to ostatni odcinek ja ci błędów wytykać nie będę ):

Napisał Gio

Robert Linde, który jeszcze nie otrząsnął się od poprzedniego szoku, beznamiętnie stracił przytomność i zsunął się z krzesła.

Robert Linde czy Kowalski?

No cóż... Życzę dalszej weny pisarskiej.
Pozdrawiam Caill

[Gio]

Napisał Cailleach

Robert Linde czy Kowalski?

Ah! Jak ja mogłem popełnić taki błąd! (po części zdradziłbym akcję drugiej serii niepokornych, ale teraz już wiemy, że jej nie będzie wiec nie jest to tajemnicą


A to takie przeskakiwanie- dokańczanie akcji za pomocą retrospekcji z punktu widzenia już zakończonej historii

dziękuję za komentarz.

<rzuca sie na kolana>
miszczu
swietnie, hm, nie spodziewalam sie takiego rozwiazania. bardzo fajne. bardzo, bardzo mi sie podoba. fajnie, ze zrobiles to z takich urywkow, to podkreslilo caly 'dramat' tam zawarty. a tak btw. to czy mi sie zdaje, czy zosia miala urodzic blizniaki? ;p

<wstaje z kolan>

+ szkoda, ze nie dales zdjec, ale calkowicie cie rozumiem i ciesze sie, ze zdecydowales sie na odc. bez fotek.

No, no Gio zaskoczyłeś mnie

Wiesz ja bym Ci błędów nie wytykała?

Napisał Gio

Kiedy wstał, czuł, że jego nogi zrobiły się z waty.

Chyba raczej jak z waty

Napisał Gio

- Przepraszam, tak bardzo przepraszam. Przepraszam za błędy naszych rodziców i przepraszam za siebie, za swoje zachowanie i ogólnie pogląd, w stosunku do ciebie. Przepraszam, tak bardzo żałuję, że tak to wszystko się potoczyło.

Chociaż wcześniej jest napisane, coś o Hani, zastanawiałam się czy to mówi w końcu ona czy nie xD

Napisał Gio

Narcyz- choć pod koniec chyba zwątpiła w Niepokorne

Co?!
Że niby ja zwątpiłam? Tamten komentarz szczerze mówiąc miał w sobie ktytykę, ale nigdy bym w nie nie zwątpiła. Jestem pozytywnie zaskoczona tym odcinkiem mimo to iż nie ma zdjęć (a szkoda ).
Trochę pogmatfane to było, bo musiałam niektóre zdania kilka razy czytać, żeby zrozumieć wszystko, ale to chyba przez moje rozkojarzenie.
Rozumiem, że Judyta popełniła samobójstwo, Hania wchodząc z Brandy do piwnicy ją znalazły, a Zosia urodziła dziecko któremu dała na imię Judyta, co? Dobrze to zrozumiałam? Aha i dlaczego Robert dwa razy przeżywał taki szok przed i po urodzeniu dziecka Zofii?
A co do Twojego komentarza to znaczy, że jakby była kolejna częśc Niepokornych to Brandy ożeniłaby się z Robertem?
Aha i fajne ma Brandy przyjaciółki i podejście do życia xD

Szkoda, że to już koniec Mam nadzieje, że jak najszybciej zaczniesz pisać coś nowego (bo jak nie to ja to chyba zrobie ).

Pozdrawiam ;*

Narcyz

[Charionette]

No narcyz nie do końca. Brandy ma na nazwisko Murphy a tam było Linde... Czyli ostaje tylko Hania

Gratuluję. Dobrnąłeś do końca i to w naprawdę dobrym stylu.
Spodobał mi się pomysł z tym achronologicznym układem wydarzeń w ostatnim odcinku. Zmuszałeś mój mózg do pracy bardziej intensywnej niż zwykle, a jednocześnie mogłem się w tym wszystkim połapać. Chylę więc czoła, ponieważ sam kiedyś eksperymentowałem w ten sposób, ale wyszedł z tego jeden wielki galimatias.
Nie myśl sobie, że jestem jakoś zaślepiony z zachwytu, ale wybacz - jakoś nie chce mi się zbytnio wymieniać błędów ortograficznych, interpunkcyjnych, itp. Zajęły się tym już Cailleach i Narcyz - a ich robota zapewne była rzetelna. Chociaż...

Napisał Gio

Jednak nikt nie był godny na takie traktowanie, na takie opuszczenie przez bliskich.

Chyba raczej "nie zasługiwał".

Napisał Gio

I to nie mały.

Nie wiem, czy "niemały" nie powinno być razem.
Dość tych dupereli - pora na uwagi fabularne.

"Koło się zamknęło", jak to powiedział Vader do Obi-Wana. "Niepokorne" zaczęły się od pogrzebu i pogrzebem się skończyły.
W ogóle ta ostatnia część to taka zdumiewająco poważna w porównaniu do poprzednich; kto wie, czy nawet nie trochę patetyczna. I na niewiele tu się zdały pewne weselsze akcenty.
Rodzina Hani wydaje się być naznaczona przez (przeklęta?) los. I chyba faktycznie ma to silny związek z narkotykami. Tak w ogóle to nie przypuszczałbym, że Judyta, dotychczas taka cwana i nieugięta (niepokorna? :-)), popełni samobójstwo po zgarnięciu dilera. Taki splot zdarzeń jest dobrym argumentem na poparcie tezy, iż to był ktoś z jej szajki. Ale jeżeli nawet, to zawsze pozostawała jeszcze ucieczka - na nią nie było jeszcze za późno.
A może zdarzył się swego rodzaju cud i Judyta, widząc, co narkotyki zrobiły z jej siostrą (znienawidzoną bo znienawidzoną, ale zawsze jednak siostrą), zaczęła mieć wyrzuty sumienia z powodu swego fachu? Tym bardziej, że jej pośmiertne wywody zdają się coś podobnego sugerować.
Rodzina Kowalskich skończyła, że tak to ujmę, sielankowo. Zgoda małżeńska, narodziny dziecka... Tylko dlaczego mała ma na imię Judyta? Śmiem wątpić w jakąś chęć upamiętnienia czarnego charakteru, tym bardziej że siostra Hani pojawiła się w miasteczku zaledwie miesiąc wcześniej. A w przypadek to ja tu raczej nie wierzę. Może więc znów mamy do czynienia z pewną kolistością - kto wie, czy mała Judyta nie zacznie rozrabiać jak dorośnie. :-)
Dziwi mnie też ta nagła pokora Brandy. No, ale może to śmierć Judyty sprawiła, że to nie tak chwalone przez zmarłą intrygi, lecz zgoda stała się fundamentem sąsiedzkiego pożycia. Wszak chyba nawet Brandy ma dość tego miesiąca, podczas którego miasteczko zmieniło się w dom wariatów.
I nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że spod tego wszystkiego przebija pewna ironia, a sąsiedzka zgoda nie będzie trwała.

Jeszcze raz gratuluję pisarskiej wytrwałości i pozdrawiam, życząc weny na przyszłość.

P.S. No i dziękuję za wzmiankę na końcu.
P.S. 2 Ach, no i przepraszam, że tak krótko. Na zakończenie wypadałoby dodać coś więcej i to mądrzejszego, ale niestety mi nie wyszło.

O,juz koniec niepokornych :{
niemniej zakonczenie super,nigdy bym nie wpadla na to,ze tak to sie wszystko potoczy ;]
gratuluje ze dobrnales do konca,serio.

[cerastes]

Muszę przyznać, że zakończenie mnie zaskoczyło. Opowiadanie nabrało powściągliwości i powagi, ale i tak czytając dopatruję się tej charakterystycznej dla Ciebie groteski.

Ode mnie również należą Ci się gratulacje za wytrwałość i za to, że udało Ci się do samego końca podtrzymać zaciekawienie. Każdy odcinek zawierał jakiś element zaskoczenia, dzięki czemu fabuła nigdy nie była nudna.
Mam nadzieję, że wkrótce znowu coś napiszesz. Życzę Ci kolejnych pomysłów ! Twoja forumowa twórczość stanowi świetną odskocznię, musi być ktoś taki jak Ty !

Dziękuję za miłe słowa.