Gra o Miłość

[WhiteSugar]

Hm, na początku nie miałam pojęcia, jak to skomentować, ale bardzo mi się podoba. Wiadomo, parę błędów jest, ale kurde, walić te błędy (!) skoro opowiadanie jest świetne Trochę mi się to kojarzy z serialem "Gotowe na Wszystko" nie wiem czemu o.O Ale pozytywne skojarzenie.
Czytałam pare fotostory, ale to mi się spodobało od razu (może dlatego, że dopiero je zaczynasz, a innych nie chce mi się czytać od początku, żeby je zrozumieć)
Oby tak dalej, nie zmarnuj tego FS!

[Yuki]

Wspomniane wcześniej już było, że proporcjonalnie ilość tekstu i zdjęć nie jest najlepsza. Zdecydowanie za dużo zdjęć, niekiedy przedstawiają tą są sytuację tylko kamera ustawiona jest pod innym kątem. Na przykład konfesjonał. Rozumiem, że na razie pewnie się rozkręcasz, a odcinki z dwoma, trzema zdjęciami byłyby nużące, ale mówię to tylko na przyszłość. Jednak muszę przyznać, że zdjęcia są śliczne, tutaj absolutnie nie mogę nic zarzucić.

W pierwszej części bardzo ubodło mnie to przeskakiwanie z osoby na osobę. Krótkie akapity, jeszcze przerwy między nimi. Nie wiedziałam do końca na kim się skupić, ponieważ i mężczyzna i kobieta zostali przedstawieni jako równi sobie, a we wprowadzeniu najbardziej polecane jest skupienie się na jednej osobie, albo przynajmniej nie przeskakiwać jak szaleniec z uczuć jednej do drugiej. To nie stwarza odpowiedniej więzi z bohaterem i wybija z rytmu. Może lepiej by było część sytuacji opisać z perspektywy kobiety, a część z mężczyzny, jednak jako dwa następujące po sobie fragmenty? Urozmaiciło by to tekst i odjęło trochę tego chaosu.

Opisy. Zarówno zachowań bohaterów jak i przyrody, obiektów, budynków. Nie powiem, aby powalały, są dość przeciętne, brakuje im finezji. Ale to pewnie przez moje wybredne gusta, jednak przeszkadza mi jednozdaniowy opis katedry o której można by napisać osobne opowiadanie. Szczególnie, że to fotostory na razie utrzymuje się w tajemniczych klimatach, więc wskazane byłoby rozbudowanie opisów, dodałoby to objętościowo tekstu i wzbogaciło całość.

Jeszcze jedna kwestia - uczucia, które wydają się omijać bohaterkę szerokim łukiem. Rozumiem, że jest twardą kobietą, niewzruszoną i hartowaną przez wiele lat (15?), ale nie rozumiem w takim razie dlaczego zaczęła nagle płakać po wyjściu z taksówki, a przy konfesjonale, poruszając kwestię dla niej dość znaczącą, która zagrażała jej życiu, nie odczuła nic, oprócz znużenia i frustracji. O co chodzi? Skup się na tym, bo osobiście uważam, że brakuje ekspresji temu fotostory.

Oczywiście nie chcę się skupiać tylko na tych złych cechach, ponieważ nie o to chodzi, żeby komuś pokazać jaki to on jest beznadziejny, bo ten tekst zdecydowanie taki nie jest, tylko staram się wytknąć błędy, które możesz poprawić i w przyszłości wykorzystać do lepszego pisania. Ubezpieczam się, bo bywają tacy, co się obrażają. Także generalnie czytało się przyjemni, lekko, szybko. Zabrakło paru elementów, o które możesz potem wzbogacić tekst, ale nadrabiasz pięknymi zdjęciami. Dwa pierwsze - mistrzostwo. Również pierwsze zdjęcie pastora jest niesamowite.
Pisz dalej, może skusze się żeby poczytać.